Coma science


   
   

h p i - THERAPY

   
   

Theetijd

   
     

Na gedane arbeid is het goed thee drinken. Echte twinings earl grey, gekregen van een geliefde, waardoor hij extra lekker smaakt. Met melk natuurlijk, want de Engelstaligen drinken earl grey met melk.

Zo heb ik dat geleerd in Genève. Daar was ik ook bij een Engelse familie au-pair. Drie maanden, toen was het schooljaar om en ben ik terug naar Nederland gegaan. Ik wilde het hotelvak in, maar wist niet hoe.

Ik heb dus gesolliciteerd op een baan als receptioniste, want talen dat is een hobby van me, maar ik werd niet aangenomen. Als 19-jarige in de receptie van een 5-sterrenhotel werken, dat is een droom, die velen hebben. Ik had die droom niet.

Ik wilde alleen maar een baan, waarin ik met anderen spreken kon en dat moet je als je als receptioniste werkt in het Grand Metropolitan Hotel. De personeelschef was echter een hele slimme man. Hij had niet alleen een baan als receptioniste te vergeven, maar zocht ook nog twee garderobe medewerkers voor het Amstel Hotel en bood me die funktie aan.

Ik kon meteen naar het Amstel Hotel gaan om me daar voor te stellen en werd aangenomen. De eerste horde was genomen, ik had een baan in een hotel. Ik kom niet uit een gastronomie familie, dus had ik geen kruiwagen, die me de weg wees.

In plaats daarvan kon ik geen weg met mezelf, toen ik verplicht werd om een "soepjurk" te dragen. Deze soepjurk was een leverkleurige jurk uit een stuk, ook wel overgooier genoemd, waarin ik me niet lekker voelde, terwijl ik me wel prettig voelde in mijn "geweide pak", een rok met hesje, dat blauw was en een streepje had.

Het paste uitstekend bij de voorname sfeer van het 5 sterren hotel, dat het Amstelhotel in Amsterdam is. Maar de nieuwe direkteur wilde zijn macht bewijzen en dus moesten de jonge medewerksters een soepjurk aan. Onze direkte cheffin was zo oud, dat hij haar "NEE!" aanvaardde.

Ik heb ook bedankt voor de soepjurk, maar daarop was het antwoord, dat ik dan kon gaan. Dat heb ik dus gedaan. De buitenkant is voor mij zo onbelangrijk, dat ze belangrijk wordt. Ik moet me prettig voelen in mijn kleding, anders kan ik mijn werk niet goed doen en dat betekent, dat ik geen soepjurk aan doe.

Behalve, als ik daardoor zoveel geld zou krijgen, dat ik nooit meer geldzorgen zou hebben, maar dat was niet het geval in het Amstelhotel. De salarissen daar waren niet hoog, alhoewel de gasten hoge prijzen betalen. Zoals de medewerkers van het ziekenfonds en het jobcenter hun vaste salaris hebben en de deurwaarder sturen als de verzekerde geen premie meer kan betalen.

En de mevrouw van het jobcenter doet haar best om geen uitkering uit te moeten keren. Zij verdient zo goed, omdat zij ambtenaar is, omdat er mensen zijn, die het niet voor elkaar krijgen om geld te verdienen met het werk dat zij doen en zij probeert om zo veel mogelijk werk voor zichzelf te maken door mensen hun uitkering te weigeren

.Dit doet zij op basis van gegevens, waarvan zij de betekenis niet begrijpt, waardoor het geld veel later verstrekt wordt en zij veel meer werk moet verrichten, dan wanneer zij gewoon meteen de uitkering verstrekt zou hebben. Werkverschaffing voor zichzelf.

Dat doe ik ook, maar dan anders. Ik ben zo contactgestoord, dat ik geen andere manier zie om de medische wereld te informeren, dan het internet. De direkte contacten, die ik gezocht heb via mails en bezoek, hebben tot niets geleid.

Dat wil zeggen, zij hebben geleid tot het inzicht, dat dat voor mij niet de juiste manier is om met de verantwoordelijken voor de behandeling van patiënten in coma in contact te komen. Ik denk, dat dat komt, omdat deze verantwoordelijken moeite hebben om hun verantwoordelijkheid zodanig te dragen, dat het de patiënt in coma volledig ten goede komt.

