hpi-therapie opleidingen        hpi-therapie eb EU        hpi-therapie voor alle       
     

Schlossberg Klinik


   

h p i - THERAPIE

   

Op eigen benen

     

Emotioneel was ik een nul. Ik voelde van alles, maar was het me niet bewust. Ik zag de behoefte van de jonge nicht, om gezien en geliefd te worden en hoorde later, dat hij daarvoor de bank geplunderd heeft en daarvoor in de bak kwam.

Hij was herkend, omdat zijn gebit zo was, zoals het was. Niet makeloos gereguleerd door de tandarts. Daarvoor had de familie geen geld gehad. En daarom was hij herkenbaar. Helaas. Hij heeft zijn straf uitgezeten en zijn lesje geleerd.

Hij heeft ontdekt, wie zijn ware vrienden waren en welke alleen maar zijn aanwezigheid zochten, omdat hij hen verwende. Verwende op fysiek gebied met dinertjes. De liefde, die hij uitstraalde en was, die hebben ze niet waargenomen.

Zoals ook ik die alleen maar onbewust waarnam. Zoals ik ook alleen maar door zijn witte sjaal wist, dat hij het was. Ik herkende mensen niet aan hun uiterlijk. Voor sommigen een geluk, voor anderen pech.

Ik herkende de mensen aan hun energie en dat betekent, dat ik niet kon zeggen hoe ze eruit zagen. Ik kon je zeggen, of ze lief waren en dat was dan ook alles. Dat was het enige, wat ik waarnam.

De liefde, die achter het liefdeloze gedrag zat, dat de vrienden, die deze jonge nicht hebben laten vallen als een baksteen, toen bleek, dat hij geen geld meer had, was voor mij niet zichtbaar. Nu zie ik die liefde wel, als ik wil.

En dus kan ik niet boos zijn op mijn huisbaas, die zich in alle mogelijke bochten wringt om mij uit zijn huis te krijgen. Hij heeft er geen vertrouwen in, dat ik uit zijn huis ga, omdat zijn hebzuchtige vriendin er geen vertrouwen in heeft.

Zij denkt, dat haar vriend rijk is en dat hij nog rijker wordt, als het huis verkocht wordt. Ze weet niet, dat de vriend overal schulden heeft, omdat hij zich zo schuldig voelt. Dit schuldig voelen is familie energie.

Ik heb mij ook altijd verantwoordelijk gevoeld voor van alles en nog wat, waarop ik geen invloed had. Toen ik me dat bewust werd, heb ik besloten, dat ik niet verantwoordelijk ben voor het gedrag van anderen.

Ik kan ze op hun gedrag wijzen en eventueel nog een goede raad geven, hoe ze dit gedrag zouden kunnen veranderen en de rest is niet mijn pakkie-an. Zoals het roken en drinken van mensen.

Een ieder weet, dat dat niet gezond is en hele volksstammen denken, dat ze een sigaret lekker vinden en een glas of fles wijn ook. Of een Schnapps, zoals dat in Duitsland heet.

Samen je bezatten, elke avond weer en dan na jaren ontdekken, dat je een opgeblazen buik hebt en niet meer van je plek komt. Je ligt elke avond achter de buis en wind je op over de mistoestanden, die op het nieuws getoond en besproken worden.

Je denkt er niet over na, dat je vrouw liever met je gaat dansen of je zoon graag met je zou gaan golfen. Nee, je hebt nu een breedbeeld televisie en dat ding geef je de prioriteit.

Ja, je hebt het goed gelezen, ik moet niks hebben van televisie. Ik heb genoeg televisie gekeken in mijn coma-tijd en toen baalde ik daar al van. Ik had het idee een heleboel belangrijke dingen te missen.

Ik wist, dat Martina Navratilova weer in de finale van Wimbledon stond en dat het waarschijnlijk de laatste keer zou zijn en we zijn spontaan à la minute naar London gereisd om haar te zien spelen.

Niks daarvan. We stonden op de goede camping, maar we waren beide in coma en dus niet zo brutaal om die aardige Wimbledon mannen, die daar scheidsrechter waren, te vragen of ze ons konden helpen aan kaartjes te komen.

Bovendien hadden we het idee, dat we geldgebrek hadden. Dat idee was chronisch en ook een familie energie. En dus gingen we naar Wimbledon zonder het werkelijke doel te verwezenlijken. Een typisch coma-gedrag.

