deutsche flagge  Deutsch     drapeaux francais  Francais     norske flagge  Norsk     english flag  English     nederlandse vlag  Nederlands   contact  
     

coma behandeling of beweging
Administration - Gute Zeiten Schlechte Zeiten

   
   

h p i - THERAPIE

wachkoma coma patient treatment behandeling in beweging  
 
HOME social short stories
 

De zonsondergang

   
     

heeft mij altijd gefacineerd. We konden vauit de eetkamer de zon zien ondergaan en de kleurenpracht bewonderen.

Die kleurenpracht heb ik nu alweer jaren niet bewonderd. Ik weet niet, wanneer die kleurenpracht zich aan mijn blikveld heeft onttrokken, maar sinds ik op de Rotenbuck 13 woon, is ze er weer.

Vanuit mijn tweede kamer kan ik de kleuren aan de hemel zien, die door de ondergaande zon getoverd worden. De eerste keer, dat ik die hier bewust zag, spraken de buren nog met me.

Ik heb de buurman, toen hij buiten kwam, verheugd op deze kleurenpracht gewezen. Hij was niet geinteresseerd, dat had hij al eens gezien.

Ik reageerde ook zo, toen ik de eerste keer in Noorwegen was. Ik herkende alles als: dat is als in Frankrijk, dat is als in Spanje, dat is als in Nederland.

Niets was nieuw voor me. Dat kwam doordat ik niet verbonden was met mijn gevoel en ik was niet met mijn gevoel verbonden, omdat ik bang was.

Bang om afgewezen te worden, zoals ik alsmaar overal en door iedereen afgewezen werd. Omdat ik daarvoor bang was, omdat het de eerste ervaring was, die ik had.

Mijn moeder wilde niet alweer zwanger zijn en mijn vader wilde geen dochter maar een zoon. Daardoor ben ik omgekeerd en deze omgekeerde toestand maakt, dat ik niet de dochter was, die mijn ouders dachten te hebben, maar ook niet de zoon, die ze hadden willen hebben.

En deze omgekeerde toestand zorgt er ook voor, dat ik "is niet mogelijk" niet als antwoord accepteer. Ik kan niet doelloos een patient behandelen. Ik moet een doel hebben, anders weet ik niet, wat ik moet doen en voor elke patient, die ik behandel, heb ik hetzelfde doel: mezelf overbodig maken.

Niet door de patient af te schuiven, maar door de patient zo te behandelen, dat hij mijn hulp niet meer nodig heeft. Misschien de hulp van een ander, die op een ander gebied expert is, maar dat, wat ik te bieden heb, heeft hij niet meer nodig.

Deze instelling heeft ervoor gezorgd, dat ik niet comateus hetzelfde met de patienten in coma gedaan heb, wat mijn collega me had laten zien en waarbij hij vermeldde, dat het niets hielp, wat ze deden.

De patienten ging het niet slechter, maar ook niet beter. Ik heb gekeken, wat voor dingen alle patienten hadden en wat de symptomen van de comatoestand zijn en kwam tot de ontdekking, dat het gemeenschappelijke is, dat deze patienten zich niet fysiek kunnen bewegen.

Zij hebben gevoel en gedachten, maar kunnen zich niet fysiek bewegen. De man, die zijn hoofd niet meer kan draaien, alleen nog maar recht vooruit kan kijken, kan zich ook niet fysiek bewegen. Hij heeft een partieel fysiek coma.

De mens, die niet meer weet, wat hij gedaan heeft, is in een mentaal coma. De mens, die een zeer hoge pijngrens heeft, is in een emotioneel coma.

En dan zijn er nog een heleboel mensen zoals ik, die van alle 3 wat hebben. De hoge pijngrens, die ik had, was het gevolg van mijn gevoeligheid.

Ik voelde zoveel van anderen, dat ik deze pijnen niet meer wilde voelen en dat ging alleen, als ik mijn gevoel blokkeerde. Daardoor voelde ik de pijnen van anderen niet meer, maar mijn eigen emoties ook niet.