Prins Friso is sinds 17 februari 2012 in coma. De datum is voor mij niet moeilijk te onthouden, omdat ik die aan een verjaardag koppel. Zoals ook mijn arrestatie aan een verjaardag gekoppeld is.

Ik werd in hetzelfde jaar 2012 op de verjaardag van Prins Willem-Alexander voor de poort van Paleis Noordeinde gearresteerd, omdat ik kwam vragen, wat er gebeurd is met de persoonlijke brief aan Koningin Beatrix, die ik persoonlijk in maart aan het Paleis Huis ten Bosch had afgegeven.

Normaal gesproken krijgt de mens een ontvangstbevestiging van ontvangen brieven. In mijn geval gaat alles omgekeerd. Ik heb 2x moeten ondertekenen voor de afgifte van deze brief, die niet alleen een brief bevatte, maar ook een CD met teksten over de behandeling van patiënten in coma.

Ik heb nadrukkelijk aan de vier marechaussees om een ontvangstbevestiging gevraagd, maar niet gekregen. Ook mijn navraag aan een medewerker van de RVD, die mij per geheim nummer belde, bleef zonder resultaat.

Het is ongebruikelijk, dat een brief aan de Koningin niet beantwoord wordt, maar uitzonderingen bevestigen de regel, dus als Prins Friso volgens de hpi-methode behandeld wordt, kan hij in 2015 weer Koninginnedag in Nederland vieren met de koninklijke familie.

En dat gelooft niemand, dus wordt hij niet volgens de hpi-methode behandeld en kan dan niet in 2015 Koninginnedag in Nederland vieren met zijn familie. Hij zal dan nog in het verpleeghuis liggen, want bewegen is dan moeilijk voor hem.

Dat kan verbeterd worden, maar daarvoor moet hij anders behandeld worden dan tot nog toe het geval is. In Hochzirl wisten ze met hem geen raad, dus daar hebben ze hem niet opgenomen. Iemand niet behandelen, dan kun je ook geen bokken schieten.

Ik ben een boogschutter, dus schiet ik graag. En als daar dan een bok tussen zit, zal ik die met smaak verteren. Vlees eten, doe ik zelden, maar als ik het doe, dan geniet ik het ook. Ik ben niet iemand, die gaat zitten grillen, omdat het zomer is.

Zomer, vol met regen. De zon schijnt en amper heb je dat gemerkt of het giet weer. Ik vind het niet erg. Een goede dag om mijn computer te gebruiken, waarvoor ik hem gebruik. Voor mij is de computer geen spelletjes machine, geen chat machine, noch een FriendScouts middel.

Facebook kent mij, maar ik ken facebook niet. Ik heb me opgegeven, maar weet niet, hoe ik daarmee om moet gaan. Het koninklijk Huis wel, neem ik aan, want op die pagina is een link naar facebook, en daarom ben ik nu in facebook te vinden, als ik het wel heb.

Ik heb namelijk ook via die link geprobeerd contact te krijgen met de verantwoordelijken voor de behandeling van Prins Friso. Geen gehoor. Bij de RVD komen mijn mails intussen meteen in de SPAM-order.

"Stil Protest Anders Mot" lijkt de RVD te denken. Stilzwijgen, dan houdt het op een gegeven moment wel op. Ja, maar niet het protest. Dat komt dan gewoon op een andere plaats en niet in enkelvoud, want dat is niet koninklijk.

Het moet minstens dubbel. Dat merkte ik ook aan de poort van Paleis Noordeinde, want daar heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om een visitekaartje af te geven om Prins Willem-Alexander te feliciteren met zijn verjaardag.

De pers was ook aanwezig, maar niet bij mijn arrestatie. Daardoor weet alleen de Volkskrant nog maar van het bestaan van de hpi-methode en de Volkskrant is niet geïnteresseerd in primeurs. Zij zijn wel geïnteresseerd in techniek, zoals ontwikkeld door de Coma Science Group.

Een paginagroot artikel sierde de Volkskrant in de Kersttijd 2011 en een geliefde van mij was zo attent om de hele pagina aan mij te doen toekomen, zodat ik erop kon reageren, wat ik gedaan heb. Ik heb geen machine nodig om vast te stellen, dat de patiënt in coma leeft.

