De I K K classic


   
   

h p i - THERAPIE

   
 

 

Wachttijd voorbij

   
     

Vandaag was een heel speziale dag. Ik was uitgenodigd, om in de tuin te komen werken en had me daarop voorbereid, maar het werd anders. Ik werd gebeld, dat ik in drie kwartier opgehaald zou worden en dat ze nog de palenman moest bellen.

Ik heb van de wachttijd gebruik gemaakt om mijn slaapzak te naaien. Dat naaien heb ik afgekeken van mijn moeder en ik vroeg me tijdens het naaien af, hoe mijn moeder dat geleerd had. Ik weet, dat ze op de huishoudschool was om de belangrijkste huishoudelijke dingen te leren, want ze ging trouwen, zonder daar zich op voorbereid te hebben.

Ik weet, dat ze daar koken geleerd heeft, bloembollen en dergelijke, want in 1944 was er niet veel meer. Ze vond koken niet leuk en die liefde heeft ze, geloof ik, aan ons kinderen meegegeven. Ze kookte elke dag voor ons, het eten stond op tijd op tafel.

Behalve, als mijn vader niet thuis kwam. Hij kreeg het voor elkaar, om steeds later thuis te komen en mijn moeder wachtte dan op hem met eten. En wij dus ook, want samen eten was belangrijk.

En dat vind ik dus nog steeds en eet dus amper, want ik ben veel alleen. Ik kan ook goed zonder eten. Ik wordt dan levenslustig, zoals de gerichtsdeurwaarder constateerde. Ik heb hem zojuist op bezoek gehad.

Een hele lieve en begripsvolle man. Niet zo een regeltjesvolger als de mannen van het ziekenfonds, waarvoor hij moet proberen mij € 694,66 te laten betalen. Ik kreeg een schrijven van hem, heel officieel met mooie stempels erop, dat ik € 725,76 mag komen betalen of op de dienstrekening mag storten.

Als ik dat niet doe, moet hij de vollstreckungsauftrag doorvoeren. Ik heb het geld niet, dus ben ik vandaag bij hem langs gegaan. Ik ben al een paar dagen aan het pakken, omdat ik op voettocht naar Malaysia ga. Daar ben ik bevrijd van ziekenfondsen, die geld van me willen hebben.

Ziekenfondsen zijn tegenwoordig niet meer, wat ze zouden moeten zijn. Ze zeggen, dat ze de burger verzekeren tegen ziektekosten, die de burger moet maken, maar als puntje bij paaltje komt, krijgt de zieke burger niet dat, wat hij nodig heeft.

Dat is, wat ik ervaren heb. Ik heb nog geen een patient in coma gezien, die een elektrische rolstoel met stafunktie heeft, terwijl elke patient in coma zo een stoel nodig heeft, om weer in beweging te kunnen komen.

De patienten worden volgestopt met chemische voeding, met chemisch bereid water en met medikamenten, die ze helemaal niet nodig hebben, maar dat wat ze werkelijk nodig hebben en wat ze zou helpen, om weer te kunnen bewegen, krijgen ze niet.

Het argument, dat gebruikt wordt om de elektrische stoel met stamogelijkheid niet te geven, is, dat de patient in coma de stoel niet zelf kan bedienen. En dat is nou precies, waarom hij de stoel nodig heeft!

Een kind, dat moeilijkheden heeft met leren, krijgt bijles, de patient, die zich niet kan bewegen, geen hulpmiddel om zich te kunnen bewegen. Het kind, dat niet kan lopen, krijgt een elektrische rolstoel zodat het zich kan bewegen, de patient in coma niet.

Terwijl de elektrische rolstoel met stafunktie voor de patient in coma een noodzakelijk hulpmiddel is. De patient in coma moet bewogen worden, zodat hij kan bewegen! Zonder bewegingen aan te bieden, zal de patient zich niet kunnen bewegen.

Zo simpel is het en zo ingewikkeld tegelijkertijd. Het ingewikkelde is, dat je moet uitvinden, welke beweging nu voor deze patient nodig is en op welke manier in welk tempo en hoe gemaakt moet worden, opdat de genezing stimulerende werking plaatsvindt.

