Wij kennen elkaar al heel lang. Jij kent me al mijn hele leven. Ik ken jou niet zo goed. Jij bent 14 jaar ouder en dat is een generatie als je jong bent.

Nu niet meer. Ik zou normaal gesproken me nu op mijn pensioen gaan richten, ware het niet, dat ik anders ben. Ik heb in mijn hele leven niet gewerkt, heb ik het idee. En nu heb ik niet eens betaald werk.

De jonge vrouw van het arbeidsbureau, die verantwoordelijk is voor het verstrekken van financiele ondersteuning, vindt, dat ik betaald werk moet gaan doen. Zij heeft kennelijk niet in de gaten, dat ik als vrouw, wanneer we uitgaan van de verlaagde pensioenleeftijd, in drieeneenhalf jaar met pensioen hoor te gaan.

Dat realiseer ik me nu pas. Ik heb al wel gezien, dat de mevrouw van het arbeidsbureau, die verantwoordelijk is voor mijn loopbaan, om het zo te zeggen, zich met 50+ ers bezig houdt, maar dat was voor mij geen reden, om aan pensioen te denken.

Jij bent al gepensioneerd en je werkt je rot. Allemaal onbetaald werk. Je mobieltje is zowat verstopt door al de mails, die je gestuurd worden. Eentje van mij was er ook tussen. Gewoon even een bevestiging, dat ik je zou bezoeken, omdat jij jouw overvloed met mij wilt delen.

Mijn overvloed wil ik ook delen. Het liefst met therapeuten en verplegend personeel van patienten in coma, maar daarmee moet ik blijkbaar nog even wachten. Ik ben nog niet zo ver. Zoals ik ook geboren ben.

Ik was nog niet zo ver!!! En toch moest ik komen. Mijn vader zat goed in zijn vel en mijn moeder ook en ze wisten dus, dat ik die nacht geboren zou worden en dat wilde mijn vader niet. Hij wilde niet voor mij het bed uit moeten. En dus heeft hij ervoor gezorgd, dat ik onvrijwillig, overdag geboren zou worden.

Onvrijwillig, zoals ik nu ook verzekerd ben, terwijl het ziekenfonds mij als vrijwillig verzekerde in zijn ledenlijst heeft staan. Deze ledenlijst wordt door mijn aanwezigheid flink misbruikt. Mijn energie is vrijheidsenergie.

Ik zie het als mijn opgave om het de mensen in coma mogelijk te maken om in vrijheid te kunnen beslissen, wat ze gaan doen. De patient in coma is een mens in een fysiek coma. Dit fysieke coma uit zich door de onmogelijkheid tot bewegen.

Maar deze onmogelijkheid tot bewegen is alleen op het fysieke vlak en dit betekent voor deze mens, die ik vanaf nu patient noem, een totale afhankelijkheid. Deze afhankelijkheid is voor de wet de reden, om de patient mond-dood te maken.

Voor de wet is de patient mond-dood, omdat hij niet kan praten. De wet spreekt over mensen horen en als je niet kunt praten, wat ook voor bepaalde autisten geldt, kun je ook niet gehoord worden en het gerecht stelt dan een wettelijke vertegenwoordiger aan.

Mijn ervaring met wettelijke vertegenwoordigers is dubbel. Er zijn wettelijke vertegenwoordigers, die hun werk vanuit het hart doen en daardoor ook met de patient kunnen communiceren, er zijn andere wettelijke vertegenwoordigers, die dit werk alleen aannemen, omdat ze gemakkelijk veel geld in het laadje willen hebben.

Er zijn ook nog wettelijke vertegenwoordigers, die emotionale banden met de patient hebben en ook hier zijn de verschillen van benadering gigantisch. Er zijn vertegenwoordigers, die werkelijk alles doen om de patient weer op de been te krijgen en er zijn anderen, die zo bang zijn voor verandering, dat ze elke verandering met man en, vooral, macht, tegenwerken.

