h p i - THERAPIE

Jullie buurvrouw geeft vanavond een huisconcert. Jullie hebben een CD voor haar gekocht als cadeautje. Met lege handen willen jullie daar niet naar toe.

Ik sta onverwacht bij jullie voor de deur en jullie ontvangen me hartelijk en maken een plaatsje voor me vrij. Ik leer hier, dat het eten in het bed hoort.

Helaas heb ik de hooikist al bij het grofvuil gezet. Ik heb hem jaren in bezit gehad, zonder te weten welk een schat ik daar in mijn bezit had! Bij jullie leer ik, dat het bed een alternatieve hooikist is. Multiplanning is bij jullie ook een normale zaak.

Het bed is voor veel mensen de meest veilige plek, waar men naar toe gaat, als men in coma wil gaan. Voor mij was dat jaren lang ook zo. Vooral als ik depri was, wat regelmatig op woensdag het geval was, dook ik vroeg het bed in en dan stond ik fris en vrolijk weer op.

Dat ik nu niet meer het geval. Ik ben niet meer depri en ik slaap liever niet. Ik ben liever in de weer met woord en geschrift of met patienten in coma en autisten, die niet kunnen praten.

De laatste twee dingen liggen niet in mijn mogelijkheden op het ogenblik, dus ben ik met woord en geschrift in de weer. Om ideeen op te doen, ga ik de deur uit en beleef.

Mijn financiele situatie is niet meer zoals vroeger. Ik had zelfs in de tijd, dat ik amper wat te verbrassen had, altijd wat over. Macaroni met champignons en biefstuk tartaar was mijn avondeten. De macaroni werd zo nu en dan vervangen door rijst en de champignons door rode kool of zuurkool.

Dat was genoeg voor mij en verder at ik brood met kaas. Pas toen ik kokende vriendinnen kreeg, ontdekte ik de lol van het eten weer. In Genève had ik die leren kennen, toen ik au-pair was. Het was eigenlijk de bedoeling, dat de au-pair ook zou koken, maar de moeder des huizes was een wijze vrouw.

Zij zag meteen, dat ik dat niet zou leren en heeft daarvoor dus ook geen moeite gedaan. Ik was en ben niet geinteresseerd in eten. Ik eet graag en veel, als met liefde gekookt werd en dat heb ik in Genève dan ook gekund.

De eerste karbonade at ik daar. Ik had ze nog nooit gegeten, want bij ons thuis kwamen ze niet op tafen. Runder- en kalfsgehakt, biefstuk, gekookte ham en rookvlees haalde mijn moeder bij de slager. De slager is een uitstervende winkel.

In Sölden is er nog een, die door mensen van heinde en verre bezocht wordt, omdat het vlees van hem zo goed is. Hijzelf woont niet daar en heeft mij, evenals zijn vrouw meermaals een lift gegeven naar Münstertal.

Liften is voor mij van een financiele noodzaak tot een overvloed aan contact en liefde geworden. De mensen, die voor mij stoppen om me mee te nemen, laten me zien, dat ik gezien wordt. Dat is zeer belangrijk voor iemand, die zich onzichtbaar gemaakt heeft en nu gezien moet worden om zijn werk te kunnen doen.

Mijn werk kan ik nu alleen nog maar doen, door me zichtbaar te maken. Aangezien ik financieel niet in de mogelijkheid ben om alle mogelijke instituten, waar patienten in coma verzorgd worden, te bezoeken, om hen op het bestaan van hpi-therapie te wijzen, gebruik ik het internet.

Brieven en mails sturen heeft, naar mijn ervaring, ook geen zin. Als er al antwoord op komt, is het een niets zeggend antwoord. Tot mijn grote teleurstelling heb ik op mijn mails naar Genève geen antwoord gekregen.

Kennelijk stuur ik aan de verkeerde mensen mails. Dat is een teken, dat bij mij nog een paar verbindingen flink gestoord zijn. Ik realiseer me dat en ga gewoon door met schrijven. Iets beters heb ik nu niet te doen.

De mis, die met Pasen in de kerk gezongen wordt, en die prachtig is door de dissonante tonen erin, ken ik onvoldoende om te kunnen meezingen. Dus voor het zingen hoef ik de kerk ook niet in met Pasen. De laatste jaren was dat de reden, waarom ik in Münstertal bleef.

Er was ook verder geen alternatief, moet ik eerlijk bekennen, want een werkelijk alternatief heb ik niet afgeslagen. Ik was dus een keer, na de kerkdienst, met Kerst op een internationaal Kerstfeest. Dat was de beste Kerst, die ik me kan herinneren.

Vooral het gezamelijk met het engeltjesding bezig zijn, om het aan het draaien te krijgen, heeft een onvergetelijke indruk op me gemaakt. Iedere keer weer, als ik daaraan denk, komt een grote glimlach op mijn gezicht en voel ik mijn hart openen.

