"Je moet werken voor je geld!", krijgt menigeen te horen, die zijn diensten hier en daar aanbiedt, maar geen werk krijgt. En dus moet hij naar de staat om zijn hand op te houden en hopen, dat er zoveel in komt, dat niet alleen de huur betaald is, maar hij ook elke maand nieuwe schoenen kan kopen.

De uitkering voorziet namelijk niet in voldoende reisgeld om een treinkaart te kopen, dus moet de behoeftige alles lopen en de schoenen, die hij kan betalan, loopt hij in een maand af. Dan is de zool glad en loopt hij er nog een maand mee in de hoop, dat er geen gaten in komen.

Aan alles komt een einde en dus ook aan het eten en drinken. Voor de een, omdat hij voor alles allergisch is geworden, voor de ander, omdat hij niet meer wil eten en drinken, omdat hij dan geld heeft om te reizen. Geld lenen om een boek uit te geven kan hij niet, want niemand vindt zijn boek de moeite van het uitgeven waard.

Het aktuele onderwerp "patient in coma" is voor deze mensen, die voldoende geld voor hun natje, droogje en borreltje hebben, niet aktueel. Dat is voor hen de "ver van mijn bed show", totdat een vriendin in coma komt. Maar dan drinken ze gewoon een extra borreltje en zijn dan zelf dusdanig in coma, dat zij er ook niet toe komen om het manuscript door te lezen.

En als ze dan eindelijk de tijd hebben genomen om het manuscript door te lezen, begrijpen ze er niets van. De gedachtenkronkels, die in de verhalen gemaakt worden, zijn niet te begrijpen, als je jezelf nog nooit onder de loep hebt genomen. De balken in andermans ogen zien, kun je alleen als je je eigen splinter uit het oog laat halen.

Laat halen, want dat lukt niet zelf als het een metalen splinter is, die in je oog gevlogen is in Rijswijk, waar aan een huis gewerkt wordt. Een enorme pijn deed dat, maar die gaat wel weer over. De vrouw thuis vond echter, dat toch maar naar het oogziekenhuis gegaan moest worden. Dat kon toen nog en 's avonds bleek, dat er een metalen splinter in het oog zat.

Gelukkig maar, want een magneet viste het ding er schoon en snel uit. Een bloedvaatje is doorboord, dus dat is sindsdien een doodlopende weg. De ogenkliniek, die de patient naar huis stuurt, die toch maar een tweede opinie gaat halen in Rotterdam, had een heel ander beeld dan in Rotterdam. Daar werd de patient meteen geopereerd, zodat de lens vast zou blijven zitten.

Die was aan het loslaten, maar dat was in de oogkliniek kennelijk niet gezien. Er zijn vele specialisten en zij hebben allemaal hun eigen specialiteit. De specialist, die na 20 jaar behandelen van patienten in coma zich expert noemt, is expert in het patienten in coma houden, als hij nog geen een patient op de been heeft geholpen.

Het uitgangspunt hebben, dat de patient in coma nooit meer kan bewegen, maakt dat niets ondernomen wordt om deze patient in beweging te helpen. De bestaande behandelmethoden hebben ruimschoots bewezen, dat zij voor patienten in coma niet geschikt zijn. Deze hoeven dus niet meer vergoed te worden.

Dus is er een hoop geld over om de hpi-methode te proberen en tot de ontdekking te komen, dat deze methode doet, wat men niet verwacht had.