Ik zie dubbel. Ik zie twee wielen, terwijl ik weet, dat er maar een wiel op die muur zit. Het is een oud wagenwiel, een houten wiel, dat bij elkaar gehouden wordt door een gesmeden ring.

De smit hier uit het dorp heeft vele van zulke wielen gemaakt. Hij heeft tot zijn dood zijn beroep uitgeoefend, zonder dat hij er moe van werd. Hij hield van zijn werk. Het was zijn hobby.

Zijn dochter heeft hij ermee aangestoken. Die ging, als ze een oud wagenwiel zag liggen bij het grofvuil, kijken of haar vader dat wiel nieuw leven kon inblazen. Hij heeft er velen nieuw leven ingeblazen, maar nu is hij niet meer hier.

Hij is een nieuw leven begonnen en heeft zijn aardse bezittingen achtergelaten. De wielen, die nog een nieuwe band nodig hadden, maar ook de prachtige oude koetsen, die gedeeltelijk al gerepareerd waren en verder stonden te wachten, tot de smit de energie zou hebben om er weer aan te werken, heeft zijn dochter moeten opruimen.

Het was een aimabele man, die ik eens gesproken heb. Ik was naar zijn koetsen aan het kijken, want ik houd van koetsen. Dan kan ik me voorstellen, dat ik erin zit en een paard of twee staat of staan ervoor en trekken de koets.

Ik hoef niets anders te doen dan te mennen en kom vanzelf op de plek, waar ik moet zijn. Een deux cheveaux heb ik nooit gehad, wel een renault 4 en daarmee was ik al gelukkig.

Ik vind een auto altijd goed, als hij me van A naar B brengt. Als hij een beetje vaart kan maken, is dat fijn, maar dat is niet absoluut nodig. Langzaam kom ik er ook.

Dat is een eigenschap, die me goed van pas komt nu. Patienten in coma zijn patiënten, die niet een twee drie op de been zijn en zich kunnen bewegen, behalve als je er jaar achter zet. Drie jaar moet je rekenen, voordat ze weer aan het normale leven kunnen deelnemen.

Drie jaar van hpi-therapie, dag in dag uit, 24 uur per etmaal. Healing polarity integration therapie door hele persoonlijke intensieve therapie. Met hart en ziel gegeven door hele potente integere mensen, die verandering hoog in hun vaandel hebben.

Verandering, omdat ze zich anders dood vervelen. En ze vervelen zich dood zonder verandering, omdat ze dan niet weten, wat ze moeten doen. Ze komen dan niet op ideeën, wat ze zouden kunnen doen. Ik ben dus heel blij, met mijn nieuwe buren, die me op alle mogelijke ideeën brengen.

Zo ben ik dan zojuist naar buiten gegaan en heb een blik geworpen in mijn plantenbak met thijm en lavendel en ontdekte daarin maden, die zwommen, omdat het zo gegoten had. En die heb ik er dus uitgevist en toen ik weer opkeek, was het alsof het licht was aangegaan.

De hemel was prachtig mooi oranje en rood van de ondergaande zon, die haar licht liet schijnen op de wolken, die snel voorbij dreven. Het schouwspel duurde niet lang, maar lang genoeg om van te genieten. Ik heb de buurman, die buiten kwam om te roken geroepen, maar hij was niet geinteresseerd in dit schouwspel.

Hij had het al gezien en een keer gezien is voor hem bekend. Zo was dat voor mij vroeger ook. Toen ik de eerste keer in Noorwegen was en met de bus van Oslo naar Årdalstangen reed, was niets nieuw voor mij. Het ene landschap was als Frankrijk, het andere als Zwitserland en het derde als de Picos d'Europa in Spanje.

Alles wat ik zag werd vergeleken in mijn ervaringsboek en daarnaar waargenomen. Nu doe ik hetzelfde, als ik de Belchen bestorm. Dan zie ik keien op de helling liggen en denk aan de keien, die in Noorwegen op de helling lagen.

Ik ben niet zo een opruimer in mijn huis, maar daar had ik de behoefte om al die keien te gaan opruimen. Toen ik de eerste keer erover liep, kwam ik tot de ontdekking, dat dat onbegonnen werk was. Er waren er veel te veel en ze waren veel groter dan ik dacht.

De afstand, waarmee ik ze had waargenomen was daarvoor verantwoordelijk. Iets dergelijks kan gelden voor de behandeling van patiënten in coma. Waar moet je beginnen? En wat moet alles gedaan worden om de patiënt weer te laten bewegen?

Het begin is het makkelijkst. Alles moet gedaan worden, dus kun je overal beginnen. Door je open te stellen voor de patiënt en je oren, ogen, en alle andere zintuigen op zijn behoeften te richten, krijg je ingevingen over wat je moet doen.

Het kan zijn, dat dat betekent, dat je de behoefte krijgt om de stoel met patiënt te pakken en in vliegende vaart naar buiten te rennen om daar met hem te gaan wandelen. Dat komt dan, omdat het al weken mooi weer is en hij nog steeds niet buiten was, omdat niemand daar tijd voor heeft en de meiden, die zich meldden omdat ze iets goeds wilden doen, niet toegelaten werden om met hem dagelijks wat anders te doen.

Ook weer, omdat niemand er aan denkt, dat deze patiënt de behoefte heeft om te bewegen en daartoe bewogen moet worden. Niet alleen door de armen en benen te strekken en te buigen in het luchtledige. Dat helpt niet. dat is ondertussen wel duidelijk bewezen.

