met slagroom, dat is een van mijn favorieten. Ik heb bij de Aldi een ijsmachine gekocht, omdat we er vroeger thuis ook een hadden.

Dat was een machine, die je in zijn geheel in de koelkast in het vriesvak stopte. We hadden toen een frigidaire, die in de keuken stond en niet, zoals ik bij de moeder van een coma-patiënt gezien heb, in de kamer.

De frigidaire was geen vrieskast, maar een staande koelkast met een klein vriesvak en de ijsmachine paste in dit vriesvak.

Ik ben een ontzettende fan van ijs en had gedacht, geld uit te sparen door een ijsmachine te kopen en zelf te maken. Ik kwam flink bedrogen uit.

Alhoewel, dat is niet helemaal waar. De ijsmachine van de Aldi bestaat uit een motortje met een roterend ding en een grote bak, waar de ijsmassa in moet.

De grote bak moet in de vriezer, zodat de koelvloeistof, waar hij in zit, bevriest. Er wordt in de gebruiksaanwijzig gewaarschuwd tegen de giftige werking van de koelvloeistof.

De ijsmachine, die ik in gedachten had, had geen giftige bestanddelen. En hij paste in zijn geheel in het kleine vriesvak. Er was nog plaats over voor de spinazie, die toen nog niet à la crème bestond.

De bak van de ijsmachine van de Aldi moet in zijn geheel in het vriesvak en dat ging dus niet. Er had in de advertentie niet gestaan, dat de ijsmachine alleen als zodanig te gebruiken is, als je een vriesvak hebt, dat hoger is dan 15 cm.

Mijn vriesvak is lager dan 12 cm en dus ruim 3 cm. te laag. Ik kon de machine dus niet proberen, want de bak kreeg ik niet bevroren.

Ik wil überhaupt niet een machine, die zo omslachtig is. De bak schoonmaken mocht ook niet vanwege de vloeistof. En de gifstoffen, die het ding bevat, maken hem voor mij ook absoluut oninteressant en ik heb hem dus terug gebracht en mijn geld terug gekregen.

Een ervaring rijker. En sindsdien doe ik mijn best om zonder extra elektriciteit te gebruiken, ijs te maken. Ik had in de Rotenbuck 6 de laatste 4 weken geen elektriciteit en een ontzettende zin in ijs.

Ik heb toen chocoladeijs gekocht en de helft opgegeten. Meer ging echt niet. Ik had genoeg ijs gegeten en heb de rest gewoon zo in de koelkast gezet.

En een paar dagen later viel mijn oog erop en heb ik gekeken, of het ex-ijs eetbaar was en verbaasde me over het ijs.

Van ijs was het chocolamousse geworden! En dat vind ik heerlijk, dus ik heb het warme ijs extra genoten. En door deze ervaring kom ik op het idee om chocolamousse te maken en dat dan in het vriesvakje te stoppen.

Zulke ervaringen helpen de mens om te leren experimenteren. Als…., dan… en door dat door te voeren op een ander gebied, krijg je onverwachte resultaten.

Zoals ik niet alleen lymfdrainage of manuele therapie of oefentherapie gegeven heb aan patiënten in coma, maar alles, wat ik kon, heb ik gecombineerd en daaruit is hpi-therapie ontstaan.

De patiënte in coma, die een van mijn eerste patiënten was, had mij ca. 2 jaar tevoren verteld, dat ik nog een extra opleiding moest volgen om haar uit het coma te halen.

Zij vertelde me, dat de ruzie, die haar moeder met haar zus had, voor haar zo erg was, dat zij in coma wilde gaan. Ze had geen andere mogelijkheid kunnen bedenken om iets aan deze ruzie te doen.

Als fysiotherapeute heb ik haar dat afgeraden, omdat er nog geen therapie was, voor zover ik wist, die patiënten in coma weer op de been brengt.

Ik wilde haar redden en zei, dat het healen (INEH) vast wel zou helpen, maar zij verzekerde mij, dat dat niet het geval was. Ik moest nog iets erbij leren.

En dat deed ik, want ik was zo vastgelopen, dat ik geen cent meer verdiende en de bodem van mijn schatkist in zicht was.

In de schatkist was een gat ontstaan, waardoor mijn girorekening een debetstand heeft, die ik niet kan veranderen.

Ik wil wel, maar ik krijg geen toegang tot patiënten in coma en zonder die toegang, kan ik ze niet behandelen en kan ik hun therapeuten niet vertellen, wat ze nodig hebben om te kunnen bewegen.

Daarvan ben ik goed gefrustreerd geraakt en die frustraties ben ik van me af gaan schrijven. Dat deed ik al toen ik 20 was en nu dus weer.

In het begin in stilte, er kwam geen woord over mijn lippen. Langzaam maar zeker ben ik ook gaan zeggen, wat ik schreef en ik merkte, dat ik in emotionele situaties makkelijker wat kon zeggen.

Dat kon ik vroeger niet. Ik werd stom, zoals tijdens een praktijkperiode in Katwijk aan Zee. Ik werkte daar in het verpleeghuis, waar demente mensen verzorgd worden.

Ik had met iemand iets gedaan en een collega foeterde me uit, dat ik iets niet goed had gedaan. Ik was meteen volledig van slag, want ik was al zo onzeker, afgemaakt door de collega van de vorige prakticumperiode.

Zo klein als ik ben, zo verschrikkelijk onzeker was ik, of ik het wel goed deed en deze collega’s bevestigden mijn onzekerheid. Zij reageerden op mij als autisten, die spiegelen je gedrag.

Ik had op hen ook gereageerd als autist en mijn onzekerheid was een gevolg van hun onzekerheid. Door mij een duw naar beneden te geven, voelden zij zich beter.

Dat heb ik zelf ook heel veel gedaan. Nu hoef ik dat niet meer te doen. Ik weet uit ervaring, dat hpi-therapie het patiënten in coma mogelijk maakt te kunnen bewegen en ik heb besloten, dat ik het elke patiënt in coma mogelijk will maken, om te kunnen bewegen.

Aangezien elke patiënt in coma elke week 3x behandeld moet worden en elke behandeling 2 uur duurt, kan ik niet zelf continu patiënten behandelen.

Ik moet ervoor zorgen, dat de therapeuten van patiënten in coma weten, hoe ze de patiënt moeten helpen om weer te kunnen bewegen.

En daarom heb ik me bereid verklaard om hpi-OPLEIDINGEN TOT COMA-THERAPEUT EN TOT COMA-PLEEG te geven. Het is namelijk belangrijk, dat de patiënt in coma 24h/24 genezing ondersteunend behandeld wordt.

Als dat niet het geval is, kan de verpleging fouten maken, die ervoor zorgen, dat de patiënt niet de kans krijgt om op de been te geraken. Hetzelfde geldt voor familie, vrienden, verantwoordelijken. Alle mensen, die betrokken zijn bij de patiënt in coma moeten het doel “zelf kunnen bewegen” ondersteunen.