Je hebt planten onder de pergola gezet. Wij noemden zoiets “het afdak”, maar jullie noemen het de pergola, dus is het nu voor mij de pergola.

Des landes wijze, des landes ere. We zijn in verschillende landen geboren, maar we wonen nu in hetzelfde land. Duitsland, en wel in wat vroeger West-Duitsland genoemd werd. Jullie komen uit het vroegere Oost-Duitsland.

Is dat de reden, dat we zo verschillende opvattingen hebben over mijn en dijn, en over delen? Ik wil mijn liefde delen zonder me druk te moeten maken over of mijn liefde ook aangenomen wordt. Dat heb ik lang genoeg gedaan.

Ik was altijd bang om mensen te vermorzelen door de intensiteit van mijn liefde. Die angst heb ik niet meer, sinds ik ervaren heb, dat er mensen zijn, die nooit genoeg liefde kunnen krijgen en anderen, die om de dood geen liefde van mij willen hebben.

Tot de laatste categorie lijk jij te horen. Toen ik je eens geen antwoord gaf, omdat het me niet duidelijk was, dat je tegen mij praatte, heb je zeer snel daaruit je conclusies getrokken: ik sprak niet meer met jullie en dus sprak jij niet meer met mij.

Ik heb eens een jaar lang geen woord met een geliefde van mij gesproken. In het begin, omdat ik me zo gekwetst voelde, daarna omdat ik niet meer wist, waarom ik opgehouden was met de betreffende persoon te communiceren.

Ik vond het idioot, dat ik niet meer communiceerde, maar ik was niet in staat te zeggen, waarom het ging en daardoor was ik monddood geworden. Met stomheid geslagen, dat mijn eerlijke antwoord niet geloofd werd.

Deze stomheid is nog steeds aanwezig en maakt, dat ik vaak wegga, terwijl ik eigenlijk contact wil. Ik ben dan blij, als een andere contactgestoorde voor me stopt en me met zijn auto naar huis brengt. Ik ben nu al zo ver gevorderd wat sociaal gedrag aangaat, dat ik het gewaagd heb om hem binnen te vragen.

Niet dat ik koffie heb aan te bieden, die heb ik nog steeds niet in huis, ondanks dat ik een ijsmachine gekocht heb en mocca-ijs mijn favorite ijs is, maar ik heb thee aangeboden. Gelukkig moest hij snel naar huis, want het eten stond op tafel en dat wilde hij niet missen.

Een flexibele mens zou binnen gekomen zijn en thuis gebeld hebben, dat hij later kwam en dat het eten voor de avond ingepakt moest worden. Deze flexibiliteit heeft deze mens nog niet. Hij moet zich dan ook in zijn werk aan regels houden, die hij zelf onzinnig vindt.

Ik doe mijn best om me niet meer aan regels te houden, aangezien ik daardoor ontdekken kan, wie ik werkelijk ben. De regels van de buren, dat ik alleen dan onder de pergola mag zijn, wanneer zij daarvoor toestemming geven, zal ik niet volgen.

De regels van het ziekenfonds, dat de patiënt de elektrische rolstoel met stafunktie zelf moet kunnen bedienen, gaan ook voorbij aan de funktie van de rolstoel. Deze stoel is ontworpen, om mensen, die niet zelf op kunnen staan, de mogelijkheid te bieden om daarbij geholpen te worden, zodanig dat de hulp daardoor niet zelf in een rolstoel terecht komt.

Omdat het ziekenfonds de elektrische rolstoell met stafunktie niet aan de patiënt in coma levert, spaart het ziekenfonds veel geld uit, dat ze dan dubbel en dwars of in 12-voud uitgeven moet aan het in stand houden van de comatoestand.

De comatoestand van de onbeweeglijke patiënt in coma wordt in stand gehouden, door de patiënt niet te bewegen en hem geen mogelijkheid te bieden de posturale tonus te normaliseren. De posturale tonus wordt genormaliseerd, door de patiënt in vertikale stand te brengen.

