Het gevecht gaat tegenwoordig niet meer met de vuisten, maar met woorden of met daden. Ik wil niet vechten, niet met woorden en niet met daden.

Het is hier een bijzondere woning, waar ik nu woon. Twee kamers met een gang ertussen, die voor de buren de toegang naar hun voordeur is. Woon ik nu in een WG - een woongemeenschap?

Of woon ik zelfstandig? Mijn deur wordt steeds dicht gemaakt en dat raadsel wordt nu opgelost. Er is een kat, die in die kamer naar binnen gaat en dat willen de buren kennelijk niet.

Ik mag geen huisdieren houden, dus doe ik maar niets. Ik open gewoon steeds de deur en laat hem opem staan. Omdat er op het balkon gerookt wordt, bij voorkeur voor mijn open raam, moet de kamer goed geventileerd worden.

De buurman, die deze doorrookaktionen uitvoert, verdedigt zich met de uitspraak, dat ik de kamer toch niet gebruik. Dat ik de kamer niet gebruik, omdat hij hem doorrookt, op dat idee komt hij niet.

Ondanks dat ik hem bij elke gelegenheid erop wijs, dat hij aan het stinken is als hij aan het roken is. Roken is een inademingsakt, die niet gevolgd wordt door een uitademingsakt.

De roker ademt niet uit, maar probeert zo lang mogelijk de rook in zijn longen te houden. Waarom zou dat zijn? Omdat de roker geen adem wil halen? Of omdat hij bang is, dat als hij uitademt, dat hij dan iets los laat wat pijn doet?

Waarom rookt iemand eigenlijk überhaupt? Waarom begint iemand ermee? Is dat net zoiets als alkohol drinken?

Toen ik jong was, was ik ongezellig, omdat ik geen alkohol dronk. Ik zat ook meestal in de rook, want toen werd er veel meer gepaft dan tegenwoordig en binnen.

Vroeger-vroeger hadden clubs rookkamers, waar de mannen zich terug trokken als ze wilden roken. Ik zal blij zijn, als die weer ingesteld worden.

In elke kroeg en in elk restaurant een rookkamer en een ruimte, waar het verboden is te roken, dat zou verplicht moeten zijn.

En daarbij moet dan ook verplicht worden, dat de niet-roker altijd zonder door de rookkamer te moeten, naar de wc kan of weg kan gaan.

De rokende waard komt namelijk niet op het idee, dat de niet-rokende gast niet na een wc-bezoek naar rook stinken wil of nadat hij in het lokaal naar de niet-rokersruimte gegaan is.

Ik ben blij, dat ik nu zon op het balkon heb tot 6 uur des avonds, als de zon door de wolken komt, maar de buurman vindt, dat hij die zon met zijn rook moet aanbidden en zet zich dus, als ik er niet ben, voor mijn open raam.

Tot nog toe heb ik het uitgehouden, maar ik doe nu mijn best, om zo snel mogelijk weer te verhuizen. En dan naar rookvrije, zonnige woonruimte, met buren, met wie ik goed kan opschieten.

Dat mag best in Staufen zijn. Het is alweer een paar jaar geleden, dat ik des avonds uit de Adler Stube in Münstertal kwam en me goed depri voelde. Ik heb mijn duim omhoog gestoken en een vrouw stopte vrijwel meteen.

Ik zocht toen ook al andere woonruimte en een laatste gezegde van haar was: "Dat huis in Staufen is er al voor jou!"

Ik heb me uiterst gelukkig gevoeld na deze lift, die me tot voor de huisdeur bracht, alhoewel ze niet richting Neuenweg moest, maar naar Staufen.

Ik ben nu pats-boem verhuisd, omdat ik uit de Rotenbuck weg moest, aangeklaagd door de eigenaar en woon nu dus tegenover de Rotenbuck 6 op nr. 13.

Ik kan goed met de eigenaresse opschieten. Dat is een lieve vrouw, die haar best doet om voor haar huurders een perfekte woonruimte te leveren, maar ik ben nog niet sociaal genoeg, om doorgerookt te willen worden.

Als ik een afspraak heb met mijn webvriend, vind ik het niet erg om naast hem te zitten als hij rookt, maar dat is dan ook maar een paar uur, die ik zelf heb uitgekozen.