Ik kijk hem in de ogen, voel met mijn hele systeem wat hij nodig heeft en geef hem, wat ik hem daarvan kan geven en vertel de anderen, wat zij voor hem kunnen doen. Als deze anderen deze informatie niet willen uitvoeren, dan blijft de patiënt in coma in coma.

Hij kan niet zonder hulp bewegen en ook niet door hem zoveel pijnprikkels toe de dienen, dat hij alleen maar kan vluchten. Hij kan niet zonder hulp bewegen en dus is de Doman Therapie voor de patiënt in coma een coma stimulerende therapie!

Door pijnprikkels toe te dienen, die alleen door ontwijken kunnen worden ontgaan, kan de patiënt in coma niets anders om zich te beschermen, dan uittreden uit het lichaam. Hij houdt de verbinding tot het fysieke lichaam in stand, omdat hij wil leven, maar de veroorzaakte pijn kan hij niet anders ontgaan.

Pijn is de oorzaak van zijn coma toestand en versterkt de coma toestand. Wanneer de patiënt pijnvrij is, zal hij zijn energie beter kunnen gebruiken voor bewegingen en door te bewegen, wordt bewegingsenergie opgebouwd, waardoor bewegen mogelijk wordt.

Door de patiënt niet te bewegen, wordt de coma toestand in stand gehouden. De ideale toestand zou zijn, dat de patiënt 14 uur per etmaal een persoonlijke assistent heeft, die hem begeleidt zoals de destructieve autist begeleid wordt.

De destructieve autist krijgt een persoonlijke assistent, die betaald wordt, omdat hij te beweeglijk is. De patiënt in coma is het omgekeerde en heeft hetzelfde nodig: een persoonlijke assistent, maar deze assistent is niet bezig om de mens in toom te houden, maar om het hem mogelijk te maken om te bewegen.

Een elektrische rolstoel met stamogelijkheid geeft daartoe de juiste mogelijkheid, omdat deze stoel door kleine veranderingen in de stand van de stoel kleine veranderingen in het lichaam met grote gevolgen mogelijk maakt. Door kleine veranderingen in de stand, wordt de posturale reflex gestimuleerd waardoor de houdingstonus genormaliseerd wordt.

Door een BABS-Jacket aan te meten, dat wekelijks op pasvorm gecontroleerd wordt, wordt de tonus verder gestimuleerd zich te normaliseren. Een genormaliseerde tonus is noodzakelijk voor normale bewegingen en dus moet de tonus genormaliseerd worden om normale bewegingen mogelijk te maken.

Omdat de patiënt in de overlevingsmodus is, waarbij de tonus erop gericht is om zo snel mogelijk weg te rennen als het gevaar geweken is, moeten de aangeboden bewegingen contact met de aarde in zich hebben. De patiënt moet geaard worden, zoals alle mensen, die denken, dat ze weten, wat de Koningin mag lezen.

Het is goed, dat er een briefgeheim is, dat helaas met de voeten getreden wordt door sommigen. Een medewerkster van mij heeft de unieke brief, die mijn vader mij schreef niet aan mij gegeven. Helaas luisterde mijn vader niet naar zijn intuïtie en kopieerde hij de brief niet.

Ik weet dus niet, wat daar in stond, want hij kon het me niet vertellen. Hij was een niet-sprekende autist, die in emotionele situaties geen woord kon uitbrengen en dat heb ik van hem overgenomen. Door het zingen in de kerk, kan ik nu zingend mijn emoties tot uitdrukking brengen en door te schrijven kan ik het ook sprekend.

Want ik spreek terwijl ik schrijf en daardoor word ik mij bewust, dat ik niet meer zwijgzaam luisterend aan het schrijven ben, wat patiënten in coma mij ingeven, omdat ze dat wereldwijd verspreid willen hebben. Sinds ik luidkeels geroepen heb, dat ik wil weten, wat waar is, krijg ik deze informatie, tot het welzijn van het grote geheel.