Maar niet, als deze vertikale stand een onbeweeglijke stand is, zoals een aan de rug aangepaste kuipstoel, waarin de patiënt zich niet kan bewegen. Een dergelijke stoel zal de onbeweeglijke toestand van de patiënt nog meer stimuleren, omdat niet alleen de posturale tonus niet gestimuleerd wordt, maar ook geen beweging mogelijk is.

Beweging is noodzakelijk om de patiënt in coma de mogelijkheid te geven om te bewegen. Niet het laten bewegen, maar het bewegen met de patiënt, waarbij de patiënt aangeeft, welke beweging nu gemaakt moet worden en in welk tempo en ritme, is nodig.

De patiënt voelt, welke beweging hij nu kan maken en door dit gevoel te volgen, zal de verbinding tot het bewegingslichaam, waarin alle bewegingservaringen opgeslagen zijn, weer tot stand komen. Dit is een langdurig proces, maar het is duidelijk waarneembaar door de hulp, die de patiënt geeft.

Wanneer de juiste beweging gemaakt wordt, komt een gevoel van vreugde en liefde, dat het teken is, dat de patiënt deze gevoelens heeft. Bovendien kan de helper waarnemen, dat de patiënt bewegingsaktiviteit heeft en dat deze gedurende de 12x, die de beweging gemaakt wordt, sterker wordt.

Elke beweging moet 12x gemaakt worden en niet slechts 10x, zoals gebruikelijk in onze decimale wereld. Door elke beweging 12x te maken, kan de patiënt zich herinneren, hoe de beweging gemaakt moet worden, omdat bij elke beweging een ander deel van zijn systeem aangesproken wordt.

Dat is als de tango leren dansen. De eerste pas, die men leert, is lopen. We lopen, maar zijn ons niet bewust, hoe we dit doen en in de tango moet je je bewust zijn, waar je bent, waar je partner is en wat jullie samen gaan doen.

Een behandeling van een patiënt in coma moet ook zo opgebouwd zijn. De patiënt voelt, wat hij nodig heeft. De therapeut voelt, wat de patiënt aangeeft, wat hij nodig heeft en samen zoeken ze de beste weg om dit tot stand te brengen.

De weg om te weten te komen, wat de patiënt nodig heeft, gaat via het hart. Door in het hart waar te nemen, wat er moet gebeuren, doet men altijd het juiste. Wanneer het verstand niet goed met het hart verbonden is, kan het zijn, dat het verstand protesteert, tegen wat het hart heeft waargenomen.

En dat kan een dure zaak zijn. Voor mij betekende het het verlies van mijn meest geliefde CDs, pannen, bestek, lakens, piknikkoffer en nog veel meer. Pijn doet dat nog steeds. Niet zozeer het verlies van de fysieke dingen, maar het feit, dat dat alles gestolen werd, omdat ik niet naar mijn intuïtie luisterde.

Het was niet de eerste keer, dat ik er niet naar luisterde. Ik was in het Amtsgericht omdat ik een vrouw als pedicure had aangesteld, terwijl ik wist, dat zij de boel belazerde. Ik had dat tijdens ons gesprek gevoeld en was het me bewust geworden.

Ik heb haar aangenomen met het idee, dat dat haar bij mij niet zou lukken. En dus stal zij papieren, de brief van mijn vader, waarin hij zijn hart bij mij uitstortte en geld, zonder dat ik het mij bewust wilde worden.

Het heeft een jaar geduurd, totdat ik er niet meer omheen kon. Deze vrouw was zoals ik dacht, dat het alleen op de televisie bestond. Zij was niet eerlijk en dat kostte mij een hoop geld. Ik ontsloeg haar en hield haar spullen achter, die vervolgens een blok aan mijn been waren.

Want ik reageerde vertraagd. Dus ik verkocht niet meteen alles. Toen ik daar eindelijk aan toe was, was alles verdroogd en niets meer waard. Ik moest het zien kwijt te raken en ben blij, dat een vriendin dat soort dingen kan.

Zij is een meester in het verzamelen van her te gebruiken dingen. Zij bewaart ze, tot een ander ze komt halen. Een buurvrouw van haar moest verhuizen en had zoveel spullen, dat zij een deel weggedaan heeft.