Wanneer men ergens woont en op onverwachte momenten met de rook van de buren geconfronteerd wordt, is dat volledig andere energie. Het is als met muziek.

Je kunt je neus en je oren niet werkelijk sluiten voor wat er door de lucht naar je toe komt. Muziek, die zo luid is, dat je je bedreigd voelt, is niet voor iedereen bedreigend.

Ik heb dat duidelijk gemerkt op meerdere feestjes. De DJ draaide de geluidspegel zo hoog, dat ik moest verdwijnen. Ik kon niet langer blijven. Het deed me pijn in mijn lijf.

Een herinnering aan mijn geboorte, die niet geheel natuurlijk verlopen is. Ik ben niet in de OP geboren, maar nadat de gynecoloog een snede gemaakt heeft in de vruchtblaas om ervoor te zorgen, dat ik niet tot de nacht zou wachten om geboren te worden.

Het is gelukt, nadat mijn moeder met ether half bedwelmd was en vervolgens een liter cider gedronken had. Ik ben dus dronken op de wereld gekomen en haat alkohol. Niet om schoon te maken, maar om te drinken.

"Aan mijn lijf geen polonaise", denk ik dan en herinner me onbewust het afkicken na de geboorte. Dat is tamelijk ingrijpend geweest, neem ik aan. In ieder geval is de tijd woensdagmiddag tussen 14.00 en 15.00 voor mij nog steeds een tijd, waarin ik dingen doe, die ik me later niet meer kan herinneren.

En deze tijd is de tijd van mijn gedwongen, zogenaamd natuurlijke geboorte. Geen gynecoloog denkt er over na, wat hij doet, lijkt het wel. Het aantal keizersneden is gigantisch gestegen, waarom?

Omdat de vrouw geen pijn meer kan verdragen? Wat is pijn eigenlijk? Is pijn het voelen van emoties? zijn emoties altijd pijnlijk? Er is toch ook pijn, die goed doet!

Hoe komt het, dat er vrouwen zijn, die de geboortepijn goed verdragen en anderen, die de pijn niet verdragen?

Hoe komt het, dat er artsen zijn, die aanraden om een keizersnede te maken, terwijl een huisgeboorte ook mogelijk was geweest, wanneer de vroedvrouw op tijd was gekomen?

Waarom worden weeen gedempt of opgewekt om de geboorte van het kind te verlangzamen of te versnellen?

Kortom: waarom zijn er zo weinig natuurlijke geboortes? Wordt ook de geboorte bepaald door de familie energie of wordt de geboorte bepaald door de goddelijke liefde, die ervoor zorgt, dat we voldoende narigheid in ons dagboek hebben als we op de aarde komen?

Voldoende narigheid, zodat we op zoek gaan naar genezing voor ons zelf, zodat we ons dagboek opnieuw kunnen schrijven? Mijn geboorte was om 15.00 u. op woensdagmiddag, maar nu wordt ik elk moment opnieuw geboren.

Daartoe doorbreek ik zoveel mogelijk mijn eigen gewoontes en dat betekent o.a. dat ik des nachts werk en dan om 03.00 uur naar bed ga.

Of dat de reden is, dat ik het gevoel heb, dat ik niet meer dezelfde ben als vroeger? Ik voel me meer verbonden met mezelf, zo nu en dan kan ik goed uit- en inademen, zonder daarvoor een sigaret nodig te hebben en daarom wil ik geen rook inademen.

Want die komt dan in die delen van mijn longen, die ik al zo lang niet gebruikt heb, omdat ik niet fatsoenlijk doorademde, omdat ik bang was om mijn emoties te voelen.

Door rook in te ademen zouden deze emoties met rook vermengd worden en dat wordt teveel van het goede. Ze zijn namelijk al doorrookt, omdat mijn ouders indertijd beiden rookten.

Nu wil ik deze emoties vrij maken van de rook, waarmee ze omgeven zijn. Ik wil ze helder en duidelijk waarnemen, opdat ik ze volledig kan genieten.

