Stube is verkocht. Tot mijn grote vreugde klopt de tijd. Ik had met de eigenaresse contact opgenomen, omdat ik het hotel graag wilde kopen en inrichten als Hotspot Münstertal, maar ik heb geen geld bij elkaar gekregen om het einde juni te kunnen kopen.

Ik heb het wel geprobeerd, maar het is niet gelukt. Ik kan in het casino veel geld winnen, als ik geen geld heb, maar als ik geld heb en inzet, is het binnen de kortste keren op.

Dat komt, omdat ik nog geen vier dingen tegelijk kan doen. Om geld te winnen in het casino moet je in de toekomst kijken, weten, hoe de croupier in de toekomst kijkt en je moet weten in welke toekomst je kijkt.

Is het de onmiddellijke toekomst of is het de tweede or derde of vierde draai vanaf nu, het moment, waarop je kijkt? De tijd is niet alleen in het casino belangrijk, maar vooral ook bij de behandeling en verzorging van de patient in coma.

Door het trauma is de tijd voor de patient stil blijven staan. Hij is zich dood geschrokken en daardoor is hij onbeweeglijk geworden. En door onbeweeglijk te zijn is de tijd stil blijven staan.

Vroeger was ik amper beweeglijk, maar had een uitstekend tijdgevoel. Nu beweeg ik me veel, maar heb niet het idee, dat de tijd verstrijkt als ik achter de computer zit te schrijven of met mensen, die in het Kurhaus in Bad Krozingen net als ik schuilen voor de regen, een praatje maak.

Na 7 teksten heb ik mijn spullen ingepakt. De Weight Watchers waren er nog steeds, maar een van de genodigden, die haar zegje gedaan had, was alweer weg. Zij heeft een vol programma, in Bayern, Hessen und Franken worden ook Weight Watcher bijeenkomsten gehouden.

Ik begon aan eten te denken, dus werd het tijd om op te stappen. In Bad Krozingen is een piep kleine Dönner winkel naast de Italiaan in de voetgangerszone, waar de mevrouw lekkere Dönners maakt. Alle winkels waren al dicht, zag ik en vroeg me af, hoe laat het was.

De kerkklok hielp me om het antwoord te vinden. Het was 19.00 uur en ik had dus 6 ½ uur zitten schrijven. Ik had het idee, dat er ca. 2 uur verstreken waren, sinds ik in het Kurhaus was gaan zitten. Geen wonder, dat ik zin in een Dönner had.

Ik realiseerde me, dat het vooral de vrouw, die de Dönners maakt, was, die mij aantrok. Als de man in de winkel zou staan, had ik geen behoefte aan een Dönner. Ik moest eerst geld halen en kon dan kijken, wie er in het winkeltje zou zijn.

Geen vrouw te bekennen, dus heb ik geen Dönner gegeten in Bad Krozingen, maar ben naar Münstertal gaan liften. Ik stond bij de bushalte en baalde er een beetje van, dat de nederlandse auto, die langs kwam, niet stopte, maar dat duurde niet lang, want een duitse auto, hier uit de buurt met oranje bal aan de antenne, stopte.

Ik heb meteen gevraagd, wat die bal aan de antenne deed. Het is Wereldkampioenschap Voetbal 2012 op het moment, maar de Duitsers doen ook mee. Het stel uit Münstertal vertelde, dat ze in Münster woonden en het zo leuk vonden, dat die Nederlanders oranje ballen op hun antenne hadden.

Ik wist niet, waar Münster ligt, maar weet nu, dat dat in de buurt van Hengelo is. Hengelo-O was dat bij ons vroeger thuis. Een familielid woonde daar. Ik ben er nooit geweest. Wel bij anderen, maar daar niet.

Dat komt, omdat dit familielid geen partner had. Ik heb nu ook geen partner en beleef hetzelfde. Toen ik met een partner in Noorwegen woonde, is de hele familie op een na, langsgeweest. Die ene had toen ook geen partner.

Kennelijk is daar bij ons in de familie wat met geen partner hebben. Dan ben je niet de moeite waard? Het familielid in Hengelo-O is ondertussen niet meer onder de mensen, die zich kunnen herinneren, wat ze gevoeld hebben.

Een eeuw op de aarde, maar geen toegankelijke herinneringen. Ik dank God, dat ik me weer veel kan herinneren, sinds ik luidkeels in de keuken van de Rotenbuck 6 in Münstertal 3x geroepen heb, dat ik mij wil herinneren.

Sindsdien komen de herinneringen. In het begin was het extreem, een veertje, een woord, een bel, van alles en nog wat wekte een stroom van herinneringen bij me op en ik heb het een paar weken genoten.

Toen merkte ik pas, wat er aan de hand was: de kast, waar al mijn herinneringen in zaten, was geopend en ik hoefde er niets voor te doen om me te herinneren, dat ging vanzelf.

Deze herinnering is ook vanzelf gekomen. Ik hoef mijn kop niet meer te breken over wie wat waar en wanneer. Ik doe daar ook geen moeite meer voor. Ik vind het niet leuk, dat ik niet weet wie ik waarvan ken, maar ik kan me er niet druk om maken.

Ik vind het leuk, als mensen me groeten, ook al heb ik geen idee wie dat dan is. Soms ken ik de auto, want nummerplaten kan ik beter onthouden dan de naam van mensen, maar dat verandert ook nog.

Ik kan al makkelijker namen onthouden dan vroeger en ik zal me verder met de hpi-methode behandelen zodat ik elke dag nieuwgeboren ben, waarbij dit nieuwgeboren steeds meer het optimum benadert.

Het optimum voor de patient in coma is zich bewegen kunnen zonder hulp van de bewegende buitenwereld, maar om dit te bereiken moet hij eerst veel hulp hebben om te bewegen.

Door deze hulp vakkundig te geven, zal de patient de mogelijkheid hebben om uit de onbeweeglijke comatoestand te komen. Daartoe worden hpi-opleidingen tot comatherapeut en comapleeg gegeven.