Dat engeltjesding stond bij een moeder en mijn moeder had net zo een ding. En daar stonden twee dochters om dat ding aan het draaien te krijgen. De kaarsjes waren net een dimensie te klein om dat ding altijd te laten draaien.

Wij wilden dat ding echter aan het draaien hebben, want dat hoorde bij onze herinneringen. En dus hebben we alles, wat beweeglijk was, in beweging gebracht om het ding in beweging te krijgen. En jawel! Het is gelukt!

We waren de koning te rijk. We hebben gezamelijk als een stel overwinnaars het ding bekeken en toen, ja toen was het werk gedaan en hebben we ding laten draaien en geen blik waardig mee gegund. Het spel, dat het werk was, was voorbij en we hadden een nieuw spel nodig, om het gevoel te hebben, dat we in leven zijn.

Er zijn mensen, die zich levendig voelen, als ze de hele tijd hetzelfde doen en er zijn mensen, die zich levendig voelen, als ze steeds weer nieuwe uitdagingen hebben, die ze kunnen aangaan en waardoor ze anderen en zichzelf in beweging kunnen brengen.

De buurvrouw van mijn gastgevers doet dat door een concert te organiseren. Het hele dorp en nog meer mensen komen. Het huis is overvol lijkt het wel. Het is een wonder, dat er in dit gehucht zoveel stoelen te vinden zijn! Tweehonderd gasten waren er in ieder geval.

Het concert doet me gigantisch goed. Het is te lang geleden, dat ik een concert bezocht heb. Mijn financiele situatie heb ik al besproken. Na het concert staat in de eetkamer de tafel vol en meer dan vol. Een amerikaans diner of is het frans, staat te wachten op de gasten, die nog wat willen eten en met elkaar kennis willen maken.

Ik word gezien en heb een paar interessante gesprekken. Mijn werk is nog niet, wat het nu is. Ik weet nog niet, wat ik nu weet en kan nog niet, wat ik nu kan. Ik kan wat, maar alleen, als men mij vraagt, bewust of onbewust, en dat gebeurt hier niet.

De familie is verbonden met Nederland. Ongewild zal alles een Nederlander erven. De vader is gestorven en daarom kan het kind niet meer onterfd worden. De oma wil niets van de moeder van haar kleinkind weten.

Zij is niet blank genoeg. Daarbij wordt alleen maar gekeken naar de buitenkant. Wanneer je denkt, dat je kind de verkeerde partner uitgezocht heeft, is dat een teken, dat je je kind laat zien, dat je van mening bent, dat het niet weet, wat goed voor hem is.

Dat betekent in feite, dat jij hem niet geleerd hebt, te weten, wat het beste voor hem is. Je hebt dus je werk als ouder niet goed gedaan. En als je van binnen-binnen weet, dat de partner, waar jou kind mee aan komt zetten, niet goed is voor je kind, dan gaat het erom om je kind zodanig te steunen, dat hij voelt, dat hij op de goede weg is.

Hij zal wellicht zeer onaangename ervaringen hebben, maar als hij voelt, dat zijn ouders achter hem staan, zal hij deze ervaringen gebruiken kunnen om zijn weg te gaan, waardoor hij anderen kan helpen hun weg te gaan.

Ik heb het alkohol gebruik van mijn moeder niet kunnen goedkeuren. Ik ben gigantisch geschrokken, toen zij een keer de volgende dag niet meer wist, dat ze de avond tevoren geitenkaas, die ik van vakantie had meegenoemen, gegeten had.

Ik heb ontzettend zitten drammen, dat ze niet zoveel alkohol moest drinken. Het heeft niet geholpen. En toen ben ik tot de ontdekking gekomen, dat het haar leven was en dat zij dat invulde. Dat zij bepaalde, bewust of onbewust, hoe zij haar leven leven wilde.

Ik heb toen zonder weerstand de wijn voor haar kunnen kopen. Die wijn zal voor haar beter geweest zijn dan de wijn, die ik daarvoor voor haar kocht en die de weerstand van mij in zich had.

Alkohol was voor mij een middel, waardoor ik in coma geraakt ben, voordat ik werd geboren. Dit coma is niet meer aanwezig, maar de uitwerking van alkohol is voor mij nog steeds emotionaal beladen. Ik kan dan niet meer helder zien, maar ik ben me dat nu bewust.

Dit bewustzijn zorgt ervoor, dat ik mijn waarneming nu kan veranderen waardoor ik helder blijf zien, wanneer ik weer met de uitwerking van alkohol in contact kom.

Alkohol is vaak een familie gebeuren, waaraan de mens zich pas dan kan onttrekken, wanneer hij dat wil. Wanneer hij deze energie niet meer nodig heeft om zich met de familie te verbinden. Alkohol is voor mij een negatieve binding geweest en zal dat altijd blijven.

Voor mij is alkohol, die ingenomen wordt, altijd gif. Alkohol gebruik ik om iets schoon te maken, zodat het gebruikt kan worden om genezende handelingen te verrichten. Genezen wordt van geen ander gedaan, dan van de mens zelf.