Het tempo is maatgevend voor de intensiteit van de genezing stimulerende werking. Als een beweging te snel wordt gemaakt, kan de patient niet meekomen en als de beweging te langzaam gemaakt wordt, heeft hij geen genezing stimulerend effekt, maar alleen maar een bewegingbehoudend effekt.

Dit betekent, dat door de gemaakte beweging niets erbij geleerd wordt en dus geen vergroting van de mogelijkheden van bewegen voor de patient plaatsvindt. Het betekent tevens, dat de patient zich mateloos verveelt, omdat hij zich voor deze beweging niet hoeft in te spannen en hij zal dus met zijn gedachten niet bij de beweging blijven, waardoor geen verbindingen hersteld worden, die nodig zijn om te kunnen bewegen.

Verbindingen worden hersteld, door verschillende elementen van de bewegingen gelijktijdig aan te spreken. Dat doet men door snelheid en vorm van de beweging te combineren met een beschrijving van de beweging door het gesproken woord en door dit te begeleiden met muziek, waarvan het tempo aangepast is aan de snelheid van de patient en door dit tempo dan te volgen in de beweging.

De snelheid van de patient moet de therapeut gevoelsmatig waarnemen en de gemaakte beweging daarop baseren zodat de patient voelt, waar het om gaat. De patient is volledig gedachten en heeft nog slechts een heel klein bewustzijn voor het fysieke lichaam en zijn gevoelens.

De gedachten van de patient zijn veel sneller dan de bewegingen en zijn voelen en deze drie moeten weer tegelijkertijd plaatsvinden in ruimte en tijd. Door ze alle drie tegelijkertijd aan te spreken, wordt deze gestoorde samenwerking beter en genormaliseerd, als de beweging voldoende is uitgevoerd in de juiste combinaties.

Bewegingen zijn nooit in het bewegingsbewustzijn als aparte bewegingen opgeslagen en ook niet als zodanig te vinden. Ze worden in bewegingsketens opgeslagen en in hoe meer ketens de beweging opgeslagen is, des te gemakkelijker kan hij ook weer uitgevoerd worden in een nieuwe bewegingsketen.

Bewegingen kan de mens niet apart oefenen. We kunnen niet 12x achter elkaar alleen maar de arm buigen. Als we de arm gebogen hebben, moeten we hem eerst weer strekken, voordat we hem weer kunnen buigen. Het strekken van de arm vereist echter een volledig andere spiersamenwerking, dan het buigen van de arm.

Bovendien is het afhankelijk, in welke stand ik ben en mijn arm, welke spieraktiviteit nodig is om de arm te buigen resp. te strekken. Deze complexiteit in beweging veroorzaakt de moeilijkheden om de juiste beweging te vinden, die nu met deze patient gemaakt moet worden.

De patient weet en voelt, welke beweging hij nu moet maken om verder te komen in zijn genezingsproces en hij zal dit altijd uitstralen. De therapeut moet in ontvangstmodus zijn om deze uitstraling waar te nemen en juist te kunnen interpreteren.

Dat is de reden, waarom sommige therapeuten resultaten hebben met het behandelen van patienten in coma, die hun collegas niet hebben. De therapeuten, die ervan uitgaan, dat de patient in coma zich nooit meer kan bewegen, zullen er alles voor doen, om deze overtuiging ook tot stand te laten komen.

Mijn overtuiging is het, dat elke patient in coma zich wil bewegen en dat hij dat ook kan, als hij de juiste hulp daarbij krijgt. Ik word nu geholpen van alle kanten, om ervaringen te maken, die niet allemaal even leuk zijn. Lijkt het.

En dus heb ik de gerechtsdeurwaarder laten komen, omdat ik het verdom om de 2 maanden niet betaalde ziekenfondspremie te betalen. Ik wil niet meer verzekerd zijn voor de vergoeding van ziektekosten, die ik niet maak.

