Vandaag is het zondag en ik ben niet naar de kerk geweest. Ik ben om een uur of 5 naar bed gegaan, nadat ik aan mijn webpagina gewerkt heb.

Om half 11 ben ik weer opgestaan. Met wat tegenzin. Ik wist niet, wat ik moest gaan doen, maar dat werd me snel duidelijk.

Het was een schrijfdag en petra hauser, de calligrafie vrouw uit münstertal, die voor kerst mijn geld gevonden had bij de post en dat naar het raadhuis gebracht had, was eindelijk aan de beurt.

Dus een duits verhaal geschreven om op een CD te zetten, zodat ik het haar kan aanbieden. Geen drukker, dan moet je wat anders verzinnen.

Vervolgens belde een vriendin. Woedend was ze, dat ik haar durfde vragen, of ik bij haar een dak boven het hoofd kon krijgen. Ik begon heel rustig te vertellen, waarmee ik bezig was en vroeg me af, waarom ze ineens zo stil was, maar ging gewoon door met vertellen.

Om dan toch eindelijk geen antwoord te krijgen en tot de ontdekking te komen, dat mijn handy geen energie meer had. Dus was het uit gegaan zonder, dat ik het in de gaten had.

En nu heb ik vele lichten aan, want, als het klopt, wat de huurbaas me gezegd heeft, gaat om 12 uur het licht vanzelf uit. Dan heb ik geen elektra meer en moet dus kamperen op de Rotenbuck 6 in Münstertal.

Ik kampeer graag, maar aan de Rotenbuck 6 in Münstertal eigenlijk liever niet.

Het is een donker hol, waarin ik woon en zonder licht is het hier overdag net zo donker als des nachts, bijna, dat is een beetje overdreven, maar lezen doe je niet voor je plezier hier zonder licht.

En koken wordt ook moeilijk zonder elektra. Het elektrische fornuis doet het dan niet meer en de waterkoker ook niet.

Nu heb ik nog kaas voor fondu in de koelkast liggen, die niet gebruikt is, omdat de vriendin, met wie ik een fondue afspraak had, die afgezegd heeft per mail. Ik heb geen internet thuis en lees dus mails pas als ik bij iemand anders in internet ben.

Zij had me des morgens om 8 uur een mail gestuurd om af te zeggen en die heb ik pas des avonds om een uur of 5 gelezen, toen ik op het raadhuis mijn mails doorkeek, omdat ik daar naartoe gegaan was, omdat ik haar niet thuis getroffen had.

In Freiburg had ik de kaas en wijn en een fonduepan met rechaud gekocht. Zelfs 2 fonduepannen, want het kleine 1-persoons fonduepannetje was in de aanbieding en had een rechaud erbij. Ik vond het ding zo schatiig, dat ik het gekocht heb.

En dat staat nu dus al een paar weken ongebruikt met de grote ongebruikte fonduepan op de vloer. En komt nu goed van pas. Want ik heb er ook, dankzij de vooruitziende blik van mijn intuitie, een vlamverdeler bij gekocht.

En deze vlamverdeler zal het voor mij mogelijk maken om met de rechaud het water voor mijn thee te koken. En dat is toch wel een gedeeltelijke basisbehoefte van mij. En zeker, als ik hier in deze koude woning zit.

De thermometer wijst 14 °C aan. Hij is voor het bad bedoeld en zegt, dat een koud bad 21 °C is en een warm bad 31 °C. Ik ben benieuwd, hoe warm het water van het bad is, waar de patient in coma in gestopt wordt.

Hoe wordt die temperatuur gemeten? Als ik met mijn hand meet, is mijn badwater veel te warm en als ik met mijn voet meet, is het te koud, want mijn voeten zijn vaak koud. Dat zou je een familiekwaal kunnen noemen, want mijn moeder had ook altijd koude voeten en warmde ze op aan mijn vader.

Ik ga in het bad, douche en maak mezelf een warme kruik zodat ik niet wakker blijf liggen van mijn koude voeten, die niet warm willen worden, omdat ik niet beweeg.

Ik ben een geluksvogel. Ik kan mij bewegen! Ik kan opstaan en naar de keuken lopen of naar buiten en een stuk rennen, waardoor mijn voeten warm worden. Dat kan de patient in coma niet.

