wachkoma behandlung oder bewegung
Rosekruisers - Emotions or movements.eu


   
   

h p i - THERAPIE

   
 

 

Muziek

   
     

speelt eeen belangrijke rol in mijn leven. Muziek was voor mij de enige mogelijkheid om contact te hebben met mijn gevoel en daarom zette ik, zodra ik thuiskwam, de radio aan. Geen hilversum 3, die niet meer bestaat, maar hilversum 4, want daar was ik zeker muziek te horen te krijgen.

In Duitsland werd dat dan SWR 2 en in Lörrach RSW 2 of hoe dan ook de zwitserse klassieke zender in de omgeving van Basel heet. In Genève was das RSR 2 en die was ook in Neuchâtel te ontvangen. Daar bezocht ik zo nu en dan, veel te weinig, een nicht van mijn moeder.

De eerste keer, dat ik naar Neuchâtel deze nicht ging bezoeken, leefde haar moeder nog en zij werd verzorgd door haar dochters. Zij waren beide verpleegster en werkten in Afrika, maar omdat hun moeder hun ook nodig had, deelden ze het werk in Afrika.

Als de oudste in Neuchâtel was, was de jongste in Afrika en omgekeerd. Het was dus altijd een verrassing, welke dochter bij haar moeder zou zijn. De moeder was niet meer mobil, maar bleef toch wonen in de woning, waar ze met haar man en kinderen gewoond had, ondanks dat deze woning onder het dak was.

Drie hoog, zonder lift. Deze keuze was heel bewust, want het uitzicht uit het raam van de woning aan de Rue de la Serre, was prachtig. De blik op het meer van Neuchâtel en de Alpen was elke dag weer een verrassing. Niemand had invloed op deze blik.

Alleen God bepaalde deze blik. Natuurlijk veranderde de stad onder het huis zich, maar de prachtige blik op meer en Alpen veranderde alleen, als God dat wilde. En God was belangrijk in deze familie. God was de liefde, die stroomde en die zowel in Afrika als in Neuchâtel het leven bepaalde.

De rijkdom aan ervaringen en een paar fysieke herinneringen uit Afrika werden met liefde gekoesterd, toen de moeder de woning aan de Rue de la Serre verlaten had en de dochters met een collega en vriendin verhuisd zijn naar een woning, die op een verhoogde begane grond lag.

Daar hadden ze in een hoekje ook zicht op meer en Alpen, maar voor een mooi uitzicht op meer en Alpen moesten ze het huis uit, een stukje naar boven lopen en vanaf het kerkhof hadden ze dan een prachtig uitzicht. Ook van het ernaast gelegen verpleeghuis, waar eerst de vriendin, vervolgens de jongste dochter en als laatste de oudste dochter hun laatste dagen doorbrachten.

De fysieke herinneringen uit Afrika werden weggegeven aan iemand, die een muzeumpje heeft. Voor mij zijn ze niet meer toegankelijk, maar ik heb de herinneringen in mijn herrinnering. Die is weer toegankelijk sinds ik luid geroepen heb, dat ik me wil herinneren!

Ik wil me herinneren, wat ik wanneer waarom wel of niet gedaan heb en gehoord heb en alles dus. En stel vast, dat mijn herinnering nog steeds niet volledig is. Er zijn nog steeds dingen, die ik me niet herinner als ik ernaar kijk, maar die pas dagen later opduiken.

Blijkbaar zitten er nog flinke gaten in mijn herinnering. Zoals bij de patiënt in coma gaten zitten in de toegang tot bewegingen. Deze gaten moeten gevuld worden met bewegingen. Niet zomaar de een of andere beweging, maar een beweging, die precies in dat gat past en dat is de moeilijkheid.

Er bestaat geen programma, dat als men dat volgt, elke patiënt in coma ex-patiënt maakt. Elke patiënt heeft zijn eigen, specifieke programma nodig en dit programma moet de therapeut vaststellen door zijn gevoel te volgen. De therapeut moet dus contact hebben met zijn gevoel, anders wordt het niks.

En de therapeut, die altijd in de toekomst of in het verleden is, zal ook geen gewenst effekt van zijn behandeling krijgen. De patiënt is in het moment van het trauma blijven steken. Hij beleeft daardoor alles, wat sindsdien gebeurt, als gebeurend in het moment van het trauma.

Als we de tijd, die we ervaren, ons voorstellen als een horizontale lijn, omdat we om van A tot B te komen ons horizontaal over het aardoppervlak bewegen, dan is de patiënt in A en blijft daar. Hij kan zich niet bewegen en alles gebeurt dus daar, waar hij zich bevindt en dat is en blijft in A, omdat hij onvoldoende contact heeft met de aarde om beweging te kunnen waarnemen.

Daardoor wordt de tijd voor hem een vertikaal gebeuren, alles wordt bovenop het moment van het trauma gestapeld. Deze stapeling maakt het onmogelijk om het moment van het trauma te verwerken of op te lossen, als niet eerst de stapel van ervaringen, die sindsdien gebeurd zijn, weggewerkt is.

Dit kan gebeuren door steeds in het NU te zijn, wanneer men met de patiënt iets doet. Daardoor ontdekt de patiënt, dat er een verschil in tijd is tussen zijn tijd en de tijd van zijn omgeving. Daardoor wordt hij zich bewust van zijn tijd en zal de nieuwe ervaringen in de tijd van de ander ervaren.

Daardoor wordt de verbinding gelegd tussen het moment van het trauma en het NU en daardoor krijgt de patiënt weer beweging in de tijd, wat hem helpt om in beweging te zijn. De toestand van de onbeweeglijke patiënt in coma wordt door de onbeweeglijkheid van de tijd mede in stand gehouden.

 

 

shadow hpi-therapy educations

liege hpi-therapie and the EU

ster hpi-therapy for everybody

.

.

 
      home contact    
     
Deze korte verhaaltjes
vertellen van het dagelijks leven
tot het mededelen van de waarheid