Tot nog toe ben ik vooral de laatste categorie tegen gekomen. Helaas, moet ik zeggen. Is dat een spiegel van mij? Het kan goed zijn. Ik ben als de dood voor veranderingen, waarvan ik niet het gevolg kan overzien.

Ik woonde de laatste tijd in het Schwarzwald, een bergachtig gebied waarin het goed wandelen is. Een wandeling in het Schwarzwald is duidelijk anders dan een wandeling in de polder. In de polder kun je alles overzien.

De weg is recht, het gras is groen en de bomen aan de kant van de weg laten je van veraf de loop van de weg zien. In de bergen is dat anders en daarom houd ik van de bergen.

De weg, die je gaat op je wandeling naar de top van de Belchen is volledig niet te voorzien. Een pad leidt naar de top. Het pad heeft haarspeldbochten in zijn verloop en je overziet slechts een klein stuk. Je verwacht omhoog te gaan, maar na een topje bereikt te hebben, gaat het pad weer naar beneden, en niet naar rechts, zoals je verwacht, maar naar links buigt het.

Het voordeel van de weg door de bergen is de onverwachte wendingen, die je tegenkomt. Door deze onverwachte wendingen leer je, dat je open moet staan voor onverwachte wendingen, omdat die je op de juiste weg brengen.

Het is echter ook belangrijk, dat je een gevoel hebt, wat voor jou de juiste weg is. Er zijn namelijk van die grappemakers, die het nodig vinden, om wegwijsbordjes om te zetten, waardoor je, wanneer je alleen maar naar aanwijzingen van de bordjes je weg richt, volledig verkeerd uitkomt.

Dat is, wat ik ondertussen gemerkt heb, met mijn strikte volgen van de regels. De wet voor de ziektekosten, die in de hele EU doorgevoerd is, maakt, dat ik failliet ga, geen recht heb op vergoeding van mijn ziektekosten en toch premie moet betalen!

En dat is wat er wettelijk vastgelegd is, ik neem aan, in de hele EU. En daarom verhuis ik naar MALEISIE! Ik heb het zat om me aan al deze idiote regels te houden. De volgende stap is, dat je een helm op je kop moet zetten als je gaat fietsen.

Nee, als je gaat lopen! Als je het huis uitgaat, moet je een helm op! Want je zou toch om kunnen vallen. En dan op je kop kunnen landen! En een hersenschudding kunnen krijgen, zoals ik, toen ik 4 was. Ik heb me door een auto aan laten rijden.

Mijn zus kon er niets aan doen, want ik was toen al zo stronteigenwijs, dat ik niet naar goedgemeende raad luisterde. En dat, dat doe ik nog steeds weinig. En dus komt een brief van de deurwaarder, omdat het ziekenfonds vindt, dat ik de nog uitstaande premie voor 2 maanden verzekering, moet betalen.

En ik wil deze premie niet betalen. Ten eerste, omdat ik gezond ben en steeds gezonder word, ten tweede, omdat de verzekeringen en de ziekenfondsen niet doen, wat ze zouden moeten doen. De patient, die behandeling nodig heeft en hulpmiddelen, krijgt niet wat hij nodig heeft.

Ik heb de verzekering opgezegd en die opzegging wordt gewoon niet doorgevoerd. Ze blijven me als vrijwillig verzekerd op de ledenlijst houden, terwijl ik niet verzekerd wil zijn en geen geld over heb voor premie.

De patient in coma krijgt niet de hulpmiddelen, die hij nodig heeft en niet de behandeling, die hij nodig heeft, en daarom is hij niet in 3 jaar op de been, maar dreigt 26 jaar of nog langer in coma te zijn. Die 26 jaar heb ik niet verzonnen. Ik heb contact gehad, met iemand, die een familielid heeft, die sinds 26 jaar in coma is.

Hij wil mij graag toegang verlenen tot deze patient, maar hij durft niet. Hij is bang voor het huis, waar de patient ligt. Hij is afhankelijk van de mensen, die in dat huis werken en veranderingen in de toestand van de patient zijn niet gewenst, want dan kan het huis niet meer reklame maken als verpleeghuis met patient in coma.