Zij had geen grote vriendenkring, aan wie ze deze goede dingen kwijt kon, dus had ze een container besteld en die werd gevuld. Tot aan de rand en nog daarboven. Ik kon het niet laten om er een blik in te werpen en toen kon ik het niet laten om er het een en ander uit te vissen.

Dat werd inpakpapier bijvoorbeeld en twee kookboeken, want mijn kookboeken waren bij mijn meest geliefde CDs. En ik heb er ook rietjes uitgevist. Die gaan gebruikt worden tijdens de OPLEIDINGEN VOOR hpi-COMATHERAPEUT en hpi-COMAPLEEG.

Dan worden merkaba’s geknutseld, om een idee te krijgen van het energielichaam van de mens. De mens is niet alleen het fysieke lichaam, dat wij zien en dat de patiënt in coma niet kan bewegen. en omdat wij niet alleen dit fysieke lichaam zijn, zijn er mensen, die meer dan 25 jaar in coma zijn.

Een bewegingscoma dus. Zij leven hun mentale en emotionele energie, zonder dat zij zich bewegen kunnen, omdat zij door het trauma, dat deze toestand veroorzaakt heeft, in de overlevingsmodus geschoten zijn.

Deze overlevingsmodus zorgt ervoor, dat de kleine hoeveelheid energie, die ter beschikking staat, optimaal benut wordt om te kunnen overleven. Het overleven wordt in stand gehouden, zodat het mogelijk is om te leven, als daarvoor de mogelijkheid geschapen wordt.

Deze mogelijkheid wordt geschapen, als de patiënt voldoende beweging krijgt aangeboden, die verbonden is met de aarde, want door het trauma is de beweging van de aarde weg, zodat de mens kan vluchten, zodra het gevaar geweken is.

Het gevaar is ondertussen geweken, maar het systeem heeft dit nog niet waargenomen. De waarneming van de mens is gericht op fysiek bewegen, terwijl onze emotionele bewegingen uiteindelijk bepalen, of we ons bewegen kunnen.

Ik heb eens een groep danig in de war gebracht en kon daar verschillende reakties waarnemen. Er waren mensen, die letterlijk met stomheid geslagen waren, anderen, die hoog van de toren bliezen en een enkeling begreep wat ik wilde zeggen en wilde me redden voor de bedreigende groep.

Omdat ik hierdoor mijn emotionele lichaam verbond met mijn mentale lichaam en daarvoor al mijn aandacht nodig had, had ik helemaal niet in de gaten gehad, wat er in de groep gebeurde en was slechts verbaasd, toen ik tot de rede geroepen werd.

Ik verheugde me over de bijstand, maar had het gevoel, dat ik die niet nodig had. Ik ontdekte echter, dat ik die wel nodig had, want: samen zijn we sterker. En dus zijn we samen weggegaan, nadat we nog even gebleven zijn.

Ik ben vaak alleen weggegaan, zoals jij ook. Jij doet je werk en komt daardoor als laatste naar buiten en niemand lijkt je te zien, dus je loopt met een noodgang weg. Ik liep je achterna, maar je stopte en praatte met anderen, die ik niet kende.

Omdat ik niet zou weten, wat ik tegen je zou moeten zeggen, ben ik doorgelopen en zeer blij verrast, als jij me even later een lift aanbiedt. Ik was graag met de franse bus meegereden. Ik heb toch niets anders te doen?

Of wel? Moet ik echt weer naar de plek, waar ik slaap? Ik kan niet eens zeggen, waar mijn bed staat, want het is nog niet mijn bed. Het is namelijk een heel wankel hoogbed, dat ik gekregen heb van een hele lieve boerin.

Zij maakt van de room van de melk van de koe boter en daarom heeft ze een botermachine nodig, maar die heb ik niet en ben ik ook nog niet tegen gekomen. Maar nu heb ik wel een ijsmachine, maar de bak, die in het vriesvak moet, om ijs te kunnen maken, past niet in mijn vriesvak.