In de afgelopen 14 jaar heb ik ruim € 50 000,- aan het ziekenfonds betaald en als het aan hen ligt, doe ik dat de volgende 10 jaar nog eens, zonder dat ik er iets aan heb. Voor dit geld had ik nu een jaar lang een patient in coma 24 uurs therapie kunnen geven, zodat hij nu op de been zou zijn.

Als niet de chef van het huis, waar hij ligt, mij een huisverbod gegeven had. Daardoor is de patient nu niet op de been, maar zit nog steeds zo nu en dan, hij ligt de meeste tijd van de dag in bed, als hij zit, dan zit hij dus in de mechanische rolstoel, die het ziekenfonds geleverd heeft, omdat ze de elektrische te duur vinden.

Het ziekenfonds is namelijk een geldinstituut geworden, zoals de andere verzekeringsgezelschappen ook zijn. En de mensen, die bij dit geldinstituut werken, hebben geen gevoel voor de mensen, die het geld betalen, waarvan zij hun salaris en pensioen krijgen uitbetaald.

Mijn pensioenpremie kan ik ook niet meer betalen. Geeft niks. Tegen die tijd verdien ik eindelijk, dat wat ik waard ben. Dan hoef ik niet meer voor de auto van de chef te werken, noch voor het salaris van de mensen, die bij het ziekenfonds werken.

Het is goed, dat het ziekenfonds bestaat, want daardoor worden mensen verzekerd, die anders niet verzekerd zouden zijn en deze verzekering nodig hebben. Zoals de patient in coma, die in het huis ligt, waarvan de chef niet wil, dat ik de patient bezoek. Deze patient zou anders niet meer in leven zijn.

En hij wil leven! Hij wil zijn liefde laten zien en dat wil ik hem mogelijk maken. Er is een vrouw aan zijn zijde, die voelt, dat hij liefde is en zij maakt het hem mogelijk zijn liefde te laten stromen. Allen, die hen kennen, vinden het een goed paar, maar het ziekenfornds, de chef van het huis en de wettelijke vertegenwoordiger, ja, zelfs het gerecht doen niet wat nodig is voor hem om weer te kunnen bewegen.

En dus wordt geld over de balk gegooid, dat gebruiikt zou kunnen worden om kinderen in coma hpi-therapie te geven, waardoor ook zij zich weer bewegen kunnen. Daartoe moeten opleidingen gevolgd worden door de therapeuten van deze patienten. En deze opleidingen moeten verplicht worden voor therapeuten van patienten in coma.

De huidige therapien hebben bewezen, dat er teveel mensen niet mee geholpen zijn. Wanneer kan hpi-therapie zijn werking bewijzen? De therapie is er nu, maar de patienten worden door de verantwoordelijken zodanig afgeschermd, dat ze geen toegang hebben tot hpi-therapie.

Wat is de reden hiervan? Heeft dat te maken met het gebrek aan donoren? Ik zag vandaag op een auto een papier met daarop een tekst, die opriep om organen te sponsoren na de dood, want ze zijn nodig.

Ja, ze zijn nodig om te leven en daarom moeten de patienten in coma geholpen worden weer te leven, anders worden ze afgemaakt en hun organen in andere mensen gezet. Deze andere mensen moeten zich afvragen, waarom zij niet dood willen gaan, maar liever leven met organen van mensen, die daarvoor moesten sterven.

Ik heb ooit bloed gekregen van een ander en de informatie, die dit bloed had, heeft me mijn hele leven beinvloed. Ik moet er niet aan denken een orgaan van iemand anders te krijgen. Ik heb eens een lang artikel in de krant gelezen over nieren, die in India gekocht worden van arme gezonde mensen en dan geimplanteerd worden in rijke mensen met slechte nieren.

Ik heb in Indonesie een bedrijf gezien, wat nieren transplanteert. De tragiek erachter: de arme mens heeft korte tijd een beetje geld om vervolgens nog armer te zijn, want hij heeft geen energie meer om te werken en de rijke man, die de nier van de arme man heeft, verandert zijn levenswijze niet, zodat hij binnen de kortste keren weer een andere nier nodig heeft.