Ik schrijf alles op en zet het in internet, zodat niemand meer kan zeggen: "ik wist het niet". De RVD, het Corps Consulaire en Corps Diplomatiek, de Volkskrant, der Sonntag, omroep Brabant, Hochzirl, de Coma Science Group, hug-ge uit Genève, waar ook patiënten in coma behandeld worden en Günther Jauch, die door zijn medewerkers niet geïnformeerd werd over de hpi-methode, zij allen weten van de hpi-methode en doen niets.

Kennelijk zijn zij in een mentaal coma. Het mentale coma uit zich door een gedrag, dat niets doet om iets te veranderen. De contacten, die ik gezocht heb, kwamen op mijn weg. Ik heb ook aktief in internet wat adressen gevonden van instanties, die zich met patiënten in coma bezighouden, maar ook daarop kwam geen reaktie.

Een wettelijke vertegenwoordiger heeft contact met mij opgenomen, maar hij is bang voor de leiding van het huis waar de patiënte ligt. Zij ligt, terwijl hij dat niet wil, maar hij kan geen ijzer met handen breken en hij kan ook niet deze patiënte dag en nacht verzorgen.

Hij zou het graag willen, maar hij moet geld verdienen om zelf zijn hoofd boven water te houden. Geld verdien ik niet met al deze verhalen, maar ik vertrouw erop, dat deze verhalen de ogen en harten van de verantwoordelijken voor de behandeling van patiënten in coma zullen openen.

Dat zij niet meer op het idee zullen komen om van de extra goede ongevallenverzekeringsgelden, die de patiënte ter beschikking staan, een stabed te willen kopen om de patiënte op de been te zetten, terwijl de sonde de spitsvoeten veroorzaakt, geholpen door het feit, dat de patiënte amper uit bed komt.

Door het stabed wordt de patiënte helemaal aan bed gekluisterd en is het zeker, dat zij de kamer niet meer uit komt. De kamer, waar privacy niet gewaarborgd is, want een ieder kan binnenstormen, zonder dat de patiënt kan protesteren.

En een ieder kan doen, wat hij wil, zonder dat de patiënt dat kan melden bij de verantwoordelijken. Overgeleverd aan mannen, vrouwen, heksen, goedwillende, gefrustreerde, machtswellustelingen, alles is mogelijk en niemand heeft in de gaten, wat er gebeurt.

Dat was mijn voordeel en de patiënte beaamde, dat mijn collega's me voor gek zouden verklaren, als ze zouden zien, wat ik deed, maar het deed haar goed. Na 2 jaar was er eindelijk eens iemand, die de pijnlijke plek op haar hoofd zo aanraakte, dat het voor haar aangenaam was en zij haar angst voor aanraking een beetje kon loslaten.

Omdat ik geen tijd heb om langdurig patiënten te behandelen, ben ik ook bij haar weggestuurd. De wettelijke vertegenwoordiger wilde niets met deze heks te maken hebben. De eigen macht over de patiënt was deze wettelijke vertegenwoordiger belangrijker dan de beweeglijkheid van de patiënte.

Bovendien was voor de patiënte harmonie belangrijk en, omdat ik verandering van de bestaande toestand nastreef, ben ik een harmonie verstoorder. Dat geldt voor mensen, die vertraagd reageren. Zij weten, dat de bestaande toestand veranderd moet worden om de patiënt te helpen te bewegen, maar zijn niet in staat om deze veranderingen meteen door te voeren.

En dus moet ik dan weg, want ik kan niet wachten. Daarvoor heb ik geen tijd. Ik kan wachten, als ik in de rij sta, want dan sta ik in de rij en maak van alles en nog wat mee. Ik hoor, hoe iemand geen kuur krijgt betaald van het ziekenfonds en raak geïnteresseerd.

Per slot van rekening gaat de fysieke gezondheid van de mens mij aan het hart en ik vraag dus, waarom die kuur nodig is. Koppijn, en nog niets heeft geholpen. Pijntherapie had ze nog niet, dus dat moet ze dan maar eerst doen, vond de medewerker van het ziekenfonds.

Die moet ze echter zelf betalen. Zelf betalen is goed, maar wat. Hoe kun je mensen werkelijk verantwoordelijkheid laten nemen voor het eigen gedrag? Daar gaat het om, niet om het geld en wie dat moet betalen.