En ik had me zo verheugd op het ijs. Dat heb ik nu dus zonder de ijsmachine gemaakt. Ik heb een ijsmassa gemaakt en die in het oude bakje van het ijs, dat ik ook bij de Aldi gekocht had, net zoals de ijsmachine, gevuld met de ijsmassa en dat bakje in het vriesvak gedaan.

Dan moet ik gewoon 3 uur wachten en dan heb ik ook ijs. De klopperij duurde net zo lang zo ongeveer. Vroeger hadden we thuis op een gegeven moment ook een ijsmachine. Die ging in zijn geheel in het vriesvak van de Frigidaire.

Dat ding paste er tenminste in. Daar kon nog wat bovenop zelfs. In ons vriesvak lag niet veel. Wij aten meer uit blik. Dat doe ik nu dus ook. Vis en ananas en eventueel tomatenpuree. Ik houd niet zo van die plastik flessen.

Ik eet dan liever uit blik. Dat is net zoals vroeger. En dat is voor mij belangrijk, want dan voel ik me nog beter verbonden met mijn familie en die verbondenheid maakt het voor mij makkelijker om mijn liefde te leven.

Per slot van rekening ben ik een liefdeskind. In Aix-en-Provence waren mijn ouders op vakantie en daar is mijn leven dus begonnen. Dat is wellicht de oorzaak van mijn zwak voor het franse Land. Daar liggen mijn wortels ook.

Die moet ik nodig eens gaan ophalen. Zoals ik mijn wortels ook al in Indonesië opgehaald heb, maar dan anders. In Frankrijk wonen en werken in het buitenland, dat lijkt me wel wat. Samen met mijn eigen bed, dat dan eindelijk weer verlost wordt uit de container, waar het ondertussen bijna 4 jaar in staat.

Het waren geen goede en geen slechte tijden. Het waren goede en slechte tijden en ervaringsvolle jaren, die onvergetelijk zijn, omdat ik in deze jaren, toegang gekregen heb tot mijn herinnering. Die had ik afgesloten, zodat ik de pijnlijke herinneringen niet langer hoefde te voelen.

Dus nu doe ik wat navoelwerk. Een pijntje hier, een pijntje daar, zonder reden is het waar het optreedt. Is het mijn of is het dein? Ik weet het niet en het deert me ook niet. De pijn is er en ik voel hem en ik laat hem zijn.

Ik reageer of ook niet, al naar gelang mijn impulsen. Mijn intuïtie weet, wat ik moet doen en als ik die volg, dan verdwijnt ook de pijn. Dan kan ik mij weer verheugen over wat is. De zon, de regen, het bewegen of het zwijgen.

Het zingen in de kerk heeft mij de mogelijkheid gegeven om de melodie van mijn hart met het woord te verenigen. Deze therapie heb ik nu niet meer nodig, dus stop ik ermee. Ik ga nu zingen voor mijn plezier.

Ik wissel hat kerkkoor van Münstertal in voor Voices Intakt uit Staufen, omdat beiden op dezelfde tijd koorrepetitie hebben en ik kan mezelf nog niet fysiek in twee delen en op twee plaatsen tegelijkertijd zijn. Ik kan dat wel mentaal.

Ik sta op de koorgang in de kerk en denk daarbij aan mijn moeder, die niet in de kerk mocht trouwen en word dan zeer verdrietig. Voor haar was de kerk belangrijk en voor haar man ook. Zij wilden beiden in de kerk trouwen, maar mochten niet.

Zij was niet katholiek en dus werd zij anti-katholiek en ging toch aan het eind van haar leven samen met haar man naar de kerk. Hij niet met haar. Dat kon niet. Hij was katholiek en die “Ketters”....

Ik ben dus een Ketter, ik ben niet katholiek en niet protestant want al die kerken zitten vol met verboden. Ik ken slechts 1 gebot: “heb uzelve lief”.