In het artikel kwam een vrouw aan het woord, die een nier voor geld verkocht had en haar man op het hart gedrukt had om het niet te doen. Hij heeft niet naar haar geluisterd en het resultaat is, dat hij niet meer kan werken omdat de nier, die hij niet meer heeft hem de kracht tot leven gaf.

Hij is nu een levend lijk, niet in staat om zichzelf, laat staan zijn familie to ondersteunen. Geld speelt geen rol, zei mijn vader vaak. Dit zijn uitwassen van geldmisbruik. Wanneer de mens ziek wordt, moet hij zich afvragen, wat daarvan de reden kan zijn.

Tanden, die van binnen uit wegrotten zeggen wat over het binnenste van het lichaam. Haschisch wordt gebruikt als pijnstiller, de jongeman, die dagelijks een stickie rookt, voelt geen pijn meer. Hij voelt niet, wanneer zijn darm opspeelt, hij voelt niet, wanneer zijn lever zich meldt en ook niet, als zijn pancreas of maag des morgens, voordat hij uit bed komt, pijn doen.

Het stickie hoort bij hem, zoals zijn sikje en hij weet, dat hij zich beroerd voelt, als hij geen stickie rookt. Hij realiseert zich niet, dat het stickie ervoor zorgt, dat hij het waarschuwingssignaal van zijn lichaam, dat pijn genoemd wordt, niet waarneemt en vraagt zich dan af, hoe het komt dat zijn tanden wegrotten.

Hij denkt, dat het komt door de suiker en andere ideeen, die hij uit de gangbare medische kennis kent. Het idee, dat hij geen pijn voelt, die er is en die hem waarschuwt,dat er iets mis is, is nog niet bij hem opgekomen.

Zoals ook de rijke man zich niet realiseert, dat de alcoholische dranken, die hij dagelijks tot zich neemt, hem alle pijn wegnemen, zoals tante Bertha ook deed. De ene keer meer dan de andere keer, dook ze in de kast om een slokje port te nemen en als de pijn heel erg was, schonk ze zich een glas in en dronk ze heel open en bloot een glas port.

Ze is er oud mee geworden. De begrafenis was, toen ik de waarneming had als fysiotherapeut, waar ik begonnen ben om hpi-therapie te ontwikkelen. Ze is 103 geworden en ik was niet op de begrafenis. Helaas, maar ik kon de patienten, die ik op die dag moest behandelen niet op een andere dag behandelen, omdat de behandelruimte volledig volgeboekt was.

Geen uitwijkmogelijkheid, dus was ik neit op de begrafenis. Patienten in coma hebben ook geen uitwijkmogelijkheid. Ze kunnen zich niet bewegen. Je kunt een kanon afschieten aan hun bed, ze kunnen zich niet bewegen!

Ze willen wel, maar kunnen het niet. Ik heb collegas meegemaakt, die van mening waren, dat de bewegingen, die de patient kon maken niet te vertrouwen waren als antwoord op hun vragen en de bewegingen, die de patient niet kon maken werden gemaakt ondanks dat dat de patient veel pijn gaf.

Ze gingen ervan uit, dat de patient ook geen pijn voelde omdat hij nooit pijn aangaf. Een patient, die niet kan bewegen, kan ook geen uiting van pijn van zich gevenk, omdat daar beweging voor nodig is. En zo wordt patienten in coma door onkunde zo nu en dan verschrikkelijk veel pijn gedaan. Ongewild, maar ze voelen deze pijn veel sterker, dan een bewegende mens.

Pijn is draaglijk, op het moment, dat de pijn niet gewild is en het gevolg is van een liefdevolle aktie. Wanneer echter de aktie niet liefdevol maar plichtsgetrouw was, is de pijn ondraaglijk en bezorgt de patient nog een trauma, waardoor de genezing weer verder weg is.

