Door alle schrijverij weet ik amper meer, hoe laat het is. Ik was in de kerk, omdat het kerkkoor zingen mocht. De katholieke feestdag Fronleichnam was de aanleiding daartoe, alhoewel dit keer ook de Blaskapelle gespeeld heeft vanaf de Empore.

Dat was een verrassing, toen wij boven op de Empore kwamen, waar het grote orgel staat en de koorruimte is. De hele ruimte was volgebouwd met muziek standaards en daarbij stonden blazers met kleinere en grotere blaasinstrumenten,

Ik ken de Blaskapelle uit Nederland als de Harmonie en de Harmonie uit Goirle heeft een keer bij ons thuis een serenade gegeven. Ik weet niet, waarom, maar het was een hele happening en voor de gelegenheid waren er een paar kisten bier aangerukt.

Want die mannen moeten toch als dank een drankje krijgen en in die tijd dronk een ieder nog ongeremd alcohol, zich meestal niet bewust van het potentiele gevaar, dat dat inhield. Door alcohol vertraagt de reaktie zich en reageert men dus later.

Sommige mensen hebben daar geen alcohol voor nodig, die reageren altijd vertraagd. Zoals ik. Ik heb nooit alcohol gedronken, maar altijd vertraagd gereageerd en deze vertraging wordt langzaam maar zeker korter. Dus in plaats van me na 3 weken pas bewust te worden, wat er gebeurd is, wordt ik me dat nu na ca. 3 uur bewust.

En kan dan soms nog adequaat reageren. Dat was echter niet net geval, toen ik in de politiecel van de politie.haaglanden zat en de dokter bij me op bezoek kwam. Toen kon ik meteen adequaat reageren, want ik had niets anders te doen.

Ik hoefde nergens op te letten en kon me nergens druk over maken. Drie dagen stond de tijd voor mij stil. Het was licht en het bleef licht, want het licht ging niet uit en er was geen lichtknopje in de cel, waarmee ik zelf het licht kon uitdoen.

Ik kon de dokter dus meteen erop wijzen, dat er nog niemand anders in mijn cel was geweest, gedurende de tijd, die ik in die cel al had verbracht en, omdat niet verteld was, waarom ik in de cel zat, vertelde ik dat ook meteen en ook, hoe lang ik daar moest zitten.

De wachtende agent, die op de gang stond en de celdeur had open gemaakt, luisterde geïnteresseerd mee. Ook zij wisten niet, waarom ik daar zat. Geheimhouding is de kracht van de macht, die gebaseerd is op angst. En angst heb ik niet meer.

Als ik dood ga, ben ik van de aardse beslommeringen af, dan hoef ik niet meer bang te zijn, dat ik de huur niet kan betalen of geen geld heb voor de cursus, die ik wil volgen. Ook hoef ik me dan geen zorgen te maken over mijn wereldse rijkdommen zoals computer, viool of fonduepan.

Ik heb een testament gemaakt, waarin ik mijn aardse goederen nalaat aan 3 geliefden, als de eerste de erfenis niet wil hebben. Zekerheid voor alles, anders is mijn leven voor niks geweest. Dat was toen zo, nu niet meer.

Die erfenis is een erfenis zonder waarde, de echte erfenis zijn de verhalen, die ik in het laatste jaar geschreven heb en die een veelvoud aan kennis over de behandeling van patiënten in coma bevatten. Deze kennis is toegespitst op de behandeling van patiënten in coma, maar wordt bij vakkundig gebruik ook bij andere patiënten een schat waaruit geput kan worden.

Ongewenste gevolgen van handelingen, die niet uitgevoerd werden, worden door het toepassen van de hpi-methode behandelbaar en de patiënt in coma verheugt zich over zijn toegenomen bewegingsmogelijkheden en deze handelingen krijgen daardoor de juiste plaats in de behandeling.

Alle patiënten worden door deze veranderde benadering eerder beweeglijk, waardoor zij hun leven weer als leefwaardig zullen beschouwen en dit zal een versnelling van het helingsproces tot gevolg hebben.

Door alle bestaande therapieën met elkaar te combineren zoals ook de blinde fysiotherapeut Wolfgang Fasser doet, wat in de zwitserse film "im Garten der Klänge" te zien is, kunnen autisten leren spreken, CP patiënten zonder evenwichtsgevoel leren lopen en patiënten in coma weer leren bewegen.

Bewegen om te kunnen bewegen, kan alleen dan helpen, als het bewegen een doel heeft. Dat doel moet de patiënt kennen, anders weet hij niet, wat hij moet doen. Hij voelt het niet, maar moet het mentaal doen, waarbij de therapeut aangeeft, wat gedaan wordt, op basis van wat hij van de patiënt waarneemt.

De therapeut moet dus met de patiënt communiceren om te weten te kunnen komen, wat de patiënt nodig heeft. Ze moeten beide een beweging maken, die voor de groep spieren, die erbij betrokken is, maar één soort beweging is, dwz. contraherend of extraherend.

Een groep spieren heeft altijd een bepaalde soort beweging, maar een fysieke beweging zoals bv. het buigen van de arm is niet altijd alleen maar een contraherende beweging voor de biceps. Dat is alleen het geval bij afhangende arm.

Als de patiënt op de rug ligt, is alleen de beweging tot de 90° gebogen elleboog een contractie, dan begint de extractie van de triceps en de gehele beweging verlangt dus een overschakeling van een aktieve contraherende biceps als hoofdspier, naar een aktieve extraherende triceps als hoofdspier.

Deze omschakeling kan de patiënt in coma in het begin niet, dus moet de beweging dan in 2 delen gesplitst worden, voordat zij als een beweging gemaakt kan worden. De uitgangshouding, waarin bewegingen gemaakt worden, is dus belangrijk voor het resultaat van de beweging.

Om het de patiënt mogelijk te maken om te kunnen bewegen, zijn veranderingen in de uitgangshouding net zo belangrijk als veranderingen van de bewegingen, die gemaakt worden en het is belangrijk om zich bewust te zijn van de intensiteit, waarmee de patiënt de beweging maakt.

Deze intensiteit is een maatstaf voor de helende werking van de beweging. Hoe sterker de intensiteit van bewegen van de patiënt, deste groter is de helende werking van de beweging. Dan kan de helende werking verder uitgebouwd worden, door de beweging te integreren in een andere beweging.

Integratie en interaktie van bewegingen wordt bepaald naar aanleiding van de eigen aktiviteit van de patiënt in coma, omdat deze eigen aktiviteit vergroot wordt, naarmate de beweging vaker in bewegingspatronen voorgekomen is.

Dan kan de beweging opnieuw opgeslagen worden op een plek, waar de patiënt hem weer kan vinden. In het begin moet hij zoeken naar de juiste plek, waar de beweging vastgelegd is. Door dit zoeken zal de patiënt weinig aandacht kunnen besteden aan het bewust worden van de beweging, maar dit kan door de beweging muzikaal weer te geven, gebeuren.

De patiënt zal zeer oplettend en geconcentreerd de te maken beweging zoeken en vinden, als hij geholpen wordt om deze beweging te maken. In hpi-OPLEIDINGEN TOT COMA THERAPEUT EN COMA VERPLEGEND PERSONEEL wordt hierop nader ingegaan.