Wanneer een ieder dat zou doen, zouden er geen oorlogen zijn, dan zou ik uitgenodigd worden om mee te vieren en de priester zou zich verheugen over elke vrouw, die hij tegenkomt. In Indonesië heb ik veel mannen ontmoet, die zeer vrouwelijk waren en ik heb me met hen zeer goed vermaakt.

Ik heb van hen kunnen afkijken, hoe een vrouw zich gedraagt, wat in de westerse wereld niet meer zo makkelijk is. Thatcher, Angela Merkel, vrouwen, die hun vrouwelijkheid hebben opgegeven om hun mannetje te staan.

Heerlijk, nu wordt muziek voor me aangezet, omdat de bloemen in andere potten moeten. Lekker hard, zodat alle buren kunnen meegenieten. En ik extra. Lekkere smart lappen. Die hoor ik normaal niet. Die waren bij ons thuis niet bepaald geliefd.

Die laten het hart spreken en dat is gevaarlijk. Dan kun je uit je rol vallen ik val graag uit mijn rol en wil niet alsmaar hetzelfde doen, zoals in het koor. Als je als alt begint, ben je alt. En alt voel ik me niet. Ik voel me jong als kaas.

Lekker nederlandse jonge kaas is een van mijn hoofdgerechten. Die kaas levert mij de nodige kalk, om mijn botten in goede toestand te houden. Osteoporose wordt gestimuleerd, door de liefde niet te laten stromen.

Dan krimpt de mens ineen, beschermd zijn solar plexus door zijn houding. Ik ben blij, dat ik eindelijk een beetje rechtop kan lopen en kan ademen, zoals het voor de mens optimaal is. Dat heb ik nooit gedaan, ik heb altijd de adem ingehouden.

Als puber had ik zo tussendoor gigantische ademnood, zonder reden. Ik wist niet, dat dat hyperventilatie was. Ik heb nooit iemand daarvan verteld. Blijkbaar was ik bang voor de gevolgen. Op de opleiding voor fysiotherapeut heb ik dan geleerd, dat dat hyperventilatie was.

Dertig was ik ondertussen en ik had het niet meer zo erg als als puber. Nu is het nog minder en in de kerk ontdekte ik, dat ik zelfs, terwijl de kerk vol wierook is, goed kan doorademen. Ik ontdekte daarbij, dat ik ook goed rechtop liep.

Het was een heerlijk gevoel om zo rechtop te bewegen. ik heb me bewogen, omdat ik die behoefte had. Zoals jij nu de behoefte hebt aan luide muziek, omdat ik hier stil zit te schrijven. Dat stil wordt dus met stem, want ik schrijf nu, terwijl ik uitspreek wat ik schrijf.

Deze muziek ken ik niet. Ik heb altijd alleen maar klassieke muziek gedraaid, zo ongeveer en heb door de chinese les ontdekt, waarom. Ik kon, als ik de mond niet zag, de klank niet naspreken, omdat ik tussen het ontvangen van het gesproken woord en het uitspreken van het ontvangen woord een verbroken verbinding had.

Door een bewustwording van deze verbroken verbinding, heb ik ze weer aangesloten en sindsdien kan ik de woorden van liederen verstaan en begrijpen, dus de duitse woorden, die nu uit de CD speler schallen, kan ik verstaan.

En “Ich liebe dich” hoor ik graag en zeg ik ook graag. Soms doe ik dat maar zonder verstaanbare woorden, omdat de persoon in kwestie ze niet wil horen. Hij wil ze wel ontvangen, maar niet horen.

Het lijkt erop, dat ik wat dat betref, niet de enige ben. Er zijn heel veel mensen, die in emotionele situaties stom worden. En dat vinden anderen stom. Of onbegrijpelijk en vertellen dat dan aan anderen, die daar niets mee kunnen beginnen, omdat zij zich niet bewust zijn, dat zij hetzelfde gedrag hebben.

Ik kan nu heerlijk hier buiten onder de pergola blijven zitten en de muziek genieten, terwijl daardoor de oorlogssfeer verdwijnt, want het beoogde doel wordt niet bereikt. Ik verdwijn niet vanwege de herrie op het balkon, onder de pergola.

