Vanavond was kooravond, maar we hadden geen koorrepetitie, dus heb ik van de gelegenheid gebruikt gemaakt, om bij Voices intakt te gaan schnuppern.

Dat betekent, dat ik naar hun kooravond gegaan ben en meegezongen heb. Een nieuw koor, een andere stem, had ik gedacht, maar ik ben toch weer bij de alten gaan zitten.

Het liefste zou ik bas willen zingen, maar bassen zingen ze bij het vrouwenkoor nog niet. De dirigente heeft echter een lied uitgezocht, met een regel voor de bas, die kan ik dus lekker brommen.

Ik brom graag bas, want dan voel ik mijn buik en alles, wat daar in zit. Dat is niet zo, als ik sopraan zing. Dan voel ik echter alles, wat in en boven mijn hoofd zit.

Hoe meer ik boven het hoofd zing, des te mooier klinkt het. Dat is me een keer gebeurd op een merkaba terugkomdag, die jaarlijks gehouden wordt.

Dat was de tweede keer, dat ik zo mooi kon zingen. De eerste keer was tijdens een INEH cursus. Tijdens de INEH cursus heb ik de plezier aan het zingen weer gekregen.

Ik kan me niet herinneren, tot wanneer ik plezier aan het zingen had, maar dat plezier aan het zingen is me vergaan. Weggegaan, zonder dat ik het merkte.

Ik heb als kind in de kerk gezongen, terwijl we daarvoor nooit oefenden, voor zover ik me kan herinneren. Een half uurtje van tevoren in de kerk misschien?

Ik weet het gewoon niet meer. Terwijl ik me veel uit die tijd weer herinner. Maar ja, dat zingen in de kerk heeft met de katholieke kerk te maken en de katholieke kerk is een zeer wonderlijke kerk.

Ze prediken liefde leven en broederschap, maar als je in de kerk wilt trouwen, zoals mijn ouders, mag dat niet. Nu is in Duitsland weer wat loos, omdat er priesters zijn, die de sacramenten ook aan gescheiden mensen willen geven.

Ik wil wedden, dat ze dat nu ook al doen. Geen mens heeft een hostiepasje bij zich en dat moeten ze invoeren, als ze niet willen, dat mensen, die gescheiden zijn, een hostie kunnen krijgen.

Dan moet iedereen een hostiepasje hebben en dat laten zien, voordat hij van de priester of van zijn hulp de hostie krijgt. En dat pasje moet dagelijks gecontroleerd worden, want de scheiding kan uitgesproken zijn zonder dat dat gemeld werd, of vandaag uitgesproken zijn.

Dus moet de kerk gekoppeld worden aan het ambt, dat de scheidingen registreert, zodat de kerk dat meteen weet. En de kerk moet dan deze gescheiden mensen onmiddelijk het hostiepasje afnemen.

En daarvoor moeten dan mensen aangesteld worden, die die pasjes gaan ophalen, maar de gelovigen geven die niet vrijwillig af, dus moeten ze gedwongen worden om ze af te geven en hoe gaat de kerk dat dan doen?

Mijn zegen hebben ze. Ik houd enorm van snoeppapier, maar niet van de liefdeloze regels van de kerk, dus ga ik ook niet te communie, ook niet als ik een enorme honger heb.

Die ga ik niet stillen met liefdeloos snoeppapier. Ik heb dan liever geen snoeppapier, maar een goed lied, dat het hart laat zingen, zoals de versie van Ubi Caritas, met muziek van Audrey Snyder, zoals het in het tweede Freiburger Chorbuch staat.

Wetende, dat deze versie met verwijdering bedreigd werd door de mannen, die de tot stand koming van dit Freiburger Chorbuch mede besloten hebben, maakt ook hier duideljik, hoe harteloos de kerk is.

Deze versie van Ubi Caritas is een heerlijke smartlap, die het hart laat zingen, waardoor de mens niet langer zijn emoties kan onderdrukken en dat is waarschijnlijk precies de reden, waarom de mannen van de samenstellingscommissie deze versie er niet in wilden hebben.