Alle emoties, die ik toen niet gevoeld heb, omdat ik in een mentaal en emotioneel coma was, komen nu aan de oppervlakte en willen voor eens en voor altijd gereinigd worden.

De buurman, die probeert niet in zijn eigen huis te roken, zegt, dat hij wil ophouden met roken, maar doet niets om dat voor elkaar te krijgen.

Ik heb hem voorgeslagen om eerst een rondje om het huis te lopen, voordat hij de sigaret aansteekt, waarop hij dat begrepen had als zijn sigaretten in een huisje op de berg te leggen, zodat hij ernaar toe moest lopen.

Hij wil wat hij kwijt wil, dus eerst weg hebben, terwijl ik het bij me houd, maar na aktie heb ik het wellicht niet meer nodig.

Deze aktie is voor hem teveel gevraagd. Hij gaat naar buiten, gaat zitten en steekt een sigaret op en meestal staat hij dan halverwege op en loopt ergens naar toe.

Hij moet wat doen, anders worden zijn emoties te groot en moet hij daar wat mee doen. Ik ben blij als ik wat emoties waarneem bij mezelf. Dat betekent, dat ik nog leef. Ik heb zo lang als een niet-voeldende zombie de wereld veilig proberen te maken, dat ik blij ben, dat ik dat niet meer hoef te doen.

Dat laat ik over aan het gerecht, dat nog veel te leren heeft, wat dat betreft. Zolang de wetten zo geinterpreteerd worden, zoals ze geinterpreteerd worden en uitgevoerd, zoals ze uitgevoerd worden, kan ik niets anders, dan op de barrikaden staan en voor patienten in coma en autisten een goed woordje doen.

Zij hebben er recht op om zodanig behandeld te worden, dat zij zich bewegen kunnen en communiceren kunnen, zodat naar hen geluisterd wordt waardoor op de wereld meer liefde stroomt.

Hierdoor wordt een ieder gediend en zal niemand meer zijn adem moeten inhouden. Integendeel een ieder zal dan vol vertrouwen zijn liefde laten stromen en daardoor is genezing mogelijk.

Het is dan normaal, om lief te hebben en met liefde het leven te dienen. Dan wordt er niet eerst gevraagd, wat het kost, want dan is alles zijn geld dubbel en dwars waard.

Geld is een ruilmiddel, dat het een ieder mogelijk maakt om dat te doen, wat hij leuk vindt en wat hij goed kan, zodat het geheel daardoor rijker wordt. Deze rijkdom is voor veel mensen een last, omdat zij het idee hebben, dat zij geen geld mogen verdienen met dat, wat zij graag doen.

Dat is een zeer veel voorkomende overtuiging, die maakt, dat mensen zeggen, dat ze niet graag zoveel werken en in dezelfde adem zeggen, dat ze hun werk graag doen. Deze tegenstrijdigheid zorgt ervoor, dat de mens van te voren al moe wordt.

Ik werkte vroeger tussen mijn vakanties in, nu ben ik continu op vakantie en doe ondertussen mijn werk met veel vreugde.

Het liefst zou ik patienten in coma behandelen, maar dat is niet mogelijk. Het leven heeft mij duidelijk gemaakt, dat ik niet voldoende tijd heb om alle patienten in coma te behandelen en daarom heb ik besloten om alles, wat ik weet, ter beschikking te stellen aan therapeuten en plegen en verzorgers van patienten in coma en alle anderen, die dit willen weten.

Daarom staat alles op deze webpagina, die tot doel heeft, dat de bestaande, onvoldoende genezend effekt hebbende behandelingen worden veranderd in hpi behandelingen, waardoor de mensen de gelegenheid krijgen om zich weer te bewegen.

Niet alleen patienten in coma of autisten of depressieven zullen profijt hebben van hpi coma therapie, maar ook anderen, die besluiten, dat ze willen weten, wie ze zijn en daarvoor bereid zijn op zoek te gaan naar zichzelf.

Er zijn vele zoektochten mogelijk, maar die kan hpi therapie niet allemaal aanbieden. De cursussen, die aangeboden worden, hebben allen hetzelfde doel, namelijk de ziel leren leven. Er zijn verschillende manieren om dit doel te bereiken en een paar mogelijkheden worden gevonden onder SEMINARE.