h p i - THERAPIE

In Indonesie heeft iedereen een mobiel telefoon. lk snap daar niks van. Een derde wereldland, maar iedereen heeft een mobiel telefoon, een digitaal camera en een brommer.

Dat is natuurlijk overdreven, maar zo ziet het er dan uit, als je daar de eerste keer op doorreis bent, zoals ik vorig jaar. De aanleiding was een huwelijksdiner, de reden de zoektocht naar mijn wortels.

Die wortels heb ik ooit gehad, maar gedurende mijn leven zijn die meer en meer losgeraakt en ik heb het niet voor elkaar gekregen ze hier in het westen weer te verankeren. Daarvoor moest ik dan maar weg.

Ik moest niet weg omdat ik wat weg wilde hebben, maar ik moest weg om wat terug te vinden. Ik wist niet, wat ik zocht, maar ik wist, dat ik iets kwijt was en hier niet kon vinden. Het had met mijn moeder te maken en die was in Indië geboren.

Niet in Indonesië, zoals het land heet, waartoe Sumatra nu hoort. Nee, dat bestond toen nog niet. Ik kon niet naar Indië, maar wel naar Sumatra. Daarvoor moest ik naar Indonesië.

En ik was dus blij, dat daar een huwelijksdiner zou zijn, waaraan ik mocht aanzitten. Nou ja, aanzitten was het niet, want het was een lopend buffet, met ontzettend lekker vlees. Ik heb jaren geen vlees gegeten, maar daar heb ik vlees gegeten, wat dus ontzettend lekker was.

Maar voordat ik op dat diner was, was ik dus in Medan, de geboorteplaats van mijn moeder en daar ben ik zeer liefdevol verwend door Fien, een wereldburger. Ik ontmoette haar in het consulaat, waar ik informatie probeerde te krijgen en waar een hele lieve inwoner op de motor me naar toe gebracht had, de dag ervoor.

Fien sprak me aan, vroeg me waar ik sliep en nam me mee naar huis toen ik haar vertelde, dat ik dat nog niet wist. Geen geld, veel goed had ik bij me. Ik had veel dubbel bij me, omdat ik gedacht had met een vriend te reizen, maar hij ging niet mee.

Fien heeft me een hele week gastvrij ontvangen en drie keer per dag rijst met vis en groente gekookt. Het was het walhalla voor mij. Eten doe ik amper meer want ik heb ontdekt, dat ik dan beter kan denken, maar als iemand liefdevol voor me kookt, eet ik graag en voor ons beide was het gezellig om samen te eten.

Dat doe ik al heel lang niet meer. Alleen wonen heeft zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Voor mij is het goed geweest, deze periode van alleen wonen, waarbij geen radio en geen televisie en geen CD speler of ander muziekweergave apparaat tot mijn beschikking stonden.

Door het niet aanwezig zijn van mechanische muziek, ben ik open geworden voor de muziek van de zielen, met wie ik verbonden ben. In mijn hart ben ik met allen verbonden, die ik ooit ontmoet heb. Men zegt, dat er maximaal 2 handen tussen de hand van de koningin zitten en tussen de Nederlander.

Tussen de koningin en mij zit maar een hand en dat meerdere keren. Ik heb in ieder geval 3 mensen de hand geschud, die de koningin ook de hand geschud heeft. Dat is leuk, maar of het belangrijk is voor mijn doel in het leven?

Mijn doel in het leven is het om patienten in coma de mogelijkheid te geven om weer te kunnen bewegen. Dat doel heb ik mij gezet, nadat ik met een vrouw gesproken heb, die ik later inderdaad als patiente in coma trof. Zij heeft mij indertijd gezegd, dat ik dan een nieuwe therapie moest ontwikkelen en ik heb gedacht, dat ik dat niet kon.

Maar, het leven is een groot avontuur en ik heb werkelijk deze nieuwe therapie ontwikkeld. En nu kan ik patienten in coma genezing stimulerend behandelen en zit thuis om dat van de daken te schreeuwen. De patienten hebben het nodig en ik laat me overal wegsturen.

Ik vraag me dan af, waarom ik overal weggestuurd word. Aan de ene kant is het heerlijk om nu alle tijd voor mezelf te hebben en alle informatie, die ik vind, te ordenen, aan de andere kant heb ik het idee, dat de tijd dringt voor al die patienten, die al in coma zijn.

De ziekenfondsen willen geen therapie vergoeden, die ze niet kennen. Ze vergoeden liever een therapie, die geen effekt heeft, maar die ze kennen, dan een therapie, die effekt heeft, maar die ze nog niet kennen.

En de patient, daarover wordt door degenen, die over het geld gaan, niet nagedacht. Zij kunnnen zich niet voorstellen, in coma te zijn, want ze zijn het al. Ze zijn echter nicht fysiek in coma maar emotionaal en daarom hebben ze totaal geen gevoel meer.

Ze denken, dat ze voelen, maar ze voelen niet. Ze nemen waar, dat ze iets willen of niet willen, maar ze nemen niet waar, waarom ze dat wel of niet willen. Angst voor hun gevoel maakt, dat ze niet meer voelen en zich verbergen achter regels, die ook door niet voelenden zijn opgesteld.

Vroeger kreeg je bij de giro rente, tegenwoordig krijg je een dreigbrief als je niets met je rekening doet. Ze trekken er namelijk maandelijks bijna 9 euro van af, administratiekosten! Als je veel geld heen en weer schuift,hoef je geen administratiekosten te betalen!

Logisch? Nee, absoluut niet. Maar daar gaat het nu niet om. Of wel? Is het hetzelfde principe als de therapie betalen, die niets oplevert en de therapie, die werkt maar dat nog niet heeft kunnen bewijzen omdat hij niet toegepast wordt omdat hij niet betaald wordt, niet?

De therapeut, die zijn patienten in coma genezend ondersteunend behandelen wil en daar in wil investeren, moet zich aanmelden voor de hpi-opleiding tot coma-therapeut. Hetzelfde geldt voor het verplegend personeel, dat coma patienten genezend ondersteunend wil verplegen. Daarvoor is de hpi-opleiding tot coma-verplegend personeel in het leven geroepen.