Hoe meer gelovigen met hun hart verbonden worden, hoe minder zij de liefdeloze regels van de kerk zullen volgen, waardoor de kerk minder geld krijgt, want de kerk wordt hier in Duitsland, zoals ook in Noorwegen, door de staat betaald.

Er wordt kerkbelasting via de belastingaangifte betaald en deze kerkbelasting hoeft iemand, die niet tot een kerk hoort, niet te betalen.

Het koor vaart er wel bij, want alle onkosten betaalt de kerk. En dus ben ik heel dankbaar, dat er zoveel mensen zijn, die slapend lid van de katholieke kerk zijn.

Ik ben eruit gestapt, omdat een paar pastoors het nodig vonden om mij te bezoeken, toen ik verhuisd was. De eerste kwam in Dordrecht en vroeg, of mijn moeder thuis was. Ik heb hem aangeboden om te bellen om haar te vragen, of ze thuis was.

Hij begreep me niet meteen. Hij had blijkbaar niet een jonge vrouw van 19 jaar verwacht,, die op het adres was komen te wonen, waar hij het nieuwe kerkelid kwam bezoeken.

Voor mij was het duidelijk: van deze kerk wil ik geen lid zijn en ben er nooit naar de kerk geweest, voor zover ik me nu herinner. Toen ik verhuisd was naar Den Haag, stond er onaangekondigd op een gegeven moment weer een pastoor op de stoep.

Dat was teveel voor mij en dus ben ik naar het gemeentehuis getogen en heb daar gezegd, dat ik geen katholiek meer op mijn persoonskaart wilde hebben staan.

De ambtenaar wilde de aantekening met potlood doorstrepen, maar ik heb gezegd, dat ik niet weg zou gaan als die aantekening niet verwijderd zou worden. Ik wilde de chef spreken.

Ik heb de chef gesproken en de aantekening is van de kaart verwijderd. De kerk kan niemand verbieden uit te treden, vooral niet, als hij of zij niet heterosexueel is.

Per slot van rekening mag de niet heterosexueel zijn liefde niet fysiek leven, net als de priester en die heeft me duidelijk gemaakt, dat het celibaat nooit van deze tijd geweest is.

Ik heb daar nooit over nagedacht, maar ik moet hem gelijk geven. Het celibaat is iets voor autisten, die geen relatie met hun gevoel hebben. Die hebben namelijk geen behoefte om hun liefde emotioneel te delen met een ander.

Die hebben genoeg aan het woord, dat ze met anderen in liefde delen tot het welzijn van allen. Ik ken dat, ik doe dat ook graag en heb ondertussen daardoor contact gekregen met mijn gevoel en merk, dat voor mij het delen van het woord met anderen een extra dimensie heeft gekregen.

Dat uit zich o.a. doordat ik mensen aanstoot als ik wat vertel of als zij mij wat vertellen. Dat deed ik vroeger niet. Ik zat met mijn armen over elkaar en bekeek de meute.

Ik oordeelde niet, maar bekeek, nam waar en voelde, wat er gebeurde. Ik zag het niet, ik voelde het. Nu is dat anders. Nu zie ik, hoe mensen hun armen over elkaar slaan of hun benen, ik zie, dat ze hun jas aan- of uittrekken, terwijl de temperatuur in het pand zich niet veranderd heeft en denk dan, dat er emotioneel iets is veranderd.

Ik ken de koude, die van binnen komt. Het gevoel om een jas of trui te moeten aantrekken, terwijl je het zojuist nog zo warm had, dat je het ding uittrok. Als ik het nu warm heb, ben ik verbonden met mijn emoties en als ik het koud heb, ben ik dat niet.

Dan zit ik bijvoorbeeld als een idyoot te typen om een verhaal te schrijven in de hoop, dat dit door vele mensen gelezen wordt, die daardoor een idee krijgen, waar ze wat aan hebben.

De koorrepetitie had een naklank bij de Italiaan. We hebben geen pizza of pasta gegeten, maar wat gedronken en een van de vrouwen heeft verteld, dat vroeger een van de meisjes van de harmonie, die bewegingen daarbij maakten, een majorette dus, altijd een fraktie van een seconde te laat was met de beweging.