Geen pijn, maar ook geen vreugde, liefde of droefheid. De droefheid, die ik later voelde, was de droefheid om het niet voelen van de vreugde van de liefde.

De depressie, die daarop volgde, werd een regelmatig terugkerende toestand, die door mijn geboorte veroorzaakt werd en door herinneringen in stand werd gehouden.

Onbewust herinnerde ik mij, dat ik me enorm verheugde op mijn geboorte, maar niet de kans kreeg om op de voor mij optimale tijd te komen. Ik moest overdag komen en daartoe werd mijn moeder zat gevoerd, zodat zij de pijnlijke ingreep niet zo bewust zou waarnemen.

Ik was dus ook zat, toen ik geboren werd en daardoor is me de vreugde ontgaan. De vreugde om het leven aan te gaan, te leven, wat ik me heb voorgenomen in dit leven en ik heb 56 jaar nodig gehad, om me dit weer te herinneren.

Heel, heel langzaam ben ik uit mijn comas gekomen en de laatste loodjes wegen het zwaarst. Als die weg zijn, is de weg vrij om allen, die het weten willen, te vertellen, hoe ze patienten in coma kunnen helpen om de kans te hebben het overleven los te laten om te leven.

Het leven te genieten met volle teugen, de liefde laten stromen en aannemen uit alle hoeken, vanwaar het komt. In mijn omgeving ontmoet ik zo nu en dan mensen, die mijn liefde liever niet meer aannemen, want dan moeten ze hun instelling, dat de anderen verantwoordelijk zijn voor hun leven, veranderen.

En dat willen ze niet, want dan moeten ze verantwoordelijk voor zichzelf handelen en dat betekent, dat ze zichzelf moeten verzorgen. En dat willen ze niet.

Ze schelden liever op de anderen, dat ze niet op bezoek komen, terwijl ze om de hoek wonen of dat ze te dichtbij komen, terwijl ze zelf de afstand bepalen.

Ik scheld op alle mensen, die hun verantwoordelijkheid niet dragen, waardoor patienten in coma in het ziekenhuis belanden, niet meer hun mond zonder hulp kunnen sluiten en daardoor vragen kunnen beantwoorden of in bed gehouden worden, waardoor ze geen bewegingsenergie op kunnen bouwen, die ze kunnen gebruiken om te bewegen.

Ik heb het zat om op deze manier te schelden, maar het lijkt nog steeds nodig. Geen antwoord op mails, bezoekjes, brieven, mijn pogingen contact te leggen lukken niet op andere wijze dan mijn short stories in het internet te zetten.

De patienten in coma heb ik al eerder gezegd, dat ik bereid ben om allen, die het willen leren, te onderwijzen, hoe ze de patienten in coma kunnen helpen om een kans te hebben om op de been te komen, ik kan niet ervoor zorgen, dat de therapeuten, het verplegend personeel en anderen contact met mij opnemen.

Op dat gebied ben ik nog in coma, dus dat moeten anderen doen. Mijn webpagina is geen facebook en misschien is het wel een facebook.

Ik schrijf over wat ik meemaak en probeer te zien, wat dat met patienten in coma te maken heeft. Steeds weer verbaas ik me over de logica, waarmee de short stories tot stand komen en hoop, dat ze interessanter zijn dan de verhalen, die in facebook de ronde doen.

Ik heb daar ook een of twee of misschien zelfs 3 kontos, maar ik doe er niets mee, omdat ik niet weet hoe dat werkt. En ik vind het niet nodig om het te leren.

De mensen, die contact met mij willen hebben, kunnen me op mijn webpagina vinden en via mijn @mail adres. Dat staat onder impressum of contact. Zo nu en dan ben ik in internet en lees dan de binnengekomen mails.

Zo nu en dan, want ik ben een autist met beperkte verbindingen, wat zich o.a. uit door het niet hebben van een huistelefoon, noch een WLAN-adres.