Benodigde hulpmiddelen voor patiënten in coma worden niet door het ziekenfonds betaald en daarom worden patiëntenverenigingen opgericht, die het geld voor zulke uitgaven bij elkaar proberen te krijgen. Een zeer nobel initiatief, dat mensen met elkaar verbindt, die anders niets met elkaar te maken zouden hebben gehad.

Maar, het geld is het verbindingsmiddel en dat gaat per automatische overschrijving, dus onbewust, want na het invullen van de opdracht, wordt er niet meer bij stilgestaan. Zoals ook het elektra en water betaald wordt. En de huur of de hypotheek.

De patiënt in coma heeft echter wat anders nodig. Hij heeft het bewustzijn nodig, dat hij bepaalde behoeftes heeft, die niet vervuld kunnen worden door het geven van geld. Ik bezocht een patiënt in coma in het ziekenhuis en werd door hem beloond met een enorme grijns.

Dat was de grootste beloning, die ik mij pas achteraf realiseerde. Hij reageerde namelijk niet zo op de therapeute, die na mij kwam en die hem kwam behandelen. Ik ben, met haar toestemming, gebleven en heb hem ook behandeld, zodat hij profijt zou hebben van haar behandeling.

Zijn moeder kwam ook nog en een vriendin, die haar komst aan zijn vrouw aangekondigd had. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde, maar zo dacht de vriendin niet. Zij zou later weer terugkomen, omdat ik er was. De vrouw van de patiënt heeft me later de les gelezen, dat ik onaangekondigd haar man in het ziekenhuis bezocht had.

En ging door met hem via de maagsonde zelf toebereide heerlijke pap te geven, die hij echter niet kon verteren. Ik zat in het Komunal Kino en keek naar buiten en zag de moeder met een pleeg en de patiënt langskomen. Ik ben naar buiten gerend om hem te begroeten.

En hij kon zijn ogen niet open houden en geen grimas maken. Hij was opgeblazen als een ballon en dit heb ik de vrouw dan per mail laten weten en dat de patiënt door zijn onbeweeglijkheid geen calorieën verbruikt en dus ook geen eten nodig heeft.

Eten moet door de mond komen, anders is het geen eten. Dan is het gif want het is dan niet voorbereid door het speeksel, dat ons eten verteerbaar maakt. Behalve als we verkeerd eten of drinken. Koffie is een middel, waarop veel mensen, die het drinken, allergisch reageren.

Dat komt doordat koffie een zuur in zich heeft, dat de maagwand verandert, zodat de vertering niet meer normaal kan plaatsvinden en daardoor ontstaan afvalstoffen, die opgeslagen worden en pas afgevoerd kunnen worden wanneer voldoen water in het systeem is.

Dat is de reden, waarom een liter water drinken als je hoofdpijn hebt, terwijl je normaal gesproken koffie zou hebben gedronken, ervoor kan zorgen, dat de hoofdpijn verdwijnt. Dat is ook voor de vrouw, die ik ontmoette in het Komunal Kino de oplossing van haar probleem.

Zij heeft eigenlijk twee keuzes. Zij kan stoppen om koffie te drinken, want dan kan haar maag zich weer normaliseren of ze drinkt 3x zoveel water als koffie. Dan heeft ze genoeg water in haar systeem om het zure milieu, dat ontstaan is door het koffie drinken, weer te neutraliseren.

De derde mogelijkheid is ophouden zich druk te maken over wat anderen doen. In het Duits zegt men letterlijk: "er war richtig sauer, dass sie das getan hat", letterlijk vertaald: "hij was echt zuur, dat zij dat gedaan had", waarbij dit zuur kwaad betekent.

Zure mensen ruiken ook zuur en gebruiken vaak alle mogelijke anti-stink produkten om deze zure lucht te verdoezelen. Zo had ik eens een patiënte, die stonk een uur in de wind. Zij was erg tevreden over de behandeling van een bepaalde fysiotherapeute en kwam daarom weer naar haar toe, toen ze schouderklachten had.

Deze collega schoof de patiënte naar mij toe en ik was blij, dat ik wat te doen had. En vroeg de patiënte, hoe vaak zij zich waste. Dat was lekker ouderwets: eenmaal in de week onder de douche, zoals in mijn jeugd de andere kinderen in de klas 1x in de week in bad gingen.