De hulp, die hij daarvoor nodig heeft, die moeten anderen geven. Als ze dat niet doen, terwijl ze op de verantwoordelijke plaats zich bevinden, zijn ze schuldig, als de mens, die deze hulp nodig had, het leven laat.

Schuld is ook een familie thema. Ik heb besloten, dat ik alleen nog verantwoordelijk ben voor de behandeling van patienten in coma, autisten en depressiven en dat ik deze verantwoordelijkheid alleen dan kan aangaan, als ik met deze mensen ook werkelijk contact kan hebben.

Het contact is er en daarom ontstaan al deze verhaaltjes en heb ik al deze ervaringen, die de basis van al deze verhaaltjes zijn, omdat ik me zo opwind over het onrecht in de maatschappij en over het aanbidden van het geld.

Het geld, die papiertjes, die je kunt verbranden of die munten, die zo zwaar zijn, maar veel minder waarde gegeven worden, dan die papiertjes, die je kunt verbranden. En bovendien die getalletjes op de bank, waar de mens al helemaal geen voorstelling van heeft.

Euro 19 000 000,-, hoeveel pakken melk is dat? Of broden? Of lakens, handdoeken, aardappels, eieren... ik verbrand steeds alle schepen achter me, pak mijn spullen op en ga naar de volgende plaats, waar ik mezelf nog beter leer kennen.

Mijn spullen heb ik ondertussen niet meer in een meer dan 100 jaar oude schuur staan, waar ze zeer goed bewaard zijn, maar in een modern meubel container, die eigenlijk helemaal niet geschikt is om meubels langer dan een jaar op te slaan.

Dus ik ben benieuwd, hoe ze eruit komen, als ik eindelijk het dak boven mijn hoofd gevonden heb, waar ik steeds weer naar toe kan terug komen, nadat ik weer een cursus gegeven heb, waar therapeuten en verplegend en verzorgend personeel van patienten in coma leren, hoe ze genezing ondersteunend hun werk kunnen doen.

Of een cursus, waar ouders van autisten inzicht krijgen in het weten autisme. Daar zijn geen asperges voor nodig. Het gaat niet om de mankos, maar om de overvloed aan kennis en kunnne. De autist, die het wetboek uit zijn kop kent, moet aangezet worden tot het vergelijken van dit wetboek met het EU wetboek en aangeven, waar het EU wetboek in conflikt is met de Grondwet.

Elke wet moet gecontroleerd worden op zijn bestaansrecht. Dat wil zeggen, dat wetten, die in conflikt zijn met de Grondwet veranderd moeten worden, zodanig, dat de Grondwet gerespekteerd wordt.

Het veranderen van de Grondwet om wetten, die niet de vrijheid van de mens waarborgen te kunnen aannemen, getuigd van onwil om de mens zijn vrijheid te respekteren.

De Bijbel heeft 10 geboden, terwijl 1 genoeg is: "Heb de ander lief, gelijk uzelve". Dit betekent echter, dat je eerst jezelf moet liefhebben, anders wordt het niks. Als je jezelf liefhebt, zul je ook de liefde van anderen aannemen.

En dan is de cirkel compleet op een goede, scheppende en bewegende manier, want als ik jou wat geef, wat jij nodig hebt, zul jij dat gebruiken, waardoor het meer wordt, jij geeft een ander wat hij nodig heeft en ook hij voegt daar wat aan toe. En nadat dit vele malen gebeurd is, komt iemand bij mij, die mij geeft, wat ik nodig heb en dat ik veel meer, dan dat, wat ik jou gegeven heb.

En dat is de reden, waarom datgene, wat ik weg geef, in zoveel grotere wijze tot mij terug komt. Vroeger gaf ik alles weg en kon niets aannemen. "ee, dank je" was mijn lijfspreuk. Nu zeg ik: "Ja, graag!" en geniet het jouw overvloed mede te mogen genieten.

Daarom organisser ik een diner-dansant, wat een paar dagen duurt. Het staat al vermeld op mijn webpagina. Het zal niet een vreetfestijn worden, eerder nouveau cuisine. Little bits en tussendoor voedsel voor de ziel.

Waar het zal plaatvinden, is afhankelijk van de mensen, die komen. Mijn 50e kon ik niet thuis vieren, want er kwamen 25 mensen. Ik had voor 50 gekookt. Met veel plezier en veel hulp. Heel daadwerkelijke hulp.

Gasten kwamen een dag te vroeg en hebben samen in mijn keuken voor mijn verjaarsdiner gekookt en ontdekt, dat ze goed konden samenwerken. En dat moet ook met de therapeuten en plegen van patienten in coma gebeuren.

Zij moeten samenwerken als zij de patient genezing ondersteunend behandelen willen en daardoor weer op de been helpen. De patient heeft zijn omgeving de mogelijkheid gegeven tot samenwerking. De omgeving kan ze aannemen of niet.

Zo simpel is het leven. Doet hij het, of doet hij het niet!