Bij het stationnetje van "das Bähnli" van Bad Krozingen naar Münstertal heb ik een rekeningsafschrift gevonden. Ik heb het opgeraapt om het naar de geadresseerde te brengen.

Het Bähnli rijdt sinds Pinksteren 2012 niet meer, want de bielzen moeten vervangen worden. Ze zijn nog in goede toestand, maar de dieseltrein wordt opgeheven want er moet een elektrische trein komen.

Daarvoor moet nog vergunning van het land Baden-Württemberg verkregen worden, maar de gemeenten, die aan deze treinlijn liggen, hebben besloten, dat de elektrische trein moet komen, want dan kunnen ook meer treinen per dag rijden.

Ik begrijp niet, waarom er dan meer treinen per dag kunnen rijden, maar dat hoef ik ook niet te begrijpen. Ik moet gewoon naar Münstertal liften, als ik op zaterdag om 20.15 u. met de trein uit Basel kom, nadat ik in Aulendorf een cursus hnc gevolgd heb.

Want op zaterdag is een bijzondere dienstregeling, dan gaat er geen bus meer, die om 21.00 u. in Münstertal is. De chauffeurs gaan namelijk graag op zaterdag uit? Uitgaan is voor mij plicht, want anders krijgt mijn fysieke lichaam te weinig beweging.

Dus verzin ik dan dingen, die ik buiten kan doen. Ik loop naar mijn ex-huisgenote, die nu 4 kilometer verderop woont of ik loop naar Staufen om boodschappen te doen. Dan kom ik langs de camping in Münstertal en kan daar wat eten in Zum Bure-Stüble, het café-restaurant van de camping.

Of ik loop door, koop bij de fabrieksverkoop van Gubor in het Belchenzentrum wat chocolade voor onderweg en ga op de terugweg van Bad Krozingen in Staufen bij Hotel Sonne een pizza eten. Ik eet daar graag, omdat ze daar goede pizzas hebben en de sfeer bij mij past.

Zoals de klant is, wordt men bediend. Dat geldt voor heel veel gastronomie bedrijven, heb ik ontdekt. En die taktiek pas ik nu toe bij mijn buurvrouw. De oranje lelies, die in knop zijn, worden door haar nu weggezet, nadat ze al weken in het zicht van mijn raam gestaan hebben.

Ik wil kunnen zien, wanneer ze open gaan. Dan kan ik weer genieten van hun kleurenpracht en van alle herinneringen aan alle vorige keren, die ze gebloeid hebben. Ik sleep ze al jaren mee en deze pot, die de buurvrouw nu wegzet, is een pot met kleintjes van de pot, waar de oorspronkelijke in zitten.

Dat is een ca. 40 cm grote witte plastic bloemenpot, waar ik de 3 oranje lelies, die ik 9 jaar geleden gekocht heb, ingestopt heb. Ik heb nooit geweten, dat deze bloemen zulk een onkruid zijn! Ik geniet dit onkruid en wens mij een tuin, waarin alle variaties een plaats krijgen.

Zoals er ook geurende rozenstruiken om het grasveld moeten komen. Zodat ik net als tante Gré des morgens, voor het ontbijt, rozen kan gaan plukken en in een vaas op mijn schrijftafel kan zetten. En in de keuken, zodat ik een lekker geurtje ruik als ik daar binnen kom.

Dat is nu anders. Nu moet ik de geuren van de sigaretten van de buurman en van het op de elektrische grill gegrillde vlees ruiken. Mijn neus dichtstoppen, dat doe ik niet. Dat laat ik aan anderen over, die er "de neus vol van hebben".

Ik heb een open neus nodig, anders kan ik niet goed zien wat waar is. En als ik niet kan zien wat waar is, doe ik allemaal domme dingen. Dus oefen ik nu om de geuren, die anderen veroorzaken te gebruiken om mijn ogen nog verder te openen.

Omdat ik me niet opwind over de herrie, die uit de booster komt, noch over de geuren, die mijn neus waarneemt omdat de elektrische grill niet in het eigen stopcontact gestoken wordt, maar in het gemeenschappelijke stopcontact, zie ik dubbel.

Ik zie het wiel op de garage van het Haus im Elssas, waar de Ferienwohnung is, waar ik 2 jaar onderdak gevonden heb, dubbel en ontdek, dat dat komt omdat ik de schaduw, die ik zie, veroorzaak. Dat moet zo zijn, want hij verandert met mijn standplaats.

Zie ik nu aura’s? Of krijg ik MS? Het is alweer ca 30 jaar geleden, dat ik de eerste keer dubbel zag. Met een oog. Ik had toen met een dokter te maken en vertelde hem dat en hij zei, dat dat niet kon. Het was in Den Haag. Ik was op de fiets op weg van Rijswijk naar de stad en moest stoppen bij een kruispunt.

En ineens zag ik dubbel. Ik schrok en deed een oog dicht, maar zag nog steeds dubbel. Het ging weg en sinds een poosje is het er weer. Ik blaak van energie en het treedt vooral dan op, als ik geschreven heb aan de computer.

Dus nu probeer ik, of ik deze toestand bewust kan maken. Dus dat ik bewust dubbel kan zien. De tijd zal het leren en het resultaat wordt door een verhaal beschreven. Meerdere verhalen, want een zal vast niet genoeg zijn.

Zoals 1 behandeling voor een patiënt in coma ook niet genoeg is. Met de hpi-methode moet men vroeger met de behandeling beginnen en deze behandeling duurt langer. Een half uur of drie kwartier is niet lang genoeg om de patiënt een zinvolle behandeling te geven.

Twee uur is nodig om de patiënt te aarden, hem zodanig te bewegen, dat hij kan bewegen en weer te aarden. Deze meertijd aan behandelen is gewonnen tijd, want daardoor wordt de patiënt beweeglijk en heeft minder verpleging nodig.

Hij hoeft dan na ca. 1 jaar niet meer met alles geholpen worden en hij kan dan aangeven, wat hij nodig heeft, want men kan dan met hem communiceren. Na het 2e jaar wordt hij beweeglijk, waardoor de verzorging niet meer zoveel tijd kost en na 3 jaar hoeft de patiënt niet meer verzorgd te worden.

Dan is hij weer ADL-zelfstandig en worden dus heeel veeel verpleeg- en verzorgingskosten gespaard. Bovendien is de levenskwaliteit van de patiënt dan zeer goed, omdat hij dan kan leven in plaats van te moeten overleven.

De hpi-therapie is niet alleen voor patiënten in coma de therapie, die hen het leven mogelijk maakt. Bovendien is het geen therapie, die slechts 2 uur per dag, 3x per week uitgevoerd wordt. Het is een heel moderne en dus een heelheidstherapie, die 24 h sur 24 duurt.

Het team, dat de patiënt verzorgt en behandelt, moet maar één doel hebben: de patiënt weer op de been te helpen. Door dit doel te hebben, kan de patiënt zich dit doel voorstellen, waardoor hij dit doel kan verwezenlijken, omdat energie de gedachten volgt.