Wanneer het bad te heet is en de pleeg dit niet bemerkt, maar uit liefde de patient in het bad doet, is de schade veel geringer, dan wanneer de pleeg de patient met tegenzin in het bad doet en het badwater ook nog te warm is.

De patient heeft geen enkele mogelijkheid om te reageren op het te hete water omdat hij niet kan bewegen. Hij kan geen pffffffrrrrrr zeggen, zijn voet of bips niet terug trekken en hij kan zich niet bewust ontspannen, methoden om de overvloed aan warmte af te voeren.

De patient, die in een te heet bad gestopt wordt, moet deze schok op een andere manier verwerken en die manier is per patient verschillend. Het kan zijn, dat de patient nog stijver wordt, dan hij al was, of dat hij slapper wordt, in ieder geval is het geen normaliseren van de tonus, die nodig is om te kunnen bewegen.

Een lekker bad is een bad, dat precies de goede temperatuur heeft en die is afhankelijk van de lichaamstemperatuur. Wanneer de mens koude voeten heeft, en als eerste met de voeten in het bad gaat, wat de bewegende mens in de regel doet, zal het water sneller te heet zijn dan wanneer de voeten zelf al lekker warm zijn.

De patient in coma wordt normaal gesproken niet met de voeten, maar eerder met de bips als eerste in het bad gelaten en daarom is het belangrijk om de temperatuur van de bips, die gemeten kan worden aan de buik, als uitgangspunt te nemen voor de temperatuur van het badwater.

Door de temperatuur van het badwater 3 °C hoger te maken dan de temperatuur tussen navel en borstbeen, wordt de patient op de bips en de voeten zodanig gestimuleerd, dat hij het bad kan gebruiken voor zijn bewegingen.

Door de patient tijdens het badderen te helpen, zich te bewegen, is het mogelijk, hem te helpen zich te uiten. In het water is het gemakkelijker bewegen en door oplettend te zijn, kan degene, die de patient in bad stopt, uitvinden, welke beweging de patient zonder hulp kan maken.

En deze beweging moet gestimuleerd worden. En zo zal elke keer een andere beweging gestimuleerd willen worden en daarom moet de pleeg de patient goed aanvoelen, want als hij niet gestimuleerd wordt, zal het bad de patient geen extra bewegingsmogelijkheid bieden.

Elke handeling, die met een patient in coma gedaan wordt, zou het stimuleren van eigenbeweging als doel moeten hebben. Door dit doel steeds in gedachten te hebben, kan de patient het doel gemakkelijker bereiken, omdat hij met zijn gedachten alles initieert.

Gedachten, die gedacht worden tijdens de behandeling of verzorging van de patient in coma kunnen de patient ervan afhouden om te gaan bewegen. Wanneer de omgeving niet wil, dat de patient zich kan bewegen, zal de patient deze wens vervullen, wanneer hij de mensen, die deze wens meedragen, liefheeft.

Op het moment, dat de mensen, die hij liefheeft, willen, dat hij zich kan bewegen, heeft het voor de patient zin zich te kunnen bewegen en zal hij daar zijn energie in steken. Hij kan dat echter alleen, wanneer hij daartoe de juiste hulp krijgt.

De energie van de patient wordt door het aanbieden van de juiste, noodzakelijke bewegingen, vermeerderd met bewegingsenergie, die nodig is om te kunnen bewegen. Zonder bewegingsenergie geen beweging mogelijk en zonder beweging wordt geen bewegingsenergie opgebouwd.

Zoiets als de dynamo. Zonder aandrijving wordt de dynamo niet opgeladen en met een lege dynamo kan niets aangedreven worden. De lege dynamo heeft hulp van buitenaf nodig om gevuld te worden, zodat hij dan kan aandrijven en daardoor opgeladen kan worden.

De patient in coma is in de overlevingsmodus, die is ontstaan door het trauma, waarna de patient in coma is geraakt. Het trauma was levensbedreigend en heeft een verandering van de inwendige systemen tot gevolg.