Een gevolg van de verdiensten, die zich niet in Euros uitdrukken. En aangezien ik geen bank ben, krijg ik van de EU geen subsidie, want de EU is niet, zoals ze zeggen een Europese Unie, maar een Economische Unie en daarom worden niet de boeren maar de banken gesubsidieerd.

De boer, die een 300 jaar oude boerderij in stand houdt en een zoon heeft, die deze traditie graag zou voortzetten, wordt het onmogelijk gemaakt de boerderij aan zijn zoon door te geven.

De EU maakt wetten, waardoor sjoemelen gemakkelijk wordt voor degene, die dat graag doet, terwijl de eerlijke boer, die echte melk heeft, omdat zijn koeien het daglicht zien, het werk onmogelijk gemaakt wordt.

Om de koeien, die het daglicht niet te zien krijgen, toch licht ter beschikking te stellen, moeten in de stallen grotere ramen komen, dan er in kunnen als de stal meer dan 50 jaar oud is.

En dus moet de stal dicht, de boer mag niet meer boeren. Hij heeft namelijk geen geld om de stal aan te passen en ook geen mogelijkheid, omdat de stal gebouwd is onder andere uitgangspunten.

De koeien staan niet de hele dag in de stal, maar alleen des nachts. Overdag zijn ze buiten in de wei. Het zijn geen scharrelkoeien, maar bewegende koeien, die door deze beweging gezond zijn en geen antibiotica nodig hebben.

De echte boer heeft hart voor zijn dieren en is volledig van slag, als een kalfje sterft. De moeder moet leven en gemolken worden en elke keer, als hij de moeder melkt, zal hij aan het gestorven kalfje denken en de pijn van de moeder voelen.

De moderne boer, die een melkfabriek heeft, waar koeien geen koeien meer zijn maar streepjescodes aan het oor, waarmee makkelijk te sjoemelen is, neem ik aan, heeft zijn hart gesloten en is alleen nog maar bezig met liters melk, die aan de flessenfabriek geleverd worden.

Te weinig wordt er betaald aan de boer, die de koeien moet melken. De prijs van de melk is weer omlaag gegaan, de boer verdient te weinig dus moet hij bijverdienen. De moestuin levert groente voor eigen gebruik, het kippevoer was ook al te duur, dus de kippen zijn ook al weg.

De boer heeft bovendien fysieke hulp nodig. Hij is nu 60 en zijn lichaam kan niet meer. Zijn fysieke lichaam was niet gebouwd op het boer zijn. Maar geld voor een hulpkracht is er ook niet.

Hoe moet het verder met deze boer? Hoeveel van deze boeren zijn er? De zorgboerderij is uitgevonden, maar wie zorgt daar voor wie?

Moet de boer dan altijd alleen maar voor anderen zorgen of zijn er anderen, die voor hem zorgen? Is het zoals bij het vrijwilligerswerk, dat de duitse sociale dienst toestaat?

Het vrijwilligerswerk moet in de eigen woonplaats plaatsvinden, anders moeten er vrije dagen, men heeft recht op 21 stuks per jaar, ingeleverd worden.

En als men dus meer dan 21 dagen vrijwilligerswerk buiten de eigen woonplaats verricht, kost dat de vrijwilliger geld, want hij krijgt dan voor de dagen, die hij niet in zijn woonplaats is, geen sociale uitkering.

Alleen werk, dat sociaal plichtig is, mag de vrijwilliger buiten de eigen woonplaats verrichten, zonder daarvoor vrije dagen in te leveren. Het geld regeert de wereld, in plaats van de liefde voor zichzelf en voor de medemens.

 

 

shadow hpi-therapie opleidingen

liege hpi-therapie en de EU

ster hpi-therapie voor iedereen

.

.

 
      home hpi-NETWORK            contact    
     
Deze korte verhaaltjes
vertellen van het dagelijks leven
tot het opheffen van de comatoestand