En dit is geen einzelfall. Zo werkt de medische zorg tegenwoordig. Het gaat niet meer om de genezing van de patient. Het gaat om getallen. Zoals het getal van patienten, die weer op de been komen. Dat getal wordt kunstmatig hoog gehouden, door alleen patienten op te nemen, waarvan men zo goed als zeker is, dat ze weer op de been komen.

Zoals vroeger op Willem II in Tilburg. Ik schrijf vroeger, omdat ik niet weet, of dat nu ook nog geldt. Toen werden aan het eind van de voorexamenklas extreem hoge eisen gesteld, zodat je er vrijwel zeker van was, dat als je die klas gehaald had, je het examen ook zou halen.

De klasgenote van mij, met wie ik alle vakken volgde, had gigantische pech. Zij werd eruit geknikkerd door het lerarencorps. Ik had geluk, ik mocht door. Zij had dubbel pech. Omdat ze niet door was, moest ze van school af en gaan werken.

Ze kwam me thuis bezoeken, nadat ze dit bericht op school gelezen had. Ze was nooit bij mij thuis geweest en ik nooit bij haar thuis. En ik schrok me een hoedje, want ik had helemaal niet in de gaten gehad, dat het bij haar ook kantje boord was.

Ik had me alleen maar druk gemaakt over mijn eigen minimale resultaten. Ik vraag me af, wat er van haar geworden is? Ik heb haar niet in SCHOOLBANK gevonden. Er zijn een paar anderen, die ik ook niet in schoolbank of internet gevonden heb, die voor mij belangrijk waren in mijn schooltijd.

Zoals die ene, donkerharige, die zo super rebellisch was. Zij zette zich af tegen alles en niets. Mooie bruine ogen had ze. Gelukkig was ze niet en ik kon daar niets aan doen. Ook zij is van school verdwenen, omdat ze was blijven zitten. Ik had haar niet laten spieken bij wiskunde.

Voor mij was het belangrijk, dat zij zou leren verantwoording voor haar gedrag te nemen. En ondertussen verwijt iedereen me, dat mijn gedrag de oorzaak is van mijn thuis zitten. Ik schop nu tegen alle mogelijk schenen, zoals ik op de middelbare ooit eens een medescholier gigantisch tegen zijn scheen geschopt heb.

Ik weet niet meer, wat hij gedaan had, maar ik ben op hem toegelopen in de pause en heb hem die trap verkocht. Hij was perpleks en dat was het dan. Als ik nu een schop tegen mijn schenen voel, weet ik, dat er wat mis is.

Ik moet dan uitzoeken, wat er mis is. En dat is niet zo simpel, want dit schop-tegen-de-schenen-gevoel is iedere keer wat anders. Er is geen rode draad in te ontdekken. Het is een van de gevoelens, die mijn aandacht trekken en waardoor ik mij bewust wordt, dat er wat gedaan moet worden.

Ik moet dan dus bewust iets doen. Dit is de rode draad: ik moet bewust wat doen! Ik doe namelijk heel veel onbewust. Dat merk is soms, bijvoorbeeld als ik met iemand aan het liften ben of wanneer ik met iemand op straat praat of wanneer ik earl grey met melk drink.

Dat herinnert me dan aan de Britten, die ik in mijn leven heb leren kennen. Dat zijn er niet veel, maar het zijn wel heel belangrijke ontmoetingen geweest. De eerste, die ik me bewust ben, was in Genìve. Daar was ik als 18 jarige au-pair in twee families.

Ik doe alles dubbel! En daarom is mijn webpagina in meerdere talen. Want ook een keer landverhuizen was voor mij niet genoeg. Ik ben weer terugverhuisd, nog eens landverhuisd, vandaar naar een ander land, en nu ga ik dus op reis naar Maleisie.

Daar hoef ik vast geen ziektekostenverzekering af te sluiten en ik ben daar niet zo gemakkelijk te bereiken voor deurwaarders. En op weg daar naar toe beleef ik een boel, waarover ik dan kan schrijven.

