heet het dorp, waar ik zo nu en dan land. De laatste keer was dat met een hele lieve moeder van twee kinderen. Ze had overhemden hangen achterin, naast het kinderzitje, maar ik moest en zou mee.

Het is niet ver van Freiburg, na Merzhausen het volgende dorp, maar ik moest en zou echt mee en dus ben ik tussen de overhemden gaan zitten. Ik had aandacht nodig en die kreeg ik van haar en van haar kinderen.

De kleine, die naast de moeder in een kinderzitje zat met het gezicht naar achteren, keek me nieuwgierig en liefdevol aan en ook het kind, dat naast me in een ander kinderzitje zat, was me goed gezind.

We waren alle 4 blij elkaar te zien en mijn dag was weer goed. Dat is hij tegenwoordig dagelijks. Ik ben niet meer zo makkelijk op de kast te krijgen als vroeger en verheug me daarover.

De buurvrouw probeert me het leven zuur te maken door de bloempot met mijn oranje lelies, die nog in knop zijn, steeds ergens anders neer te zetten en ik gebruik deze aktie van haar om in beweging te blijven.

In fysieke beweging wel te verstaan, want schrijven is ook beweging. Dat is mentale beweging en die heb ik dus gigantisch veel op het ogenblik, want ik heb niets anders te doen.

Ik zou mijn kamer kunnen schoonmaken, maar die staat zo vol, dat daar geen beginnen aan is, dus begin ik er niet aan. Ik heb latten gekocht om een paar regaaltjes te bouwen, zodat ik daar mijn verhuiskartons op kan leggen, die dan tezamen een kast vormen.

Zo ben ik bijna 3 jaar geleden met mijn tocht door Münstertal begonnen. Ik had 22 kartons bij me en was dakloos. Ik had een kamer van de gemeente Münstertal ter beschikking gesteld gekregen en kon na een maand op deze kamer 4 maanden in de woning van een man, die in de zomer groene boerenbedrijven controleert om in de winter in Frankrijk te kunnen wonen en daar te schrijven.

Dat leek me wel wat, maar schrijven kon ik niet en werk had ik verder ook niet. Dus heb ik zijn stijl bijna omgedraaid. Ik ben namelijk aan het schrijven gegaan, niet in de winter voor 4 maanden, maar gewoon de hele tijd.

Om wat te schrijven te hebben, ben ik in beweging en observeer ik het leven. Mijn leven en het leven van anderen en probeer te achterhalen, waarom dat wat er gebeurt, gebeurt. Ik zit midden in de nacht achter mijn computer, de computerklok zegt, dat het 01.21 u. is en ik ben aan het schrijven, sinds ik van koorrepetitie thuiskwam.

Tussendoor heb ik thee gedronken en spaghetti met vis gegeten, daarbij onbewust de tijd in Indonesië herinnerend. Daar heb ik in Medan gelogeerd bij een vrouw, die me bij het Consulaat oppikte, omdat ik geen hotel of zo had.

Ik heb me graag door haar laten oppikken, volledig vertrouwend op haar weten, dat ik met haar mee moest. Zij kookte 3x per dag rijst met vis en ik heb daar geleerd met de vingers te eten. Zo bekwaam als zij ben ik er niet in geworden.

Ik ben niet zo handig wat dat betreft en heb nog veel oefening nodig, als ik dat wil leren, maar dat wil ik niet, als ik in Europa ben. Hier ben ik iemand anders dan in Indonesië. Hier ben ik de therapeut voor hpi-therapie voor patiënten in coma en de opleider voor therapeuten en verplegend personeel van patiënten in coma.

Dankzij mijn wereldreis naar Maleisië en Indonesië kan ik uit ervaring vertellen, hoe patiënten in coma geholpen moeten worden om ze kunnen bewegen. Zo lang deze hulp niet geboden wordt en de therapiemethode, die gebruikt wordt voor de behandeling van patiënten in coma niet veranderd wordt, kan niet verwacht wordt, dat de toestand van patiënten in coma zal veranderen.

Dan blijven de patiënten in coma in de fysieke onbeweeglijkheid, waarin ze door het trauma terecht zijn gekomen en worden geen ex-patiënt in coma. Wanneer echter de hpi-METHODE VOOR DE BEHANDELING wordt toegepast, hebben zij de kans om in 3 jaar tijd ex-patiënt in coma te worden.

De hpi-methode is een 24-uurs concept, waarbij het hele team, dat met de patiënt in coma te maken heeft en waartoe dus ook de verzekering, de arts en de orthopaedisch instrumentmaker hoort, erop gericht moet zijn om het de patiënt mogelijk te maken uit de fysieke onbeweeglijkheidstoestand te kunnen komen.

Wanneer het uitgangspunt is, dat de patiënt zich fysiek niet kan bewegen en dit zo blijft, zal dit zo blijven, aangezien energie de gedachten volgt en de patiënt de verwachtingen zal vervullen.