Deze verandering is zodanig, dat het systeem mens autonoom is, wat betekent, dat de mens geen voeding en geen water nodig heeft. Hij ademt uit een daardoor in en daardoor slaat zijn hart. Of is het omgekeerd? Dat is niet belangrijk, het gaat erom, dat de patient moet kunnen uitademen.

Hij moet kunnen uitademen, om spanning los te laten, die hem ervan weerhoudt, om te kunnen bewegen. Wanneer de patient niet kan uitademen, bijvoorbeeld, omdat hij beademd wordt, kan hij nauwelijks spanning loslaten.

En spanning moet losgelaten kunnen worden, om de lichaamsspanning te kunnen normaliseren, wat nodig is, om te kunnen bewegen. Door de schrikreaktie van het trauma, is de patient in de vluchtreaktie. Deze vluchtreaktie is een gevolg van de schok, maar ondanks het geweken levensgevaar is de reaktie nog aanwezig.

Het levensgevaar wordt door de patient nog niet als verdwenen ervaren, omdat de patient energetisch uit de tijd gevlogen is, waardoor hij zich nog steeds in het trauma bevindt. De tijd staat stil op dit moment. Alles, wat gebeurt, wordt door de patient niet in de tijd waargenomen.

De patient is niet in de tijd, zoals de mens die kent van de klok, maar in het moment van het trauma, waarin hij is blijven steken en heeft daarom geen tijdgevoel. Hierdoor heeft hij oneindig veel tijd en wordt hij niet moe.

De therapeut, die moe wordt van zijn werk, is niet aangesloten aan de tijd, maar is in gedachten ergens anders. De mens, die in het nu is, ervaart dit nu als tijdloos en kan zich slechts dan aan afspraken houden, wanneer hij ook verbinding legt met die afspraak in de toekomst.

Zoals ik vandaag, nadat ik bij de deurwaarder was, naar huis ging. Ik had genoeg tijd om te gaan lopen, wat nu met dit prachtige lenteweer heerlijk om te doen is. Een uurtje lopen is het en heen was ik ook gaan lopen.

Ik ben op de stoep gaan lopen aan de overkant van de straat en zag bloemetjes op de stoep liggen. Ze waren zo mooi van kleur, dat ik gekeken heb, waar ze vandaan kwamen en ze bleken van een boom te komen.

Ik heb er een opgepakt en stond ermee in mijn had, toen er een autootje langs scheurde, dat dezelfde kleur had en ook bloemetjes erop! De jongeman, die me zag, stopte voor me en ik snelde ernaar toe, daarbij ook waarnemend, dat de volgende auto, die langs kwam, de auto van een koorlid was.

De jongeman had ik geprobeerd te bereiken, maar ik wist niet, welke bel van hem was en welke woning hij woonde. Ik was in het huis geweest en had de linker deur open gemaakt. Daar was een vrij lege kamer.

De rechter deur heb ik niet geprobeerd en daar, bleek vandaag, woonde hij. Dus nu ben ik met hem mee gegaan naar huis en heb daar water gedronken. Thee had ik nu geen zin in. Ik had zin in H2O. Ik heb me laten vertellen, dat dat het enige is, wat het lichaam als vloeistof herkent.

De rest schijnt voor het lichaam voedsel te zijn. Mijn lichaam is ondertussen een beetje bijzonder. Het neemt vloeistoffen op uit de atmosfeer, als het dat nodig heeft. Ik heb dat een keer bewust gedaan en nu doet het lichaam dat zonder dat ik me daarom druk hoef te maken.

Reuze praktisch! Ik hoef geen water meer mee te slepen, en als ik dan fysiek water wil drinken, dan kom ik ergens, waar er water is. En de patient in coma heeft ook zo een systeem, maar dan nog uitgesprokener, want hij is in overlevingsmodus.

Ik ben alleen maar in levensmodus. Ik hoef niet te overleven. Als ik zin heb, kan ik eten en drinken en lopen en zitten en slapen en wakker zijn en dansen en aan mijn webpagina werken. Dat kan de patient in coma niet.

