Het is alweer jaren geleden, dat ik haakjes gekocht heb. Het zijn van die plakhaakjes, die je op de muur plakt om een handdoek of zo aan op te hangen en nu heb ik ze nodig.

Dus maak ik de muur schoon met spiritus, want die heb ik in huis vanwege de kaasfondue en dan plakken ze beter op de muur. Ik plak eerst een rood en dan een geel haakje op de muur.

Voor de afdroogdoek een en een voor de handdoek. Dan vind ik nog een geel haakje en ben blij, want de afwasborstel wil ik ook ophangen, zodat hij niet in de weg ligt als ik water in de snelkoker doe om thee te maken.

Binnen de kortste keren valt het eerste rode haakje van de muur. Ik neem aan, dat ik niet lang genoeg gedrukt heb en hang de twee handdoeken op het gele haakje, dat stand houdt.

Maar niet lang, dan hangt ook het tweede haakje op half zeven en liggen de handdoeken op de grond. Ik hang de handdoek op het handvat van het gootsteenkastje en de afdroogdoek gaat aan het zwerven.

Het keukentje is klein en heeft weinig plaats om iets neer te leggen, op te hangen of om dingen weg te stoppen. Ik heb onder het raam een kastje zonder wanden en deuren gebouwd zodat ik die ruimte tenminste als kast kan gebruiken, waar mijn voorraadpotten en 2 pannen in staan.

Ook de 2 kleine bakpannetjes, die ik heb, staan er in. Ik heb er twee omdat ik het pannetje van mijn moeder heb meegenomen. Ik dacht, dat dat beter was dan het pannetje, dat ik zelf had en dat blijkt niet het geval.

Ik gebruik het pannetje van mijn moeder, omdat zij het gebruikt heeft. Daardoor heb ik contact met haar liefdesenergie en deze heb ik nu nodig. De buurvrouw is net op het balkon geweest en heeft mijn oranje lelies weer weggezet, terwijl ik even op de wc was en het dus niet gezien heb.

Ik krijg het er koud van en daarom kom ik op het idee om de griesmeelpap, die ik vanmorgen gemaakt heb en niet heb gegeten omdat ik teveel te schrijven had, in het pannetje van mijn moeder met echte boter te bakken.

Dan is dat een heerlijk warme koek met gecaramelliseerde botersmaak. De boter heb ik bij de Neukauf gekocht, hier in Münstertal im Schwarzwald, waar ik op het ogenblik woon. De Neukauf is een prettige winkel, sinds de Rewe komt

De bestaande winkel is ermee gestopt en de Neukauf is gekomen, hij zit in hetzelfde pand, de artikelen zijn hetzelfde, maar de chef is een ander en nu kom ik graag in deze winkel. De prijzen zijn hetzelfde als in Staufen, waar de Alde, Penny en Treff elkaar beconcureren.

Hier in Münstertal is verder alleen op de Camping een winkel, die ook een soort supermarkt is, maar daar kom ik niet om boodschappen te doen. De Camping in Münstertal is ook een restaurant rijk, waar ik al verschillende malen lekker gegeten heb.

Het eten is lekker en het personeel doet zijn werk graag, wat voor de klant merkbaar is doordat zijn stemming gespiegeld wordt door het personeel. Dat is in elk goed restaurant het geval. Want anders kan de klant klagen over de te vrolijke bediening.

Een klagende klant krijgt dus altijd iets te klagen, anders is hij niet gelukkig. En dus zet de buurvrouw de was weer in de vrije lucht en de oranje lelies worden weer uit mijn gezichtsveld geschoven.

Dat is het spel der beweging, dat wij nu spelen. Anderen zullen zich afvragen, waarom ik die oranje lelies dan niet daar laat staan, waar de buurvrouw ze neerzet. Dan heb ik mijn rust, denken ze dan.

Dat is echter niet zo, want deze buurvrouw moet iets te klagen hebben en zal wat anders verzinnen om mij het leven (in haar ogen) zuur te maken, zodat ik haar het leven zuur maak door daarop te reageren.

Dus heb ik nu rust, als ik onregelmatig de oranje lelies weer in mijn gezichtsveld zet. Ik schuif ze niet, zoals zij, maar ik til de pot met schotel op en til hem op om hem weer op de oorspronkelijke plaats in mijn blikveld te zetten.

Dit doe ik niet meteen, nadat zij de pot verschoven heeft, maar op het juiste psychologische moment, dat mij wordt ingegeven. Ik sta dan op en loop naar buiten om de pot weer in mijn gezichtsveld te zetten.

En ben blij, dat ik weer wat te bewegen heb, want als ik zit te schrijven, beweeg ik me niet zo veel. Ik vul geen containers zoals aan de Rotenbuck 6, zoals voor de vorige bewoonster werd gedaan omdat de eigenaar zijn eigen oude verzamelde rijkdommen niet meer wilde hebben.

De herinneringen, die aan al deze rijkdommen hingen, gaven hem koude rillingen over zijn rug. Ik vroeg me af, wat er gebeurde, toen ik het zo koud kreeg bij de sleuteloverdracht en ontdekte, dat de eigenaar in zijn eigen werkplaats keek en het koud kreeg van alle oude computerspullen en gestolen schroeven, die hij geerfd had.