En zo worden autisten en patienten in coma behandeld. Men doet, alsof men specialist is en behandelt al jaren op dezelfde manier en de patienten worden er niet beter van.

Integendeel: waren ze in het begin nog flexibel en vrolijk, na verloop van tijd slaan ze zich met de kop tegen de wand of kunnen ze geen poot meer strekken. Ze slaan zich met de kop tegen de wand om alle spanning, die ze van hun omgeving opnemen, af te voeren.

Zoals ik in Freiburg bij het Amt voor de aan- en afmelding van autos 2x knalhard met mijn kop tegen de betonnen wand geslagen heb, toen me verteld werd, dat ik naar Lörrach moest om mijn auto af te melden.

Deze was in Den Haag total-loss gereden door een bromfietser zonder licht. Hij had te hard gereden en is niet uitgeweken, toen ik uit een zijstraat uiterst voorzichtig de Kranenburgweg opreed. Ik reed zo uiterst voorzichtig, omdat ik geen zicht had op het verkeer, dat op de Kranenburgweg reed en voorrang had.

Ik ben eerst stil gaan staan en heb toen bedacht, dat ik tot de volgende dag moest wachten, als ik zeker wilde kunnen zien, of er iemand zou komen. Het snellere verkeer heeft licht aan, overlegde ik bij mezelf en de fietsers, die geen licht aan hebben, gaan zo langzaam, dat ze tijd hebben om uit te wijken, als ik heel langzaam de weg oprijdt.

Dus dat deed ik. Ik ben heel langzaam de weg opgereden en toen ik met mijn auto halverwege was, hoorde ik een gil en kon niets meer doen. Ik kon alleen nog mezelf vasthouden om voor mijn fysieke lichaam de schok op te vangen.

De bromfietser reed rechtdoor in mijn auto. Het heeft een hele poos geduurd, voordat ik me heb afgevraagd, hoe het komt, dat de bromfietser helemaal niet is uitgeweken. Wat heeft hij gedacht en gedaan, voordat hij in mijn auto reed?

Een getuige meldde, dat de jongeman zonder licht op pad was en te hard had gereden. De politie heeft deze getuige gehoord, evenals de jongeman en mij. De jongeman vroeg steeds verdwaasd aan mij: “waarom hebt u dat gedaan, mevrouw?” en ik kon niet anders dan antwoorden: “ik heb je niet gezien, ik heb geen licht gezien!”

Wij waren beiden in shock en draaiden in onze eigen gedachten. We dachten, dat de ander de schuld van het geheel had, terwijl we beiden schuld hadden. Ik had mijn intuitie om niet door die straat te rijden niet gevolgd, omdat die straat me aan vroeger herinnert.

En dat waren goede herinneringen, alhoewel ik daar niet alleen leuke dingen heb meegemaakt. Wat voor die jongen de reden was, om daar in het donker zonder licht en zonder op te letten onderweg te zijn, weet ik niet.

Hij had het idee, dat hij dit er niet ook nog bij kon hebben en dat kon ik voor mij ook zeggen. Hij kwam in het ziekenhuis terecht en ik ben eerst maar in de politieauto gaan zitten om de shock, die mijn hele lichaam veroverde, te proberen tot stand te brengen.

Dat is niet gelukt. Ik kreeg het kouder en kouder, alsof ik met -30 °C op de motor op stap was. De agent had de verwarming op maximaal gezet, maar zelfs dat hielp niet.

Ik heb een vervangauto gekregen, omdat ik bij de ADAC voor zulke zaken verzekerd ben. Deze auto moest ik iin Rotterdam ophalen en dat kon de volgende dag. De pizzas, die ik gehaald had, waren niet meer te eten. Ze lagen vol met glas.

Toen ik van Rotterdam terugreed naar Den Haag, merkte ik dat ik doodzenuwachtig was. Het was me niet aan te zien, maar ik zweette peentjes en dat kwam, omdat ik aan het autorijden was. Het was, alsof elke zijstraat me herinnerde aan het gebeuren de dag daarvoor, zonder dat ik me dat bewust was.

Toen ik uit Indonesie weer op Schiphol kwam, ruim 2 jaar later, werd ik aangehouden. Er stond een boete van € 150,- open. Ik heb gelachen, o, ja, waarvan dan wel? Dat bleek een boete te zijn, uitgeschreven door het gerecht in Leeuwarden, omdat ik me, daar in Den Haag, heb laten aanrijden.