Hij kan dat alles niet. Hij moet maar afwachten, wanneer hem de gelegenheid geboden wordt om te bewegen. Veel plegen, artsen, therapeuten en familieleden denken, dat de patient rust nodig heeft en dat is niet zo.

Hij heeft geen tijdgevoel en wordt dus ook niet moe! En als je niet moe wordt, hoef je ook niet te rusten. Omdat veel patienten ook nog veel in bed liggen, moeten ze al helemaal niet rusten, want van rusten, wordt je moe!

Niets doen is reuze vermoeiend. Dat weet een ieder. Als je op vakantie bent en elke dag veel onderneemt, heb je na 3 dagen het gevoel, dat je al 3 weken weg bent. Dat komt, omdat alles anders is. Hoe meer verschillende indrukken, hoe langer de dag lijkt.

De patient in coma, die niet van zijn kamer afkomt, omdat niemand hem die gelegenheid geeft en hij geen elektrische rolstoel met stafunktie heeft, waardoor hij zelf van de kamer kan gaan en buiten in de zon energie kan gaan tanken, is niet moe van het niets doen.Deze patient is net zo wakker en energievol als de patient, die in de mechanische stoel rondgereden wordt in de zon. Ze zijn beide energievol omdat ze in gedachten rondlopen in de zon. In gedachten doen we veel meer, dat we in werkelijkheid doen en deze aktiviteiten worden voor de patient in coma de levensenergie gevende aktiviteiten.

Door deze levensenergie gevende aktiviteiten te verrijken met levensenergie gevende ervaringen zoals in de zon zich bewegen, zwemmen, dansen met de elektrische rolstoel met stafunktie, waarbij de patient dus staan kan, terwijl de rolstoel zich beweegt op de muziek en andere aktiviteiten, waarbij de verschillende interesses van de patient samen komen met de bewegingsmogelijkheden, die voorhanden zijn, wordt de patient de maximale mogelijkheid gegeven om zich weer te kunnen bewegen.

Bewegen is meer dan armen en benen strekken of de romp roteren, zoals ik op de diverse fysiotherapie opleidingen geleerd heb. Bewegen is het hart volgen en daardoor ervaringen verzamelen, die anders niet gemaakt zouden zijn.

Mijn levenslust, die door de deurwaarder bewonderd werd en waarvan hij vroeg, waar die vandaan komt, komt door mijn vertrouwen in de toekomst. Ik ben blij, dat hij nu gekomen is, omdat ik nu als arme muis te boek sta.

Dat zal me nog eens te goede komen. Nu ben ik blij, dat ik de ziekenfondspremie niet hoef te betalen. En wel, omdat al die patienten, die ik behandeld heb, niet dat krijgen, wat ze nodig hebben. Ik wil deze praktijk niet ondersteunen.

Ik wil, dat het elke patient in coma mogelijk is om met hpi-therapie behandeld te worden en daartoe moet ik hpi-therapie onderrichten, want in mijn uppie kan ik maar 8 patienten per 3 jaar behandelen en dat is te weinig.

Er komen er dagelijks bij en logisch nadenkend is het duidelijk, dat dat binnenkort een groot probleem oplevert. Het lijkt erop, dat de medische wereld de ogen sluit daarvoor en niet verder wil kijken dan wat nu gedaan wordt.

De patient wordt, wanneer duidelijk is, dat hij in coma is, afgeschoven naar een verpleeghuis om daar grijs te worden en dood te gaan. De patient, waarover ik al schreef, is ondertussen 10 jaar in coma. Hoe lang moet hij nog wachten, voordat hij weer zijn mond kan sluiten en daardoor een middel tot communicatie heeft?

Wie is verantwoordelijk? is de hamvraag. Hebben de ziekenfondsen onderling contact of zijn het allemaal eilandjes die niet samenwerken omdat ze beter willen zijn dan de anderen? Ik wil niet beter zijn dan de anderen, maar dat de anderen dat weten, wat ik weet en me dan vertellen, wat ze nog meer uitgevonden hebben door het behandelen van de patienten in coma.