De patiënt heeft bewegingen nodig, die hem zodanig bewegen, dat hij dit beweegt zijn kan tonen door zijn vreugde en blijdschap over het beweegt zijn. Hij heeft behoefte aan beweging en aan aktiviteiten, die beweging en emotioneel ervaren met elkaar verbinden en hij heeft behoefte aan uitleg, waarom wat wanneer wie gedaan wordt, niet met droge, liefdeloze woorden, maar met gevoel.

Het gevoel is de leiddraad in de behandeling van de patiënt in coma, als een verandering in zijn toestand nagestreefd wordt. Een verandering kan alleen dan ontstaan, als deze verandering het doel van de behandeling van het hele team rondom de patiënt, is.

Als een lid van dit team deze verandering niet wil, kan dit voor de patiënt maatgevend zijn en daarom zal de door de rest van het team gewenste verandering dan niet intreden. Daarom is het belangrijk, dat samenwerking plaaatsvindt en elk lid van het team zich bewust is van zijn verantwoordelijkheid.

De verantwoordelijkheid van de leden van het team is niet alleen het vakbekwame handelen, maar ook samenwerking en daarbij liefdevolle communicatie, die niet altijd met woorden plaatsvindt. Communicatie vindt meestal zonder woorden plaats.

Elke keer, dat aan iemand gedacht wordt, is dat een vorm van communicatie. Als het gevoel daarbij goed is, is de persoon in kwestie open voor deze vorm van communicatie, als het gevoel leeg of donker is, is de persoon in kwestie op dit moment niet open voor deze vorm van communicatie.

Het eigen gevoel is dus een graadmeter over de toestand van een ander. Men hoeft deze ander niet persoonlijk te kennen. Het kan zijn, dat men een gevoel van koude rillingen krijgt, als een ander iets vertelt. Dat betekent, dat men voelt, welke emotionele energie het betreffende voorval begeleidde.

Ik vertelde iemand iets en de betreffende persoon reageerde, door mij te vertellen, dat hij er koude rillingen van kreeg. Ik was me niet bewust van de liefdeloze reaktie, die het gebeuren teweeg gebracht had, maar door zijn koude rillingen, werd ik me dat bewust.

Emotionele liefde gaat gepaard met warmte of koude, mentale liefde gaat gepaard met een gevoel van liefde. Het is een weten, dat dat liefde is, zonder dat er een emotie of ander gevoel bij is. Emoties worden door het bewust worden ervan gevoelsvrij, wat niet betekent, dat ze emotieloos zijn.

De emotie blijft bestaan, maar, omdat hij gevoelsvrij is, moet er niet emotioneel op gereageerd worden. Men kan dan heel rustig met zichzelf overleggen, wat nu de beste strategie is. En als dat betekent, in de tweede kamer gaan zitten, met je blote kakkies op de vensterbank en eigengemaakt ijs eten, dan doe je dat.

En dan zit de buurvrouw niet meer lekker te lezen voor jouw open raam, want ze is zich bewust van je blote kakkies, die op de vensterbank liggen en ze hoort steeds het lepeltje in het glazen bakje, want ijs hoor je uit een glazen bakje te eten.

Dat is niet zo, maar dat deden wij thuis zo, dus eet ik graag ijs uit het ene glazen bakje, dat ik in mijn keukentje rijk ben. Mijn werkelijke rijkdom zijn niet de fysieke hebbedingen, die ik heb, maar de ervaringen zoals het zonder hulp sluiten van de mond als antwoord op mijn vragen, door een patiënt in coma of het be-ja-en, dat we elkaar nog eens zullen zien, van een patiënte, door wiens wettelijke vertegenwoordiger ik werd weggestuurd.

De behoefte aan harmonie was voor deze patiënte de reden om in het fysieke coma te gaan. De disharmonie, die tussen haar ouders en haar zus heerste, kon zij niet meer verdragen en ze wist geen andere oplossing dan de toestand van coma.

Ik heb het haar afgeraden, maar voelde, dat het niet lukte. Zij heeft mij toen gezegd, dat als ik haar "redden" wilde, dat ik dan een nieuwe therapie moest ontwikkelen. Dat is de hpi-methode geworden. Ik heb met haar hulp gedaan, wat zij wilde dat ik zou doen.

De methode toepassen moeten anderen doen, omdat ik dat niet mag van haar wettelijke vertegenwoordiger. Zoals ik bij alle andere patiënten in coma door de wettelijke vertegenwoordigers ook ben weggestuurd, zodat ik alle tijd heb om hoog van de toren te blazen dat patiënten in coma, wanneer zij vakbekwaam behandeld worden, zich na ca. 3 jaar weer zodanig kunnen bewegen, dat zij geen hulp meer nodig hebben.

De gevolgen van het niet vakbekwaam behandeld zijn, zullen niet allemaal ongedaan gemaakt kunnen worden. Dat zijn dan de herinneringen, die het hun behandelaars mogelijk maken om steeds weer meer reden te hebben om veranderingen in de therapie aan te brengen, waardoor hpi-therapie een flexibele methode blijft, die zich ontwikkelt met de patiënten, die behandeld worden.

De basis van de hpi-methode wordt onderwezen in hpi-OPLEIDINGEN VOOR COMATHERAPEUT EN VOOR COMA VERPLEGEND PERSONEEL, welke daar onderwezen worden, waar de behoefte daaraan bestaat.