Zij heeft het meisje toen uitgenodigd om eens samen te oefenen en het meisje uitgelegd, hoe de muziek in elkaar zat en ziedaar, het wonder geschiedde, het meisje was sindsdien altijd keurig in de maat.

Zoals de patiënt in coma nadat ik uitgelegd had, dat zijn lachen er net zo uitzag voor mij als zijn huilen, niet meer gelachen heeft, zodat hij geen pijnmiddel meer zou krijgen. Hij had mij namelijk laten weten, dat zijn pancreas kapot ging van de medicijnen.

Ik heb zijn pancreas kunnen behandelen, maar het is altijd belangrijk, om de oorzaak van ziekmakers weg te nemen en de oorzaak was in dit geval fysiek, namelijk de medicijnen, die hij niet nodig had.

Hij kreeg ze, omdat ze op de medicijnenlijst stonden, die gemaakt is, toen hij net in coma was. En dat was ruim 8 jaar voordat ik bij hem kwam.

Geen mens lijkt eraan te denken, dat de patiënt in coma geen medicijnen nodig heeft, als de acute fase voorbij is en de acute fase is voorbij, als de patiënt de diagnose coma heeft gekregen.

De diagnose coma wordt gegeven aan een patiënt, die zich, ondanks dat alle daarvoor benodigde fysieke middelen zoals hersenen, zenuwen en spieren, niet gestoord zijn, niet kan bewegen.

Prins Friso heeft op 17 februari 2012 een ongeluk gehad, waardoor hij langere tijd in de sneeuw op redding heeft moeten wachten. Dit was een levensbedreigende toestand en zijn systeem heeft daarom de overlevingstoestand in het systeem in werking gesteld.

Hierdoor heeft Prins Friso het ongeluk overleefd en op 21 februari 2012 las ik een kort bericht in de Sonntag, die dus op 19 februari bij mij in de bus was gegooid, waaruit ik begreep, dat Prins Friso in coma was.

Omdat ik al een paar dagen koude rillingen had, begreep ik eindelijk, waar die vandaan kwamen en heb meteen des middags van de 21 februari een mail aan de RVD gestuurd, waarop ik een automatisch antwoord kreeg, dat de mail gelezen zou worden en beantwoord.

Op dit antwoord wacht ik nog steeds, zoals ik ook nog steeds wacht op een ontvangstbewestiging van de Koningin op de persoonlijk aan haar gerichte brief, die ik op 22 maart 2012 aan Huis ten Bosch heb afgegeven.

Ik moest 2x ondertekenen, dat ik de brief, waar een CD met teksten over de behandeling voor patiënten in coma in zat, had afgegeven en heb om een ontvangstbevestiging gevraagd. Die kon ik nu niet krijgen, maar mij werd verzekerd, dat ik die zou ontvangen.

En daar wacht ik nu, 17 weken, nadat het lawineongeluk van Prins Friso plaatsvond, nog steeds op. Ik weet, dat er briefgeheim bestaat en ik weet ook, dat er een bestelplicht is. Ik weet niet, of de postaanneemorganisatie van Koningin Beatrix ook een bestelplicht heeft.

Voor de zekerheid had ik bij de verzegelde brief, ook een brief voor de RVD gedaan, met het explicite verzoek deze brief aan de Koningin te doen toekomen, zodat zijzelf zal beslissen, welk antwoord ik krijg.

Uit het feit, dat ik in het geheel geen antwoord heb gekregen en mijn mails niet eens meer een automatisch antwoord krijgen, concludeer ik, dat de Koningin de aan haar gerichte persoonlijke brief, noch de aan de Leden van het Koninklijk Huis gericht mail en andere mails ontvangen heeft.

Ik vraag me af, wie er verantwoordelijk is voor dit gedrag. Hoe komt het, dat levensbelangrijke informatie niet wordt doorgegeven aan degenen, die deze informatie nodig hebben, om te kunnen beslissen, of ze er wat mee willen doen of niet?