Ik moest elke dag onder de douche, maar deed dat niet. De patiënte heb ik aangeraden, om elke tweede dag onder de douche te gaan en de warme straal lekker op haar schouders te laten stromen. De ontspanning zou haar goed doen.

Zij was overtuigd en deed dat en de stank was weg. Niet omdat zij nu elke tweede dag onder de douch ging, maar omdat ze niet meer bang was voor de therapie. Ik behandelde haar als een mens van vlees en bloed, met hart en ziel, die niet anders was dan ik.

En dat deed mijn collega niet, want de patiënte was gehandicapt. Zij was niet bedeeld met de woordenschat, die mijn collega had, maar had een groot hart en dat had ik aangesproken en deelde zij graag met mij en ik verheugde mij erop, dat ik haar helpen kon haar schouderklachten te verminderen.

Zulke ervaringen waren voor mij de drijfveer om het bijltje er niet bij neer te gooien, alhoewel mijn gevestigde collega's dachten, dat ik niets kon. Ik kon niets, als zij erbij waren, omdat zij niet konden, wat ik kan. Zij konden geen medegevoel voor de patiënt meer opbrengen.

Zij dronken koffie, tot 22 koppen per dag, vertelde een van hen. Ik vroeg me af, hoe dat gaat, maar heb het niet nagedaan. Ik drink überhaupt geen koffie. Geen slok, omdat ik het niet lekker vind. Ik hou van alles, waar koffie in zit, zoals chocolade, ijs of koekjes, maar koffie drink ik niet.

Geen haar op mijn hoofd, die eraan denkt. Liever niets drinken dan koffie drinken. Datzelfde geldt voor alcohol. Liever niets drinken dan alcohol drinken en als kind heb ik zelfs eens een flesje coca cola leeggegooid in het strandzand omdat de coca cola niet, zoals ik verwacht had, koud was, maar lauw.

Dat was zo een slag in het gezicht, dat ik ondanks mijn voorvreugde en gigantische dorst, de coca cola fles geleegd heb in het strand. Ik baalde ervan, maar ik was woedend, nu weet ik waarom: de eerste fles was te koud en sindsdien wilde ik alleen maar heet of koud drinken en lauw was een slag in het gezicht als ik koud verwachtte.

Dat is als bij patiënten in coma, die behandeld worden met bewegingen, die voor hen geen bewegingen zijn, omdat zij deze bewegingen niet kunnen volgen. Zij gaan te snel of hebben geen liefde, waardoor de patiënt geen gevoel voor de beweging kan krijgen.

Gevoelloos bewegen is mentaal bewegen en dat kan de patiënt. Dat doet hij de hele tijd al, daarom is zijn fysieke lichaam nog in de toestand, waarin het is. Om een verandering tot stand te brengen, moet dit fysieke lichaam met gevoel verbonden worden, zodat een bewegingsgevoel ontstaat, dat gebruikt kan worden om te bewegen.

Het bewegingsgevoel bestaat nog, maar het is opgeslagen in het bewegingsgevoelslichaam en de deur is dichtgeklapt door de levensbedreigende situatie, waarin de patiënt is terecht gekomen. Deze levensbedreigende situatie is niet meer aanwezig, maar het systeem van de patiënt heeft dat nog niet waargenomen, omdat deze deur is dicht geklapt en door de genomen maatregelen niet is geopend.

Hij gaat hierdoor niet open, omdat de patiënt niet bewogen wordt. De bewegingen, die met hem gemaakt worden, kunnen door hem niet waargenomen worden, omdat zij geen gevoel hebben of het gevoel, waarmee ze gemaakt worden niet in overeenstemming is met de behoeften van de patiënt.

De behoeften van de patiënt zijn uniek, maar er is een rode draad te bespeuren. Beweging, die aangepast is aan de behoeften en mogelijkheden van de patiënt, doet wonderen. In de hpi-OPLEIDINGEN TOT COMATHERAPEUT of COMAVERPLEEGKUNDIGE wordt dit nader besproken.

 

hpi-therapie opleidingen

hpi-therapie en de EU

hpi-therapie voor iedereen

.

.

.

 
      home NETWORK contact    
     
Deze korte verhalen
vertellen van het algemeen dagelijks leven
en coma