Ik ga niemand verbieden om overdag muziek te maken. Dat mogen anderen doen, die last hebben van deze luide muziek. Als die dat niet doen, zal zich niets veranderen. Ik ben niet verantwoordelijk voor het gedrag van anderen.

Ik ben echter wel verantwoordelijk voor de mogelijkheid van patiënten in coma om toegang te hebben tot hpi-therapie, zodat zij zich weer bewegen kunnen. Zolang dit niet het geval is, zal ik hoog van de toren blijven schrijven.

Deze toren heeft geen vaste plek. Hij is “mal hier, mal da” om het op zijn Duits te zeggen. Ik ben een wereldburger, die de wereld als zijn huis heeft. Nederland was mijn geboorteland, Zwitserland heeft mij onafhankelijk gemaakt, Noorwegen bracht mij de betekenis van Kuldegrad en Duitsland probeert mij Wärmegrad bij te brengen.

Intussen weet ik, dat mijn temperatuur door jouw temperatuur beinvloed wordt en dus vries ik, als ik aan Friso denk. Het verblijf in de sneeuw duurt voor hem nog steeds voort, dankzij de te hete baden, de onbeweeglijke of de te beweeglijke behandeling, die voor hem pijnlijk is, omdat hij zonder gevoel gegeven wordt.

De huidige medische wereld wordt geleerd, dat ze zich niet mogen laten beïnvloeden door hun gevoel, waardoor de juiste diagnose vaak niet gesteld wordt. Het gevoel kijkt achter de woorden en achter de daden van de patiënt.

Het idee, dat de patiënt in coma niets voelt, komt voort uit het feit, dat hij zich niet uit, wanneer hij wat voelt of iets pijn doet en als hij zich uit, wordt het vaak verkeerd begrepen, zoals ik moest vaststellen bij een patiënt, die sinds meer dan 9 jaar in coma is.

Zijn lachen ziet er net zo uit als zijn huilen en als hij lacht, denkt de pleeg, dat hij huilt en dat hij dat doet, omdat hij pijn heeft en dus krijgt hij een pijnstiller, als hij lacht! En zijn pancreas vindt dat niet leuk. Die kan na 9 jaar bijna niet meer.

Door de patiënt te vertellen, dat zijn lachen er net zo uitziet als zijn huilen, en dat hij daarom die pijnstiller krijgt, is hij gestopt om zich te uiten. De pijnstiller staat op de lijst van de medicijnen sinds het begin van zijn tijd als patiënt in coma.

Geen mens komt op het idee om de medicatie, die toen voorgeschreven is, op te heffen, zodat zijn fysieke lichaam niet ook nog die vervuiling moet opruimen. Hij kan deze energie niet gebruiken voor bewegingen van zijn fysieke lichaam.

Door nooit iets te veranderen in de behandeling, kan ook geen verandering verwacht worden. Ik heb altijd, als na 3x behandelen geen verandering optrad, iets anders gedaan, omdat mijn behandeling een verandering teweeg moet brengen.

Het doel van mijn behandeling is verandering en voor de patiënt in coma is dat verandering in de onbeweeglijke fysieke toestand. Daarvoor wordt de onbeweeglijkheid met beweeglijkheid vervangen. Door de patiënt maximaal 8 uur per etmaal in bed te laten, wordt zijn posturale reflex gestimuleerd.

Door in deze “op zijn” tijd de patiënt veel bewegingen aan te bieden, zoals ook het aanbieden van eten en drinken door de mond, zodat ook de spijsvertering weer genormaliseerd kan worden, wordt de overlevingstoestand opgeheven.

Dat is nodig om het overleven te vervangen door leven en het de patiënt mogelijk te maken zijn fysieke lichaam met bewegingsenergie in beweging te krijgen. Deze bewegingsenergie wordt tot stand gebracht door te bewegen.

Bewegingen, die de patiënt kan maken, geven hem bewegingsenergie. Bewegingen, die de patiënt niet kan maken, geven hem geen bewegingsenergie. Daarom is het noodzakelijk om bewegingen te maken, die de patiënt zelf aangeeft.