Ik kan me niet voorstellen, dat de Koningin mijn brief in het geheel niet zou beantwoorden, als zij hem gekregen had. Ook van Pieter van Vollenhoven kan ik me niet voorstellen, dat hij mijn mail niet zou beantwoorden, als hij hem had ontvangen.

Kennelijk zit er een SPAM filter bij de RVD, dat wil, dat informatie, die patiënten in coma op de been zou helpen, niet tot de Koningin of de overige leden van het Koninklijk Huis doordringt.

Ik kan niet anders, dan deze informatie in het internet publiek te maken, aangezien geen krant dat wil doen. De Coma Science Group wordt beloond met een paginagroot artikel en een documentaire op de televisie, nadat Prins Friso in coma is gekomen.

De Coma Science Group vindt de informatie, die zij gekregen heeft over de hpi-methode voor de behandeling van patiënten in coma interessant, maar doet verder niets.

Kennelijk is deze informatie interessant, maar niet voor hen, want zij hebben andere interessen. Zij willen een machine ontwerpen, die diagnostiseert, hoever de patiënt in coma is.

De hpi-methode is ontwikkeld om de patiënt uit zijn bewegingscoma te helpen, zodat hij op de been komt en zichzelf kan bedruipen.

Afhankelijk van de verzorging en verpleging tot het moment, waarop de hpi-methode toegepast wordt, zal het resultaat zijn. Door de onvakkundige verpleging en verzorging van patiënten in coma, die niet bewogen worden, zoals zou moeten, kunnen complicaties optreden en deze complicaties kunnen restgevolgen tot gevolg hebben.

De patiënt in coma, die in het ziekenhuis belandt, is niet vakbekwaam behandeld. Door een vakbekwame behandeling kan de patiënt in ca. 3 jaren op de been zijn.

Het kan ook zijn, dat de patiënt besluit, dat het leven voor hem niet meer de moeite waard is en dat hij liever de overstap naar de volgende dimensie neemt. Het kan ook zijn, dat het voor de patiënt belangrijker is om in coma te blijven, omdat zijn omgeving dat wil.

De patiënt zo behandelen, zoals hij nu behandeld wordt, zonder perspectief op een verandering van zijn toestand, zal deze keuzen niet mogelijk maken. Dan blijft de patiënt in coma, zonder dat er wat aan zijn toestand verandert, behalve dus, als hij onvakkundig behandeld wordt.

Dan moet hij naar het ziekenhuis en daar zal dan de verpleging een patiënt in coma verplegen en daardoor ontdekken, wat dat inhoudt. En wellicht zal daardoor de verpleging in het ziekenhuis liefdevoller worden.

Want patiënten in coma zijn liefdevol en daardoor worden zij misbruikt door hun omgeving. De liefde, die de omgeving tekort komt, levert de patiënt in coma.

Ik was volledig liefdeloos, toen ik met patiënten in coma in aanraking kwam. Mijn vriendin noemde me een koude kikker, omdat ik zo liefdeloos was. Ik was niet liefdeloos, maar emotionsloos en dat is de patiënt in coma niet.

Hij lijkt geen emoties te hebben, maar dat komt, omdat hij zich niet kan bewegen. Hij KAN zich niet bewegen zodanig, dat dat met het blote oog zichtbaar is. De bewegingen, die hij maakt, zorgen ervoor, dat hij zijn fysieke lichaam in de goede toestand kan houden, waarin het is.

Hoe meer eraan gesleuteld wordt, hoe moeilijker dat is. Operaties bij patiënten in coma zijn levensbedreigend, omdat ze geen bewegingsenergie leveren en bewegingsenergie is nodig, om te kunnen leven.

De patiënt in coma kan zijn levensenergie niet uit bewegingsenergie halen, maar haalt die uit contact met medemensen, die liefdevol met hem omgaan. Deze contacten geven hem de benodigde levensenergie.

Deze is echter niet voldoende om daar ook bewegingsenergie uit te genereren. Bewegingsenergie moet door bewegingen opgewekt worden. En dat gebeurt alleen, als die bewegingen verbonden zijn met de aarde, want de aarde is het afzetvlak voor bewegingen.