Volgens het gerecht was ik fout, want ik kwam van rechts, maar had geen voorrang, want de Kranenburgweg is daar een voorrangsweg. Ik kon volgens de mededeling van de marechaussee persoonlijk tegen de beslissing in beroep gaan door me persoonlijk te melden in Leeuwarden of me door een officieel persoon te laten vervangen.

Ik ken een advocaat in Friesland, die echter door ziekte niet meer zo aktief is als hij was en heb een mobieltje gekocht om hem te bellen. Ook een kaart voor een telefooncel, maar het mobieltje gebruikt. Hij kon niets voor me doen en de kaart voor de telefooncel, die ik niet toen gebruikt heb, is nu verlopen.

En zo verdient de ptt geld, zonder wat te doen. En dat doet de bank ook, merk ik nu. Ik heb een automatische overschrijving opgegeven en nu moet ik elke maand voor 10 stuks betalen. Daartegen ga ik in beroep. Zoals ik ook tegen het besluit van Leeuwarden in beroep ben gegaan.

Want mij werd verweten, dat ik geen voorrang verleend heb aan medeweggebruikers, maar dat is niet zo. Ik heb mijn best gedaan om voorrang te verlenen aan medeweggebruikers en kon dat niet, omdat ik ze niet zag. En ik zag ze niet, omdat ze geen licht voerden en omdat ze te snel reden.

Mijn intuitie wist dit alles en heeft ervoor gezorgd, dat wij elkaar daar zo “hardhandig” zouden treffen, zodat wij beiden de kans zouden hebben om wakker te worden. Uit het coma waarin we waren, te ontwaken.

Alles, wat gebeurt heeft een reden en als we die reden vinden, weten we, waarom het gebeurd is. En we handelen naarmate we kunnen. We doen op dat ogenblik dat wat we doen, omdat we denken, dat dat het beste is.

En daarom is niemand schuldig, maar iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen handelen. En dat is een groot verschil. Die jongeman is niet schuldig aan onze aanrijding, maar wel verantwoordelijk voor zijn eigen onzichtbaar en te snel zijn, die uiteindeljik een grote rol rol gespeeld hebben in het ontstaan van de aanrijding.

En ik had gewoon echt kunnen uitstappen, kijken of de weg vrij was of terug kunnen rijden in de eenrichtingsstraat en een andere weg kunnen nemen, waar te zien is, of de Kranenburgweg vrij is.

Wij hebben beide dat gedaan, wat we gedaan hebben en daardoor is de aanrijding geweest en zijn mensen met elkaar in contact gekomen, die anders nooit contact met elkaar gehad hadden. De verantwoordelijke politieagent heeft mij nog een keer gebeld om wat te vragen en ik heb toen gevraagd, hoe het met de jongeman gegaan is.

Die had een gebroken been en ik voelde me daar toch wel verantwoordelijk voor, therapeut als ik ben. Ik had geprobeerd contact te maken door een briefkaart te sturen, maar daar was niet op gereageerd, dus heb ik het verder gelaten.

De bekeuring van de € 150,- is waarschijnlijk niet bij mij aangekomen, omdat ik een jaar na het ongeluk verhuisd ben. Dat had ik ook aangekondigd aan de agent, die mij belde, maar hij verwachtte, dat ik binnen een jaar wat zou horen. Ik had niets gehoord, dus was alles in orde.

En toen kwam dus die aanhouding op Schiphol en ik moest binnen korte tijd reageren. Dat heb ik toen gedaan. Binnen 2 weken ben ik met mijn pas naar het gemeentehuis gegaan en heb een kopie laten beëdigen en die kopie met een verweerschrift naar het opgegeven verweeradres gestuurd.

En een brief terug gekregen, dat het geheel weer naar Den Haag gestuurd is en sindsdien... Juist, ja, niets gehoord. En nu ga ik weer verhuizen. En ik weet niet waar naar toe. De huur is opgezegd en ik moet en wil er uit. Dit huis is voor mij onbewoonbaar.

Het is donker en vochtig en niet te verwarmen. Ik heb nu lang genoeg in de kou gewoond. Het wordt tijd, dat ik in de warmte kom. In Malaysia en Indonesië heb ik de warmte genoten en ontdekt, dat ik niet in gebouwen wil, waar airconditioning is.