Zijn voeten zijn bedoeld om op te staan en te gaan en geen mens komt op het idee om hem op zijn voeten te zetten, waardoor deze voeten een andere vorm krijgen, dan we gewend zijn. De medici zijn dan niet zo slim, om de vloer aan de voeten aan te passen, maar komen op het lumineuze idee, om de voeten aan de grond aan te gaan passen. Dat doen ze niet alleen bij patienten in coma, maar vooral ook bij mensen, die een verhoogde spanning in de benen hebben.

Zonder erover na te denken, wat de werkelijke oorzaak is en dus de nodige behandeling, worden achilluspezen gekliefd waardoor deze mens niet meer op normale schoenen kan lopen. De werking van de achilluspees is buiten werking gesteld door de operatieve ingreep van de welbedoelende, maar niet doordenkende arts.

Orthopaaedisch denken, zonder de neurologische oorzaak van het symptoom op te heffen of te neutraliseren, veroorzaakt storingen in het physieke systeem, die een normaal funktioneren niet meer mogelijk maken.

De patient is dan voor de rest van zijn leven afhankelijk van het vakmanschap van een ander. En deze ander moet afgaan op wat de patient hem vertelt, en dat doet dete vakman niet altijd. Hij heeft namelijk het idee, dat hij weet, hoe het moet.

Hij denkt, dat hij niet alles kan maken, daarom denkt hij niet na over een beweegbare ondergrond, die het de patient met de neurologische storing mogelijk maakt, om de zwaartekracht zijn werk te laten doen.

Ik ben bij een orthopaedisch schoenmaker, dat is tegenwoordig meer dan een schoenmaker, maar dat doet er niet toe, geweest, om te vragen, of ze deze beweegbare ondergrond konden maken voor de spitsvoeten van een patient.

Het antwoord was, niets. Ik heb mijn naam en telefoonnummer gegeven en ben niet gecontacteerd. Een van de medewerksters had een prijs gekregen vanwege een inovatief produkt, dat zij gemaakt had. Het was een spalk, zoals er al zoveel bestaan, het enige verschil was het kleurtje van de bevestigingen, zo ongeveer.

Dat was, wat ik ervan dacht. En mijn idee, wat alle mensen met spitsvoeten zou kunnen helpen om hun spitsvoeten te verminderen, daarover werd niet nagedacht.

Daar is geen geld mee te verdienen en dus wordt er niet over nagedacht. En dat vind ik onnadenkend, want door dingen die op je weg komen van alle kanten te bekijken, ontdek je dingen, die je nog nooit gezien had, maar die er altijd al waren.

Zo doen de energetische heiler dat ook. Ze vertellen elkaar, wat ze ontdekt hebben en vertellen dat dan door. En soms komt daar een kink in de kabel. En dan stoppen ze met de uitwisseling van kennis. Die gaat dan nog maar in een richting.

Van de leraar naar de leerling, vergetend, dat de leerling een ander standpunt en andere ervaringen heeft, waardoor hij iets anders waarneemt dan de leraar. De leerling, die zijn ontdekking aan de leraar bekend maakt en daar geen reaktie op krijgt, vraagt zich af, of de leraar nog wel wakker is, of of de mail niet aangekomen is.

Dat moet dus gecontroleerd worden en dat kan nu niet, want dat was dat probleem met de internetaansluiting. Hoe dan ook, het forum heeft besloten, dat dit jaar de basis besproken moet worden.

De basis van de mens moet verbonden zijn met de aarde, anders wordt zijn tijdgevoel gestoord. Hij beleefd dan alles alsof het in dat ene moment plaatsvindt, dat moment, waarin de verbinding met de aarde verbroken werd.

En dat is bij patienten, die in coma gekomen zijn, het geval. Zij zijn wakker, zoals in het duits ook wordt gezegd: Wachkoma, maar zij hebben geen tijdgevoel en daardoor kunnen ze zich niet bewegen in de tijd.

We bewegen ons in de tijd als we ons bewegen. We zetten ons aan de aarde en bewegen ons ten opzichte van de aarde en dit bewegen kost ons tijd. Wanneer we zo ver ontwikkeld zijn, dat we ons onafhankelijk van de tijd kunnen bewegen, kunnen we ook door muren heen zonder de deur te moeten gebruiken, of het raam.