De aarde beweegt en alles op de aarde beweegt mee. Ten opzichte van de aarde, beweegt echter alleen dat, wat zich ten opzichte van de aarde beweegt en daarvoor moet een beweging gemaakt worden, die ten opzichte van de aarde plaatsvindt.

Als ik me beweeg, kost dat tijd. Om van A naar B te komen, heb ik een bepaalde tijd nodig, die afhangt van de snelheid van beweging, maar vooral van het moment van afzetten en de kracht van het afzetten, die omgezet wordt in beweging.

Door de levensbedreigende situatie, die de comatoestand heeft veroorzaakt, werd de spanningstoestand van de mens zodanig veranderd, dat de mens meteen zou kunnen weglopen, als de levensbedreigende situatie voorbij zou zijn.

Deze levensbedreigende situatie is voorbij, maar het systeem van de mens heeft dit niet gevoeld. Het systeem heeft het niet gevoeld, omdat het al zijn energie omgeleid heeft naar het in stand houden van de onbeweeglijke overlevingstoestand.

Deze onbeweeglijke overlevingstoestand is tot stand gekomen om ervoor te zorgen, dat het fysieke lichaam van de patiënt zou overleven, zodat hij de kans heeft, om weer op de been te komen. Dit kan hij echter alleen, als hij daartoe de nodige hulp krijgt, die hem weer verbindt met de aarde.

Die verbinding is door de overlevingstoestand te gering geworden om hem zelf weer te kunnen aktiveren. De vluchtspanning, waarin de patiënt verkeert, bepaalt, dat de patiënt kan wegspringen, maar omdat deze vluchtspanning maximaal is, is de tijd stil blijven staan.

En als de tijd stil staat, kun je je niet bewegen. Een tijd, die stil staat, kan niet gebruikt worden om van A naar B te komen, want beweging kost tijd. Geen tijd betekent geen beweging en geen beweging betekent geen tijd.

Geen tijd wordt door iedereen misbruikt om niet te bewegen. Geen tijd om een afspraak te maken voor een gesprek, geen tijd om mij te bezoeken, geen tijd om het ons samen gezellig te maken. Geen tijd om jou te bellen zal ik niet zo snel meer zeggen.

Ik merk, dat ik gewoon geen zin heb om jou te bellen en dat komt, omdat jij geen zin hebt om door mij gebeld te worden, want dan zeg je weer wat, wat je niet wilt zeggen. Of je maakt een afspraak, die je niet wilt maken en dan ook niet inhoudt.

“Jij moet weg”, zei het kind tegen mij en het was mij duidelijk, dat haar moeder dat gezegd heeft. Het kind is open en wil graag contact en ik heb haar verzekerd, dat ik niet lang blijf, dat ik wegga en dat was voor haar genoeg om met mij te praten.

Haar moeder wil echter, dat ik niet met haar kind praat en verbood mij daarom om met haar kind te praten, maar ik laat me dat niet verbieden. Zoals ik me ook niet laat verbieden om alles, waarvan ik weet, dat patiënten in coma het nodig hebben, om op de been te komen, publiek te maken.

Het is een leugen om te beweren, dat patiënten in coma nooit meer kunnen bewegen. Ik heb het bewijs gehad en kan dit bewijs niet tonen, omdat het door het niet behandelen met hpi-therapie weer verdwenen is.

Dat is de reden, waarom ik alles, wat ik weet, in het internet zet op de manier, waarop ik het doe en in de hoeveelheid, waarin ik het doe. Een keer lezen is voor de autist voldoende, om te weten, wat er staat.

De mens in coma moet het vaker lezen. De een heeft 3x nodig, de ander 7x en weer een ander moet het 12x lezen, voordat hij begrepen heeft, waarom het gaat bij de behandeling van patiënten in coma.

In de hpi-OPLEIDINGEN VOOR COMA-THERAPEUT EN VOOR COMA-PLEEG, worden alle onderwerpen aangesneden en duidelijk gemaakt, zodat ze in de praktijk kunnen worden toegepast, zonder bang te moeten zijn een fout te maken.

De enige fout, die gemaakt kan worden in de behandeling van patiënten in coma, is het niet volgen van de hpi-methode voor behandeling van patiënten in coma.