Als ik dan geen patienten in coma mag behandelen, dan schrijf ik maar een paar romans. Mijn fantasie begint te stromen en die moet een uitlaatklep vinden en een roman is een goede uitlaatklep, en een mogelijke financiele ondersteuning, die heel lang kan voortduren.

Zoals ook de behandeling van patienten in coma. Het behandelen, vergelijk met het schrijven, duurt lang, zoals ook de uitgave van het boek, voor patienten in coma is dat het weer integreren in de maatschappij.

Na de uitgave van het boek moet het boek ook nog gelezen worden, anders was het hele proces "für die Katze" en voor de patient in coma wordt dat het vinden van mensen, die interesse hebben aan zijn capaciteiten en deze capaciteiten te gelde maken.

Zoals je ondertussen wellicht al gedacht hebt, heb ik ervaring met coma. Ik was mijn hele leven in coma, omdat alles, niet alleen mijn geboorte, zo pijnlijk was. Mijn coma was geen fysiek coma, maar een combinatie van mentaal coma, emotionaal coma en fysiek coma.

Het fysieke coma, waar ik in zat, maakte, dat ik niet de dingen ondernam, die nodig waren, om mijn emotionale behoeften te vervullen en de oorzaak hiervan, was mijn mentale coma, dat veroorzaakt was door de pijn, die door mijn gevoeligheid door de manier, waarop ik geboren ben, veroorzaakt was.

En zo heeft alles met elkaar te maken. De val van de fiets, waardoor iemand in coma geraakt, is niet de oorzaak, maar het middel, dat gebruikt wordt om een toestand te bereiken in de hoop dat deze toestand de oplossing van het emotionele probleem kan betekenen.

De oplossing moet echter door anderen toegelaten worden en weer anderen moeten bereid zijn de nodige informatie te verstekken. En zo zijn we allemaal voor elkaar verantwoordelijk en moeten we leren, wat onze mogelijkheden en onmogelijkheden zijn.

hpi-therapie is geen alles kunner, maar voor patienten in coma op het ogenblik de beste therapiemethode. Daarom moet hpi-therapie toegankelijk worden voor alle patienten in coma, ongeacht staat van verzekering.

Patienten in coma hebben een gigantisch potentiaal, dat slechts dan tot uitdrukking kan komen, wanneer zij weer op de been geholpen worden. Dit kan alleen, door de juiste therapie en wanneer alle betrokkenen bereid zijn hun steentje bij te dragen.

Dit kan betekenen, dat een betrokkene maatgevend kan zijn voor het niet op de been komen van de patient in coma. Dat is dan een teken van de onmacht van de patient en een teken van de macht, die hij heeft weggeven, wat hij doet uit liefde.

Liefde is de grondslag van hpi-therapie zodat deze therapie voor een ieder te leren is. Vele mensen zijn al hpi-mensen en daardoor hebben zij resultaten, waarvan wetenschappelijk de oorzaak niet vastgesteld kan worden, omdat de wetenschap de liefde nog niet kan meten.

Die liefde kan gemeten worden door het licht, dat de mens uitstraalt, te meten. De wetenschap kan dat, maar doet dat nog niet. Wanneer ze dat gaat doen, kan ze de werking van hpi-therapie wetenschappelijk bewijzen.

Dit bewijs moet niet nodig zijn om de patient in coma met hpi-therapie te behandelen, omdat na 3 jaren duidelijk resultaat aantoonbaar is. Door de patient in coma met hpi-therapie te behandelen, wordt de levenskwaliteit van de patient en van al de mensen, die hij kent, zeer veel groter en als aangenaam neveneffekt gelden de veel geringere ziektekosten en vervolgens de inkomsten, die de, dan ex-patient, heeft.

De OPLEIDING VOOR COMA - THERAPEUT EN COMA - VERPLEGEND PERSONEEL kan overal gegeven worden waar studenten zijn.