De verjaardag van een van mijn familieleden en daardoor een ontmoetingsdag voor de familie. Iedereen heeft vrij. Behalve als hij dienst heeft, wat in de medische sector een normaal verschijnsel is.

Als ontmoetingsdag wordt Koninginnedag vaak door mensen gebruikt om gezamelijk wat leuks te doen. De eerste vlooienmarkt in Amsterdam is uitgegroeid tot een volledig ondoorgankelijke markt in de hele stad.

Het paleis op de Dam staat er nog steeds en sinds eeuwen is het objekt onderwerp van vele schilderijen geweest. Voor mij heeft het een speciale betekenis. Ik durfde mijn mond niet open te doen. Helaas was dat niet de eerste en niet de laatste keer.

Nu heb ik een alternatief gevonden. Ik schrijf het op! En publiceer het, zodanig, dat ik hoop, dat heel veel mensen het zullen lezen. Per slot van rekening komen er steeds meer mensen, die de juiste behandeling nodig hebben, om zich weer te kunnen bewegen.

Vroeger was het niet mogelijk om patient in coma te worden. De medische wetenschap was nog niet zo ver gevorderd, dat ze mensen, die nu in coma raken, in leven konden houden. De mensen van toen, hadden andere verbindingen.

Zij waren meer verbonden met de aarde waardoor hun systeem andere behoeften had dan het systeem van de moderne mens. De moderne mens, die zich verbonden heeft met de computer en internet en daardoor contacten legt.

De moderne mens, die door de computer zich verbindt met de wereld, die net zo anders is als hijzelf, vindt zichzelf door deze wereld. De patient in coma wordt door zijn mogelijkheid met zijn gedachten zijn leven te bepalen, in staat gesteld zijn fysieke lichaam in leven te houden, totdat hij het weer kan gebruiken.

Om zijn fysieke lichaam weer te kunnen gebruiken, heeft de patient in coma hulp nodig, die erop gericht is om hem weer te verbinden met zijn fysieke lichaam en om zijn fysieke lichaam met zijn emotionale lichaam te verbinden.

Deze verbindingen zijn door het trauma waardoor hij in coma geraakt is, gestoord en de oorzaak, dat de patient zich niet kan bewegen. Omdat de patient zich niet kan bewegen, kan hij geen bewegingsenergie opwekken, die hij nodig heeft, om zich te bewegen.

En zo is de cirkel van onmogelijkheden compleet. Deze kan doorbroken worden door de patient bewegingen aan te bieden, welke door hem gemaakt zouden worden, als hij voldoende bewegingsenergie zou hebben.

Door deze bewegingen met hem te maken, wordt bewegingsenergie gevormd en daardoor worden de bewegingsmogelijkheden vergroot. Deze nieuwe bewegingsmogelijkheden moeten dan weer gebruikt worden, om nieuwe bewegingsenergie te vormen enz.

Autisten hebben een enorme hoeveelheid bewegingsenergie. Dat komt, omdat zij bewegen voor anderen. Zij bewegen voor anderen om energie in beweging te brengen bij de ander, die in een partieel bewegingscoma is.

Zoals de man, met de gigantisch stijve nek, die sinds anderhalf jaar deze stijve nek heeft. Hij vermeldt, dat toen inderdaad wat emotioneels gebeurde, wat, wil hij echter niet verklappen. Tijdens ons gesprek kijk ik hem aan en beweeg mij van links naar rechts.

Hij kijkt alleen maar rechtuit en soms een beetje naar rechts, want daar zit ik. Hij heeft zijn stoel niet zodanig gezet, zodat hij tegenover me zou komen te zitten, terwijl dat wel mogelijk was. De zon scheen en de mensen om ons heen genoten de zon.

Wij ook, terwijl ik de man met vragen bombardeerde. Ik wilde weten, waarom hij zijn nek had vastgezet. De reden “ik wilde mijn werk afmaken” vond ik niet passen. Dat is geen emotionele reden om een nek vast te zetten.

Ik was met een erfenis bezig en een huis toen ik met de man in contact kwam en dat zal ook zijn probleem geweest zijn. Hij wilde me nog net vertellen, dat het met een huis te maken had. De stijve nek was na ons gesprek minder stijf. Hij vond het een wonder.

Ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit als je de juiste woorden en de juiste bewegingen weet te vinden. De juiste woorden is een beetje moeilijk soms. Zoals de man met de stijve nek vindt niet iedereen het prettig om de waarheid te horen.

De patient in coma blijft onbeweeglijk, als de omgeving onbeweeglijk blijft. Door de therapie niet te veranderen, is het verwachte resultaat zeker. Door de therapie te veranderen, kan het gehoopte resultaat optreden.

Als ik een webpagina wil hebben, moet ik daarvoor een verhaal hebben, ik moet dit verhaal voorzien van de juiste lettertekens en ik moet het verhaal in de juiste taal begrijpbaar maken voor de computer. De computer begrijpt “word” niet als het om een webpagina gaat.

Dan heeft de computer html of php nodig. Dus heb ik een beetje html geleerd en me laten helpen, om een webpagina te maken. Dat is dus gelukt, maar doordat degene, die me daarmee hielp, niet verder dan 1 kon denken, is de webpagina niet, zoals ik hem wil hebben.

Ik heb omgedacht, het programma, dat maakte dat mijn webpagina niet dat liet zien, wat ik wilde laten zien, zodanig omzeild, dat de pagina dat liet zien, wat ik wilde. Alleen kon ik de verbindingen, die mijn “hulp” buiten werking had gesteld, niet weer aktiveren.

Daarvoor had ik een andere hulp nodig en intussen heb ik alweer een ander idee, hoe ik wil, dat mijn webpaginas, want het zijn er drie, funktioneren. Door mijn vrijgevigheid weet ik nu, dat er meer mogelijkheden zijn dan drie webpaginas, dus die aktiveer ik nu.

En dat is hpi-therapie. Alle verbindingen, die niet in funktie zijn of die verkeerd funktioneren, omdat de hersenen een tik hebben gehad, door vervangende verbindingen weer funktioneel maken. Vervangende verbindingen kunnen geheel anders lopen en eruit zien, zolang ze funktioneren, is het doel bereikt.

En dit denken is het verschil met het medisch wetenschappelijk denken. Daar wordt gedacht, dat als de hard disk hersenen niet meer in optima forma is, de funktie niet meer kan voldoen. Een programmeur weet uit een hard disk, die nog maar 33% in orde is, een maximale funktie te halen, die gelijk is aan de funktie, die voordien gebruikt werd.

De mens is niet als een computer en de computer is niet als een mens, maar de boodschap blijft hetzelfde. Door alle verloren gegane funkties weer op te roepen door de juiste handelingen, worden zij weer optimaal aktief en kan de patient in coma ex-patient worden.

Door de patient in coma niet te behandelen met de kennis, die nu aanwezig is en geordend in het internet te vinden is, moet de patient zijn energie gebruiken om zijn fysieke lichaam in leven te houden en heeft hij geen energie meer over om zich te kunnen bewegen.

En daardoor moeten veel kinderen zonder de liefdevolle aandacht van hun ouder opgroeien en partners zich laten scheiden omdat de partner niet aanspreekbaar is, zich niet kan bewegen en de bewegende mens zijn liefde ook fysiek wil delen.

Door te onderzoeken, wat hpi-therapie voor gevolgen heeft, wordt het mogelijk voor de patienten in coma bewegen te kunnen door vele behandelingen, die de genezing ondersteunende verzorging stimuleren.

Samenwerking is de sleutel van het succes der behandeling. Wanneer het hele team samenwerkt, wordt het snelst resultaat zichtbaar, waardoor allen positief gestimuleerd worden. Het doel van verzorging en behandeling moet het opheffen van het gevolg van het trauma zijn.

Het gevolg van het trauma is de onmogelijkheid van bewegen, maar is niet de oorzaak. De oorzaak van het gevolg van het trauma is de onbeweeglijkheid waarin de omgeving zich bevindt. Deze onbeweeglijkheid is de oorzaak van de weerstand tegen veranderingen waar het de behandeling van de patient betreft.

Veranderingen zijn noodzakelijk wanneer men een verbetering van de toestand van de patient in coma wenst. Welke veranderingen, dat moet voor elke patient apart bekeken worden.