Dat vind ik verspilling van energie. Hier verwarmen we alles, daar maken ze alles zo koud, dat je een trui nodig hebt, zoals hier in de bioscoop in de zomer.

Mijn systeem is niet zo flexibel, dat ik in 3 seconden van 21 °C naar 29 °C kan wisselen. Omgekeerd kan ik dat ook niet. Dat merkte ik op het vliegveld in Kuala Lumpur. Daar heb ik eerst maar eens mijn wereldreiziger energie bij elkaar geveegd, voordat ik op stap ben gegaan.

Ik ben naar buiten gelopen en meteen weer naar binnen. Binnen was het veeel kouder dan buiten. De warmte was me zo tegemoet geslagen, dat ik het idee had, dat ik zou stikken. Ik ben dus snel weer naar binnen gegaan en heb daar bedacht, dat ik toch niet 3 dagen daar wilde blijven.

Ik ben dus naar buiten gegaan, nadat ik mezelf op de warmte buiten had ingesteld. En deze instelling hebben autisten en patienen in coma ook nodig. Zij hebben nodig, dat hun omgeving zich instelt op het weer repareren van verbindingen, die gestoord zijn.

De storingen, die gezien worden, zoals het niet kunnen spreken of zich niet kunnen bewegen, zijn niet de verbindingen, die gestoord zijn. Het zijn de symptomen van de gestoorde verbindingen, zoals pijn tijdens het lopen een symptoom kan zijn van een botbreuk.

De verbindingen, die gerepareerd moeten worden, kunnen niet met de huidige therapieën gerepareerd worden, zoals deze therapieën bewezen hebben. Zij kunnen echter met een ander uitgangspunt en andere methoden dan fysiek bewegen, gerepareerd worden en moeten gerepareerd worden om te voorkomen, dat er complicaties optreden.

Complicaties bij autisten zijn het met de kop tegen de muur slaan of het afbreken van het huis, wat gerust letterlijk mag worden opgevat, bij patienten in coma is een longontsteking een complicatie en teken van niet vakkundige behandeling, zoals ook contracturen een bijwerking zijn van een onvakkundige behandeling.

Deze bijwerkingen kunnen door samenwerking en vakkundige behandeling voorkomen worden en in hpi-therapie opleidingen wordt onderwezen, waarop gelet moet worden en wat gedaan moet worden om het beoogde resultaat te bereiken.

Als eerste moet het idee, dat de patient zich niet meer kan bewegen, opgegeven worden, omdat dit idee niet met de werkelijkheid overeen stemt. De werkelijkheid laat zien, dat de patient zich kan bewegen, anders zou de patient dood zijn.

Een mens, die zich niet kan bewegen gaat dood omdat zijn systeem geen levensenergie krijgt. Er bestaan meerdere bewegingsvormen, zoals in het gebruik van het woord bewogen duidelijk wordt: hij is zeer bewogen door het bericht, dat de patient in coma weer kan bewegen.

Elke patient in coma moet door hpi-therapie de mogelijkheid krijgen zich weer te kunnen bewegen. Als dan ook nog alle andere betrokkenen dit toestaan en hun eigenmacht niet ten koste van de patient willen uitbreiden, dan heeft de patient goede kaarten.

Elke blokkade in energie tussen de patient en zijn omgeving zorgt ervoor, dat de patient minder beweeglijk wordt. Voor patienten in coma, die autisten zijn, die hun omgeving spiegelen, moet de omgeving beweging toestaan, anders kunnen zij niet bewegen.

Deze toestemming moet met hart en ziel gegeven worden en vrij zijn van onbewuste, wellicht familiaire, blokkades. De behandeling van een patient in coma moet dus altijd ook door de omgeving ondersteund worden, aangezien de patient harmonie wil en deze verstoord is, als minstens een mens van de omgeving, de behandeling niet ondersteund.

Hieruit kan men concluderen, dat patienten in coma een belangrijke schakel zijn tot bewustwording van de eigen blokkades en de eigen wil om deze blokkades te behouden of op te geven voor het opheffen van de blokkades, die de oorzaak zijn van de onbeweeglijkheid van de patient.

 

              home NETWORK                  contact
     
Deze korte verhalen
vertellen van het algemeen dagelijks leven
en coma