Zijn rijkdom was het niet, maar dat wisten anderen niet. Nu staat er weer een container voor het huis. Worden de meubels, die de liefde niet konden vasthouden nu naar de schroothoop gebracht? Mijn koude bij deze gedachte zal het antwoord zijn en ik kan er eens langs lopen en erin kijken.

Misschien ligt er dan wat in, wat ik zou kunnen gebruiken. Zoals de handboor, die ik graag zou willen hebben, maar niet, als hij gestolen is. Dus ligt hij nog in de werkplaats, bij alle andere dingen, die daar nog in liggen. Ook een paar bloembakken, die hun tijd uitgediend hebben.

De tijd is een belangrijke faktor, vooral ook bij de behandeling van patiënten in coma. Hoe eerder de hpi-methode wordt toegepast, hoe sneller de patiënt ex-patiënt in coma kan zijn. Elke dag, die de patiënt niet behandeld wordt met de hpi-methode betekent dat de patiënt 4 dagen langer nodig heeft om te kunnen bewegen.

Door de patiënt in coma ten opzichte van de aarde te bewegen, kan hij in beweging komen en zal dit ook doen wanneer hij daartoe de kans krijgt. Door de patiënt die kans niet te geven, kan hij hem ook niet benutten en zal de onbeweeglijke coma toestand niet opgeheven worden.

Door de patiënt met hpi-therapie te behandelen kan hij verbonden worden met zijn persoonlijke wil en daardoor heeft hij de mogelijkheid te kiezen, of hij het leven de moeite waard vindt om te leven, of hij liever overleeft in de onbeweeglijke toestand, waarin hij verkeert, of dat hij het het beste vindt om dit fysieke leven op te geven voor het leven daarna, dat niet bepaald wordt door de fysieke beperkingen, die ons fysieke lichaam ons biedt.

De pot met de oranje lelies wordt door ons gebruikt om contact te hebben. Dit is een indirekt contact, maar het is beter dan geen contact. Wij praten niet met elkaar, omdat mijn vragen niet beantwoord kunnen worden zonder de onzin van het geheel in te zien.

En door de onzin van het geheel in te zien, moet de betreffende persoon zijn gedrag veranderen en dat kan hij alleen als hij dat wil en hij kan dat alleen willen, als hij verbonden is met zijn persoonlijke wil!

Ik had geen verbinding met mijn persoonlijk wil en wist dus nooit, wat ik wilde en kon daarin dus goed wisselend zijn, omdat ik dus niet mijn eigen wil uitte, maar de wil van de ander spiegelde. Dus ik ging mee zwemmen, omdat de ander dat gezellig vond, zoals de ander beweging nodig had en daarom met mij ging rennen.

Ik had die beweging niet nodig, maar ik begon te rennen, omdat ik zo onbeweeglijk geworden was omdat ik de ander spiegelde. Dat resulteerde in het lopen van de marathon in New York tijdens de Gay Games 1994.

Vanuit Noorwegen, waarheen ik pas verhuisd was, ben ik naar New York gevlogen en heb ik mijn limiet op 5.29 gezet. En daarop blijft hij, alhoewel ik de marathon in ca. 4 uur kan lopen. Dan moet ik er echter voor zorgen, dat mijn knieen in goede toestand zijn en ik goed ingelopen schoenen aan heb.

Die heb ik nu niet meer. Al mijn schoenen zijn oude schoenen behalve de omgekeerde schoenen. En die zien er uit als winterschoenen. Ze hebben een gebreid randje achterop, met een noors truien motief en de flap zit niet in de schoen, maar buiten de schoen.

En dat is knap onhandig, als je in de politiecel van de politie.haaglanden zit. Want daar wordt alles je afgenomen, behalve de kleren, die je aan hebt. Ik weet niet, hoe dat vroeger was, toen er nog gevangeniskleding bestond.

Ik vraag me af, of de gevangene toen ook maar 1 onderbroek kreeg, die hij de hele tijd aan moest? Van mijn moeder, die verpleegster was in hart en nieren, heb ik geleerd, dat je elke dag een schone onderbroek aan moet.

Van de politie Haaglanden heb ik geleerd, dat dat niet het geval is. En dus heb ik me daar ook niet gedouched, want ik had ook geen slippers gekregen en voetschimmel is veel meer verbreid, dan verteld wordt. En elke dag 3x in het sodawater weken, om deze voetschimmel weer kwijt te raken, daar heb ik geen zin in.

Want ik heb genoeg andere schimmels, die ik moet zien kwijt te raken. De buren kunnen daarvan meepraten. Omdat de kamer, waar schimmel in was, met anti-schimmel bewerkt is, stinkt die kamer en willen zij, dat de deur daarvan dicht blijft.

Zij doen alles mogelijke om mij te provoceren en dat spiegel ik. Het spel des levens, dat de patiënt in coma niet leven kan, omdat hij zich niet bewegen kan. Hij kan niet de pijn, die hem gedaan wordt door de verzorging of therapie ontgaan, behalve, als hij uit zijn fysieke lichaam uittreedt.

En dat houdt de coma toestand, waarin de fysieke beweeglijkheid overheerst, in stand.