Per slot van rekening heeft een ieder zijn eigen benaderingswijze en daardoor zal elke therapeut iets anders ontdekken bij dezelfde patient. Mijn ontdekkingen zijn beginontdekkingen van een ontdekkingsreis, die nooit ophoudt.

De basis moet echter goed zijn om uiteindelijk de details optimaal te kunnen uitwerken. Zolang we proberen details uit te werken zonder de basis tot stand te brengen, blijft de diagnose “in coma” gelijk aan: “kan zich niet meer bewegen”.

Op het moment, dat we weten, wat de diagnose “in coma” werkelijk betekent, kunnen we deze toestand veranderen door de verbroken verbindingen weer te repareren want daardoor wordt de comatoestand opgeheven.

Mijn ervaring: kon ik vroeger pas na 9 weken vertellen, wat er niet klopte aan de redenering, dat de elektrische rolstoel met stafunktie niet geleverd werd, omdat de patient deze niet zelf kon bedienen, nu ontdek ik, dat ik onmiddellijk op de opmerking, die ik op die auto zag, dat organen gedoneerd moeten worden omdat dat voor de mensen nodig is, reageer met de tegenopmerking, dat daarom wellicht zoveel patienten in coma komen, omdat deze dan als dood beoordeeld kunnen worden en hun organen verkocht kunnen worden.

Het geld regeert meer en meer. Dat is langzamerhand ook mij duidelijk geworden en ik ben dan ook blij, dat er nog mensen zijn, die mij steunen in mijn werk om het patienten in coma mogelijk te maken op te staan en hun woord te doen.

Hun ervaringen zijn goud geld waard. Mijn ervaringen worden slechts dan op waarde geschat, wanneer zij bevestigd worden door de mensen, om wie het gaat. En voor deze bevestiging moeten deze mensen met hpi-therapie behandeld worden.

Zoekt en gij zult vinden, is een bekend spreekwoord. Ik ben op zoek, al een poosje, naar de mogelijkheid om 4 patienten in coma geregeld te behandelen, zodat ik kan bewijzen, dat hpi-therpaie helpt.

Als Harz IV ontvanger, zoals dat hier in Duitsland in de volksmond heeft, als je een sociale uitkering hebt, ben je, door je miserabele financiele toestand, aan handen en voeten gebonden. Je mag geen vrijwilligerswerk buiten je woonplaats doen.

Je mag namelijk alleen maar 21 dagen per jaar woonplaatsafwezig zijn en een werkpraktikum moet betaald worden. Er moeten dan sociale afgiften gedaan worden, anders kan het niet als werkpraktikum gelden.

En ik heb besloten, dat ik deze Harz IV ketens wil afgooien. Ik weet nog niet, hoe dat gaat, heb mijn huur niet betaald deze maand en ben benieuwd, waar ik mijn spullen kan onderbrengen, omdat ik naar Malaysia ga.

Ik ga te voet, want ik wil de ene voet voor de andere zetten. Geheel verantwoordelijk voor mezelf op stap gaan. Onderweg zal ik veel mensen tegenkomen. Weinig patienten in coma, neem ik aan, want die liggen binnen. Het daglicht komt nog net in de kamer, maar beweging hebben ze amper.

Ik moet dus maar op stap en bewegen, voor al deze patienten en daarvan verslag doen. Dat verslag wordt dan een boek en nog een boek en nog drie andere boeken. Voor elk wat wils en voor anderen niets, omdat ik hun taal niet spreek.

Soms is het nodig, dat men mijn taal leert. Ik kan niet alle talen leren. Ik ken er nu 5, een paar woorden pools en het chinees zit in mijn computer om geleerd te worden. Ik ben nog niet zo ver. Moet nog eerst wat anders doen. Op stap. Naar Malaysia.

 :

   


ster shadow

hpi-therapie opleidingen



ster liege

hpi-therapie en de EU



ster ster

hpi-therapie voor allen



.

.

.

      home NETWORK contact  
     
Deze korte verhalen
vertellen van het algemeen dagelijks leven
en coma